Για όσους το επαγγελματικό πάθος είναι μεγαλύτερο από το ερωτικό.
ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ, ΜΠΕΡΝΑΝΤΕΤ
WHERE’D YOU GO, BERNADETTE
Σκην.: Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ.
Πρωτ.: Κέιτ Μπλάνσετ, Κρίστεν Γουίγκ, Μπίλι Κράνταπ, Λώρενς Φίσμπερν.
Μια ιδιοφυής αρχιτέκτονας περνάει κρίση ταυτότητας, που την αποξενώνει από την οικογένεια και τον κύκλο της, ώσπου ένα ταξίδι στην Ανταρκτική αναζωπυρώνει το πάθος της για δουλειά.
Κομεντί βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της αμερικανίδας Μαρίας Σέμπλ, που εκδόθηκε το 2012. Μια ταινία για τη συγκρότηση και τις λεπτές ισορροπίες του εαυτού, τη σημασία του επαγγελματικού πάθους και την ίδια την αρχιτεκτονική.
Η όπως πάντα εξαιρετική Μπλάνσετ αποφεύγει τη μανιερίστικη νεύρωση και φτιάχνει μια συμπαθέστατα ιδιόρρυθμη Μπερναντέτ, κυνική, μισάνθρωπη, αλλά ταυτόχρονα εύθραυστη και τρυφερή, που αναγνωρίζει κι αντιμετωπίζει τις ακρότητες στις οποίες την οδηγεί η κατάθλιψη κι η αποξένωσή της.
Ο σχεδιασμός της παραγωγής από τον Μπρους Κέρτις αναδεικνύει ευρηματικά τη σχεδιαστική ιδιοφυία της ηρωίδας, τόσο με τα πρωτότυπα σχέδιά του, όπως το εσωτερικό των σπιτιών της, όσο και με υπαρκτά κτήρια που επιλέγονται να περιληφθούν ως αντανάκλαση του γούστου και του ταλέντου της, όπως την Κεντρική Βιβλιοθήκη του Σιάτλ, σχεδιασμένη από τον Ρεμ Κούλχαας και τον Ερευνητικό Σταθμό Ανταρκτικής Halley VI από τη βρετανική εταιρεία Hugh Broughton Architects.
Μακάρι μόνο το σενάριο να μην ξεμάκραινε σε δικές του άσκοπες ιδιορρυθμίες πριν οδηγήσει την ηρωίδα του εκεί που από νωρίτερα έπρεπε. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να παραλείψει την εξεζητημένη σεναριακή παράκαμψη για την απάτη του ίντερνετ, και να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο καινούριο σχέδιο της Μπερναντέτ, αντί να το στριμώξει βιαστικά στους τίτλους τέλους.
ΤΟ ΑΥΤΟ: ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
IT: CHAPTER TWO
Σκην.: Άντι Μουσκιέτι
Πρωτ.: Τζέσικα Τσαστέιν, Τζέιμς Μάκαβοϊ, Μπιλ Χέιντερ, Αϊζάια Μουστάφα
Εικοσιεφτά χρόνια μετά την προηγούμενη επίθεσή του, ο κλόουν Πένιγουαϊζ ξαναχτυπά, κι η παρέα των αγοριών μαζί με τη Μπέβερλι συγκεντρώνονται για να τον σταματήσουν οριστικά.
Ταινία τρόμου που συνεχίζει την προηγούμενη του 2017, βασισμένες κι οι δύο στο ομώνυμο βιβλίο του αμερικανού Στίβεν Κινγκ. Η φετινή συνέχεια αποτελεί ενήλικη -και παραφουσκωμένη- παραλλαγή της πρώτης ταινίας.
Η πρώτη μιλούσε για διάφορα είδη κακοποίησης, όπως η ενδοοικογενειακή κι ο σχολικός εκφοβισμός. Η δεύτερη ξεκινάει από ένα περιστατικό ρατσιστικής βίας εναντίον ενός ομόφυλου ζευγαριού, για να διευρύνει σταδιακά τη ρητορική της υπέρ κάθε μορφής διαφορετικότητας, γιορτάζοντας το θάρρος που απαιτείται για να την εκφράσει και να την υπερασπιστεί κανείς.
Το εξαιρετικό ενήλικο καστ ταιριάζει τις ερμηνείες του με απολαυστική ακρίβεια στο ύφος των μικρότερων προκατόχων τους κι ο τρόμος είναι επαρκώς μεγεθυμένος- παρότι αυτό δεν αποτελεί πλεονέκτημα σε όλες τις στιγμές της ταινίας.
Ωστόσο, η πλοκή εκτυλίσσεται μέσα σε σαθρό πλαίσιο, καθώς, για παράδειγμα, τόσο η προέλευση του Αυτού, όσο κι η διαδικασία της τελετουργίας παραμένουν συνεχώς ασαφείς, ενώ η δεύτερη τελικά ματαιώνεται τόσο εύκολα που αμφισβητείται εξαρχής η σκοπιμότητά της ως σεναριακό διακύβευμα.
Επιπλέον, η μάχη της κλιμάκωσης είναι τόσο εξεζητημένη ώστε υπονομεύει την αληθοφάνεια και την αγωνία της, αφού μια δική μου τουλάχιστον μόνιμη διαφωνία με τις ταινίες τρόμου και φαντασίας, αφορά την απλοϊκότητα με την οποία αλλάζουν οι δυνατότητες ενός υπερφυσικού πλάσματος, ώστε να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της πλοκής κάθε δεδομένη στιγμή.