Πόσους μήνες μπορούν τ’ ανθρώπινα μάτια να παραμένουν τυφλά μπροστά στην καταστροφή;
Πόσους μήνες μπορούν τ’ ανθρώπινα αφτιά να παραμένουν κουφά στο μοιρολόι που γεννά ο θάνατος;
Για πόσο μπορεί η ανθρώπινη καρδιά να μείνει αποκομμένη από την έμφυτη αγάπη της για τον συνάνθρωπό της;
Και πόσους μήνες, φίλε μου, μπορούμε να μένουμε σιωπηλοί, βυθισμένοι στην άνεση;
Ναι, να συνεχίζουμε να πίνουμε, να τρώμε, να τραγουδάμε, να χορεύουμε, ν’ αγκαλιάζουμε τους αγαπημένους μας.
Ενώ, σε κάποια ξεχασμένη γωνιά του κόσμου, τ’ αίμα έχει γίνει το καθημερινό ποτό.
Ο ουρανός, κάποτε σύμβολο ελπίδας, ρίχνει πένθος αντί για μάννα.
Μοιρολόγια γίνονται τα νέα νανουρίσματα, ο πόνος μεταμορφώνεται σ’ έναν τελετουργικό χορό αρχαίας τραγωδίας, κι η μόνη αγκαλιά π’ απομένει είν’ αυτή του αποχωρισμού.
Άσε με να σου πω, φίλε μου, μήνες, ακόμη και χρόνια, μπορούν να περάσουν έτσι.
Τόσο πολύ, που ο άνθρωπος σχεδόν έγινε απάνθρωπος.
Ίσως η αγάπη μας για την Τεχνητή Νοημοσύνη ν’ έχει φτάσει πολύ μακριά.
Τόσο μακριά, π’ αρχίσαμε να τη μιμούμαστε, ξεχνώντας, στην πορεία, τη δική μας νοημοσύνη: αυτή που κάποτε αναζητούσε δικαιοσύνη, ελευθερία, ηθική και λογική, ιδέες για τις οποίες οι πρόγονοί μας μόχθησαν να κατανοήσουν και μας τις κληρονόμησαν ως θησαυρούς για να διαφυλάξουν την ανθρώπινη υπόστασή μας.
Κι εσύ, ο μορφωμένος, πού ’σαι τώρα;
Κρύβεσαι μέσα στην άγνοια ή σκεπάζεσαι με τον μανδύα του φόβου;
Κι εσύ, ο ισχυρός, πού στέκεσαι;
Πίσω από κλειστές πόρτες, κάνεις παρασκηνιακές συμφωνίες ή παρακολουθείς σιωπηλά για να διατηρήσεις τον θρόνο σου;
Κι εσύ, ο πλούσιος, είσαι πολύ απασχολημένος με τα χαρτοφυλάκια και τα κέρδη, ενώ η ανθρωπότητα αιμορραγεί αθέατη;
Ίσως η μόρφωση, η εξουσία κι ο πλούτος να μη σημαίνουν τίποτα όταν δεν υπάρχει πλήθος για να κρυφτείς, ούτ’ αποδιοπομπαίος τράγος για να θυσιάσεις.
Κι εσύ, φίλε μου, ναι, εσύ.
Νιώθεις πολύ μικρός για να μιλήσεις, πολύ αδύναμος για ν’ υψώσεις τη φωνή σου ή να πιάσεις την πένα;
Σε βλέπω καμιά φορά να τρεμοπαίζεις σαν φλόγα στον άνεμο.
Ξέρω ότι νιώθεις μόνος.
Ξέρω ότι νομίζεις πως τα λόγια σου δεν αρκούν.
Και ίσως έχεις δίκιο.
Κι εσείς, θεσμοί, οργανισμοί, Κυβερνήσεις, που δημιουργηθήκατε για ν’ υπηρετείτε τον λαό… πού ’ναι η δύναμή σας τώρα;
Διαβάζω και ακούω τις δηλώσεις σας, ποτισμένες μ’ ανικανότητα.
Μέσα στην απουσία και τη σιωπή σας, αυτή η μικρή γωνιά του πόνου θα σβηστεί.
Και μια μέρα θα έρθει η δική σας σειρά, και, όπως εκείνοι π’ αγνοήσατε, κι εσείς θα χαθείτε μέσα στη σιωπή των άλλων.
Ίσως πείτε: «Ύψωσα τη φωνή μου».
Αλήθεια; Πώς;
Διχάζοντας, αντί ν’ ενώνετε;
Διαμαρτυρηθείτε, λοιπόν, υπέρ της ελευθερίας των ιδεολογικών σας αντιπάλων.
Κι εσύ, ιδεολογικέ αντίπαλε, υπερασπίσου τη ζωή και την ειρήνη του δικού σου αντιπάλου.
Κοίταξε μέσα στις καρδιές αυτών που αποκαλείς «άλλους».
Μπορεί να δείχνουμε διαφορετικοί, να μιλάμε διαφορετικά, να λατρεύουμε διαφορετικά, μα στον πυρήνα μας είμαστε ίδιοι: σώμα, νους και ψυχή.
Μην πορεύεστε ως αντίπαλοι, αλλ’ ως ένας ενωμένος άνθρωπος.
Άνοιξε την κουρτίνα της αλήθειας, φίλε μου.
Απόρριψε τη λογική της «επιβίωσης του ισχυρότερου».
Πες ναι στην επιβίωση όλων.
Ναι, ίσως ν’ ακούγεται ρομαντικό, ακόμα κ’ αφελές.
Μα θυμήσου τούτο:
Αν διαλέξεις μόνο τους ισχυρότερους να διατηρηθούν, κάποια μέρα μπορεί να μην είσαι πια ‘συ ο ισχυρός.
Ίσως ν’ έχεις πόρους, ίσως να ζεις δίπλα στη θάλασσα, ή ίσως απλώς να στέκεσαι εμπόδιο.
Θα βρουν μια αιτία.
Ίσως να μην την καταλάβεις ποτέ.
Μα η ύπαρξή σου ή η απουσία σου, η θέση σου ή η απομάκρυνσή σου θα έχει αποφασιστεί χωρίς τη φωνή σου.
Και αυτό, φίλε μου, είναι ο τρόπος με τον οποίο μυστικά θεμελιώνουν το μέλλον του κόσμου, πάνω στη δική σου και τη δική μου σιωπή.
Αυτό που μας κρατά όρθιους είναι εκείνοι οι Ίκαροι της ιστορίας, οι άνθρωποι που, με θάρρος, υψώνονται προς τα ψηλά, για ν’ αντικρίσουν την ομορφιά του κόσμου, δίπλα στο φως, και να διοχετεύσουν την ηλιαχτίδα της ελπίδας στην ανθρωπότητα.
Ο Γεώργιος Σαριδάκης είναι καθηγητής πρώτης βαθμίδας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ και κατέχει διδακτορικό δίπλωμα στα Οικονομικά (PhD). Είναι μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Τεχνών (FRSA), της Ανώτατης Ακαδημίας Εκπαίδευσης (FHEA) και της Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών (FAcSS)