Κι όμως, οι ελπίδες κάποτε ξεσπάνε. Παίρνουν φόρα από την εσχατιά της απόγνωσης, δρασκελίζουν αποφασιστικά τους μεγαλύτερους φόβους, και ορθώνουν περήφανα ανάστημα απέναντι στα 20 χρόνια της αδικίας, της προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και της απαξίωσης, με την οποία αναμετρήθηκαν αναρίθμητα παιδιά ΑΜΕΑ μαζί με τους γονείς τους στα σχολεία – «βόμβα» του ΕΕΕΕΚ και του ΕΝΕΕΓΥΛ.
Έτσι γυρίζει ο τροχός της ιστορίας. Με δυναμική διεκδίκηση, αποφασιστικότητα, επιμονή και περιφρούρηση στο δίκιο των παιδιών με ειδικές ανάγκες που είχε τσαλαπατηθεί 20 χρόνια τώρα, που τα είχαν εγκαταλείψει σε αυτούς τους άθλιους οικίσκους και από καθαρή τύχη δεν είχαμε κάποιο σοβαρό ατύχημα.
Οι άνθρωποι αυτοί που ζήτησαν να τερματιστεί αυτή η κατάφωρη αδικία, δεν κάνουν πίσω ούτε για να πάρουν φόρα. Δεν τους αγγίζουν πιά ούτε η ειρωνεία, ούτε η φτήνια της χειραγώγησης, ούτε η τοξικότητα της φθονερής διαβολής, που αντιμετώπισαν.
Γιατί πολύ απλά ξέρουν ότι έχουν κατακτήσει τον βασικό στόχο τους. Να κάνουν ορατή την αναπηρία, που κρύβεται χρόνια σ’ αυτή την πόλη. Όχι μόνο στα σχολεία της ντροπής, που ανάγκασαν γενιές και γενιές παιδιών με ειδικές ανάγκες, να κάνουν μάθημα θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους μέσα σε αυτό το ακατάλληλο και επικίνδυνο περιβάλλον.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες στην πόλη μας δεν έχουν δρόμους να κινηθούν με τα αναπηρικά καροτσάκια τους, ενώ οι οδεύσεις τυφλών καλύπτονται από εμπόδια και οι ελεύθεροι κοινόχρηστοι χώροι είναι ελάχιστοι και καθόλου λειτουργικοί.
Σε όλα αυτά τα κρίσιμα ο Δήμος καλείται να δώσει λύσεις, όμως ειδικά μιλώντας για τη σχολική στέγη, εδώ τα προβλήματα είναι ακόμα πιο βαριά και απείρως πιο δύσκολα στη διαχείριση τους.
Έχουν ξεφορτώσει στην αυτοδιοίκηση την αρμοδιότητα της σχολικής στέγης χωρίς πόρους και της ζητάνε να λύσει ταχυδακτυλουργικά δεκάδες προβλήματα που έχουν αβάσταχτες οικονομικές απαιτήσεις.
Στην ουσία έχουν αλυσοδέσει τον Δήμο χειροπόδαρα και του λένε… «τρέχα τώρα». Το ερώτημα είναι ο Δήμος θα δείχνει τις αλυσίδες του, στις ανάγκες που υπάρχουν και θα κάθεται άπραγος ή θα σπάσει τα δεσμά του διεκδικώντας τους αναγκαίους πόρους.
Αυτές οι κρίσιμες επιλογές καθορίζουν τελικά το ανάστημα της αυτοδιοίκησης και είναι βαρόμετρο κρίσης στην πολιτική συνείδηση της κοινωνίας που αξιολογεί είτε την αποφασιστική διεκδίκηση είτε την ένοχη σιωπή των αθόρυβων πυροτεχνημάτων.