Παρατηρώντας τις εκλογικές αναμετρήσεις στις περισσότερες χώρες της γηραιάς ηπείρου, διαπιστώνουμε ένα αρκετά εύθραυστο σκηνικό με τις συνήθεις δημοσκοπικές αυξομειώσεις. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, υπάρχει αύξηση των ποσοστών των αποκαλούμενων ακροδεξιών κομμάτων και σχηματισμών, στα οποία προσφεύγουν οι πολίτες προφανώς επειδή κάτι άλλο βρήκαν εκεί, ή επειδή απογοητεύτηκαν από τα κόμματα που είχαν συνηθίσει να τους κυβερνούν και ψήφιζαν έως τότε. Σήμερα φαίνεται πως αποτελεί απτή πραγματικότητα, όπως φάνηκε άλλωστε και στις πρόσφατες γερμανικές εκλογές, όπου το αντίστοιχο κόμμα ανέβηκε στη θέση της αντιπολίτευσης.
Έτσι, αρκετοί τώρα προβληματίζονται ποιες ακριβώς ήταν οι βαθύτερες ανάγκες της κοινωνίας που έστρεψαν το ποσοστό αυτού του κόμματος προς ανοδική κατεύθυνση, όπως και των άλλων παρεμφερών στις διάφορες χώρες της Ευρώπης. Ήταν ακριβώς οι ανάγκες εκείνες που οι άλλες, οι αποκαλούμενες συστημικές δυνάμεις, απέτυχαν να διαγνώσουν και στο τέλος αποδείχτηκαν ανίκανες να διορθώσουν, ανταποκρινόμενες στις απαιτήσεις των καιρών και φυσικά των κοινωνιών. Τα συστημικά εκείνα κόμματα, αντί δυστυχώς να επικεντρωθούν στην επίλυση των ζωτικής σημασίας προβλημάτων των πολιτών, επιδόθηκαν στην ατέρμονη καταστροφολογία τους, επιτιθέμενα σε αυτά με απαξιωτικό τρόπο και φρασεολογία. Και υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα σήμερα στην ήπειρό μας. Η Ιταλία και η Ουγγαρία είναι κλασσικά παραδείγματα.
Παρατηρώντας για λίγο την πολιτική κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε ένα σύστημα διακυβέρνησης περίεργο, που προσπαθεί να ανεύρει τον σωστό και αποτελεσματικό του βηματισμό τόσα χρόνια, χωρίς τελικό σαφές αποτέλεσμα. Είναι τυπική η έκφραση Αμερικανών ηγετών ότι δεν έχουν κάποιον ηγέτη στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού για να συζητήσουν και να συνεννοηθούν σε βασικά προβλήματα που ταλαιπωρούν τον δυτικό κόσμο. Οι σημερινοί ηγέτες της Ευρώπης, παρουσιάζονται ωσάν να μην κατανοούν βασικές ιστορικές γνώσεις, που επηρεάζουν και έχουν εφαρμογή στη σημερινή πραγματικότητα. Το χειρότερο όλων είναι ότι στερούνται αυτογνωσίας, του σοβαρού ρόλου που τους επεφύλαξε η ιστορία και η ψήφος των ευρωπαίων πολιτών στις περισσότερες, αλλά όχι και σε όλες τις περιπτώσεις. Τι αποτέλεσμα θα αφήσουν άραγε αφού τελειώσει η θητεία τους και φεύγοντας οι σημερινοί ηγέτες της ΕΕ;
Πιθανόν να μην τους απασχολεί, αλλά το πιθανότερο και το χειρότερο σενάριο είναι να μην το σκέφτονται καν. Ούτε στις χώρες τους οι περισσότεροι, ούτε και σε κεντρικό επίπεδο εκείνοι οι επιτετραμμένοι, δεν φρόντισαν να κάνουν τέτοιες πρωτοποριακές τομές στη δημόσια μηχανή των χωρών τους, η οποία στην πλειονότητα των περιπτώσεων ρέπει προς αυταρχισμό έναντι του απλού πολίτη που προσφεύγει εκεί. Εμείς εδώ, με τη σειρά μας, δεν καταφέραμε ακόμα να στελεχώσουμε τη δημόσια μηχανή με ικανά και αποτελεσματικά στελέχη. Που να αναφερθεί κανείς για παράδειγμα. Παντού, σχεδόν, βασιλεύει η ίδια αναξιοκρατία. Ο κάθε υπουργός προσπαθεί να αφήσει το στίγμα του στο υπουργείο του με ένα νόμο που να φέρει το όνομά του και πέραν αυτού ουδέν!
Στα οικονομικά επιτελεία των περισσότερων κυβερνήσεων, άκρατος ερασιτεχνισμός και αλλαγές των νόμων με το παραμικρό, χωρίς αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα, το οποίο έχει την εντύπωση ότι θα δελεάσει ξένους επενδυτές. Παιδεία, δημόσια ασφάλεια που οδηγεί στη σημερινή αλλόφρονα κατάσταση παντού, εθνική πολιτική στα παρασκήνια, κλείσιμο του κέντρου της πρωτεύουσας κατά το δοκούν παρά τα υπεσχημένα ετούτης της κυβέρνησης, μεταναστευτικό, καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, και τόσα άλλα άκρως σοβαρά τα οποία δεν χρήζουν επανάληψης, αφού βρίσκονται στις σελίδες των εφημερίδων καθημερινά.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας μας ευθύνεται διαχρονικά για πολλά τα οποία δυστυχώς γνωρίζει, αλλά δεν προβαίνει σε διόρθωσή τους για λόγους καθαρά πολιτικού κόστους! Οι προκλήσεις, όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, είναι πολλές και επιτακτικές και δεν μπορούν να αναμένουν. Και μέσα σε όλα τα άλλα προστέθηκαν πρόσφατα και οι νέες δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου με όλα τα περίεργα που ακούσαμε έως τώρα!
*Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας