Μία από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς δικαιώνει τη φήμη της.
Η ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ
THE FAVOURITE
Σκην.: Γιώργος Λάνθιμος
Πρωτ.: Ολίβια Κόλμαν, Ρέιτσελ Βάις, Έμα Στόουν, Νίκολας Χουλτ.
Στην αυλή της βασίλισσας Άννας της Μεγάλης Βρετανίας στις αρχές του 18ου αιώνα, οι ξαδέρφες Σάρα και Άμπιγκεϊλ ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να κερδίσουν τη θέση της ευνοούμενης της βασίλισσας, μαζί με τα προνόμια και την τεράστια επιρροή που προσφέρει.
Κομεντί εποχής που αποτελεί έναν από τους πιο πολυβραβευμένους τίτλους της φετινής σεζόν. Στο περυσινό φεστιβάλ Βενετίας κέρδισε το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής και το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για την Κόλμαν, η οποία βραβεύτηκε επίσης με τη Χρυσή Σφαίρα. Η ταινία κέρδισε επίσης εφτά BAFTA (τα Βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης) κι είναι υποψήφια για δέκα Όσκαρ.
Πρόκειται για τη θεματικά κι υφολογικά λιγότερο εξεζητημένη ταινία του Λάνθιμου, χωρίς τη νοσηρότητα και τους συνήθεις σεναριακούς κανόνες που επιβάλλονται στους χαρακτήρες του- στοιχείο που οφείλεται πιθανότατα στο ότι πρόκειται για την τρίτη ταινία από τις συνολικά εφτά μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη, στο σενάριο της οποίας δεν εμπλέκεται ο Ευθύμης Φιλίππου.
Ως κάποιος που πάντοτε γοητευόταν από τη θεματική ποικιλία του έργου του Λάνθιμου, αλλά απογοητευόταν από τον επιτηδευμένο χειρισμό της, πιστεύω ότι μαζί με την «Κινέττα» (2005) η «Ευνοούμενη» αποτελεί την πιο μεστή κι εσωτερικά συνεπή ταινία του. Μια δεξιοτεχνικά στημένη σάτιρα εξουσιολαγνείας ποτισμένη με βιτριολικό χιούμορ, απογυμνώνει κι εξανθρωπίζει τον βασιλικό θεσμό μέσα από την ιστορία μιας γυναίκας τραγικά στερημένης από αγάπη.
Λέγεται ότι οι λεσβιακές σχέσεις μεταξύ των τριών γυναικών ουδέποτε αποδείχτηκαν, αλλά κάτι τέτοιο μικρή σημασία έχει, αφού ο Λάνθιμος δεν ενδιαφέρεται ν’ αναπαραστήσει ιστορικά γεγονότα, αλλά να μιλήσει για μια γυναίκα βασανισμένη από τη φύση που αφήνεται έρμαιο στην ανάγκη της για στοργή και τρυφερότητα.
Η πρωταγωνιστική τριάδα είναι ευάλωτη, μελαγχολική, ανηλεώς φιλόδοξη, ετοιμόλογη, γεμάτη απωθημένα, πάντα έτοιμη για μάχη, σχηματίζοντας ένα συμπαγές ερμηνευτικό σύνολο, η πανουργία του οποίου όσο κολακεύεται από τα πληθωρικά κοστούμια της Σάντι Πάουελ και τον πολυτελή σχεδιασμό παραγωγής της Φιόνα Κρόμπι, τόσο προδίδεται από την ψυχρή φωτογραφία του Ρόμπι Ράιαν, από το αιχμηρό μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη κι από το απόκοσμο κλασικό ρεπερτόριο του σάουντρακ.
ΑΛΙΤΑ: Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ
ALITA: BATTLE ANGEL
Σκην.: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ
Πρωτ.: Ρόζα Σάλαζαρ, Κρίστοφ Βαλτς, Μαχέρσαλα Άλι, Ελίζα Γκονζάλες, Τζένιφερ Κόνελι.
Σε μια μελλοντική Γη ένας χειρουργός ανακαλύπτει ένα ρομπότ, που στην πορεία αποκαλύπτεται ότι πρόκειται για ένα εξελιγμένο μοντέλο πολεμίστριας.
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας βασισμένη στο ομώνυμο μάνγκα που δημιούργησε ο Γιουκίτο Κισίρο κι εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1990. Ο πιο πρόσφατος παρόμοιος τίτλος που μου έρχεται στο μυαλό είναι το «Ready Player One» (Στίβεν Σπίλμπεργκ, 2018). Ίδιο είδος, παρόμοια σεναριακή δομή και στόχοι, καθώς κι αισθητική, προορισμένη κυρίως για το νεανικό κοινό. Όπως κι η ταινία του Σπίλμπεργκ, αυτή εδώ είναι πλούσια, γρήγορη, θεαματική, παρόλαυτά τρομερά συνηθισμένη.