Η αγκαλιά είναι για τη χαρά, τη λύπη και την παρηγοριά, όλα τα λεφτά! Και προπαντός αν η αγκαλιά να ‘χει στα χείλια και γλυκά φιλιά!
Οι χίλιες λέξεις δεν συγκρίνονται με μια θερμή αγκαλιά, χωρίς λέξεις! Την αγκαλιά την κάνουν δυνατή τα αμοιβαία αισθήματα και η επαφή.
Τα ερωτευμένα ζευγαράκια όσα γλυκόλογα κι αν λένε, αν δεν αγγίξουνε και δεν σφιχτά αγκαλιαστούνε είναι σαν τον πεινασμένο που του βάζεις το… ψητό μπροστά του και αντί να του πεις φάτο του κάνεις θεωρίες για την πείνα!
Άμα η αγκαλιά βέβαια συνδυάζεται και με ωραία ερωτικά λόγια ή σε άλλη περίπτωση του πόνου λόγια της παρηγοριάς είναι το τέλειο. Στην πρώτη περίπτωση τα λόγια μοιάζουνε με τον πεινασμένο που ό,τι και να του λες ο νους του είναι στο… ψητό!
Βλέπουμε σε κάθε τραγικό γεγονός τους ανθρώπους να θέλουν βοήθεια στον πόνο, παρηγοριά κι ελπίδα. Οι άλλοι καταλαβαίνουν την ανάγκη τους, πηγαίνουν τους αγκαλιάζουν λένε κλαίνε και οι δυο και ο πόνος μοιράζεται στα δύο, μικραίνει και αντέχεται. Η χαρά και ο πόνος είναι ένα συναίσθημα με την αγκαλιά στο ζευγαράκι η χαρά μεγαλώνει, στην άλλη περίπτωση ο πόνος μικραίνει!
Γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε κοινωνικοί, επικοινωνιακοί, ανθρώπινοι, αυθρόρμητοι, εκδηλωτικοί, πονόψυχοι, συμπονετικοί.
Μόνο έτσι θα μπορούμε θα είμαστςε χρήσιμοι για τους συνανθρώπους μας όταν μας έχουνε ανάγκη για παρηγοριά στην πίκρα και στον πόνο και όταν κι εμείς τους έχομε ανάγκη.
Στα πολλά οδυνηρά του κοροναϊού έφερε και ένα οφέλιμο όπου το ξέραμε αλλά στο βάθος δεν το ‘χουμε υπολογίσει στην πραγματική του διάσταση. Τις περισσότερες φορές το κάναμε από συνήθεια χωρίς βάθος και συναισθηματική αξία. Πως όταν στερηθείς κάτι βλέπεις την αξία του, έτσι και με την αγκαλιά. Και όχι μόνο την αγκαλιά αλλά και όλες τις κοινωνικές συμπεριφορές. Τις χαιρετούρες, τα φιλιά, τις παρέες, τις κοινωνικές επαφές κ.λπ. Καταλάβαμε το σπουδαιότερο πράγμα για τη ζωή μας, που είναι ο συνάνθρωπός μας.
Μπορείς να ζήσεις χωρίς ανθρώπους; Όχι. Απ’ αυτούς θα πάρεις τη χαρά της επιτυχίας σου, αυτοί θα σου δώσουνε την αξία σου, αυτοί θα σου δώσουνε την αξία και τη χαρά για το ακριβό αυτοκίνητο, για την ωραία βίλα σου για τα πλούτη σου, για τον χαρακτήρα σου κ.λπ. Χωρίς αυτούς τι τα θέλεις όλα αυτά; Αν είσαι μόνος;…
Πες πως σου χαρίζουνε το καλύτερο παλάτι του κόσμου, αλλά να είναι εντελώς άδεια από ανθρώπους και που να είναι σε κάποιο μέρος που δεν πρόκειται να περάσει ποτέ άνθρωπος να το δει, ξέρεις τι θα γίνει; Αν μπορέσεις να μείνεις εκεί μέσα το πρώτο βράδυ, το δεύτερο θα φύγεις τρέχοντας να πας να βρεις ανθρώπους να μείνεις, έστω και σε… καλύβα! Α, και ένα άλλο χαριτωμένο. Πες πως σου δίνουνε όλο τον κόσμο, αλλά να είσαι μόνος! Θα τον χαρείς;
Όχι την άλλη μέρα θα αυτοκτονήσεις! Έτσι.
Για να δούμε πόσο πολύ χρειαζόμαστε τους συνανθρώπους μας για τη ζωή μας και πόσο θα πρέπει να είμαστε καλοί να τους αγαπάμε να μας αγαπάνε, για να ζούμε μαζί αρμονικά, ήσυχα, ωραία και ευτυχισμένα…