Μια σειρά δράσης που ενώ θα μπορούσε να έχει στουκάρει προ πολλού, μοιάζει να τρέχει ακόμη με γεμάτο ντεπόζιτο.
ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ 9 (FAST AND FURIOUS 9)
Σκην.: Τζάστιν Λιν
Πρωτ.: Βιν Ντίζελ, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Τζον Σίνα, Ταϊρίζ Γκίμπσον, Λούντακρις, Τζορντάνα Μπρούστερ, Σαρλίζ Θέρον
Ο Ντόμινικ Τορέτο κι η ομάδα του καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν τον αδερφό του, ο οποίος συνεργάζεται με τον γιο ενός δικτάτορα για ν’ αποκτήσουν ένα πανίσχυρο όπλο, που θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη.
Φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το ξεκίνημα αυτής της σειράς δράσης με αυτοκίνητα. Παρότι τυπικά γνωρίζω πού βρισκόμουν όταν είδα την πρώτη ταινία το 2001, δε θυμάμαι τον χώρο ή τη στιγμή, ούτε πώς ακριβώς αισθάνθηκα, πέρα από το θραύσμα μιας ευχάριστης έκπληξης.
Αντιθέτως, αυτό που θυμάμαι πολύ εντονότερα είναι ο ενθουσιασμός με τον οποίο υποδέχτηκα κι ευχαριστήθηκα το πέμπτο (2011) και το έκτο (2013) μέρος της σειράς: στην πρώτη περίπτωση απολαμβάνοντας το απροσδόκητο ποιοτικό άλμα που είχε γίνει, με κριτήρια την ευρηματικότητα, την αληθοφάνεια (έννοια πολύ διαφορετική από τον ρεαλισμό) και την τεχνική δεξιότητα.
Στη δεύτερη περίπτωση, το πόσο μπορούσε μια σειρά να συνεχίζει να ξεπερνάει τον εαυτό της. Από τότε δυστυχώς, όσο κι αν τα παραπάνω κριτήρια δεν έχουν εκλείψει εντελώς, δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη συγκεκριμένη σειρά. Στις συγκεκριμένες προσθήκες δηλαδή έμοιασε να έφτασε στο μέγιστο των δυνατοτήτων της, το οποίο έκτοτε συντηρεί πλουσιοπάροχα και θεαματικά, αλλά χωρίς να έχει κάτι καινούριο πια να πει.
Η φετινή προσθήκη επιστρέφει στα έμπειρα χέρια του Τζάστιν Λιν, καθώς είναι η πέμπτη που αναλαμβάνει ο ταϊβανο- αμερικανός, ο οποίος, έχοντας σκηνοθετήσει από την τρίτη ως την έκτη ταινία, έκανε τη σειρά αυτό που είναι σήμερα, ένα παγκόσμιο franchise δράσης δισεκατομμυρίων- το εμπορικότερο για το στούντιο της Universal κι ένα από τα επικερδέστερα στο Χόλιγουντ. Η επιστροφή του ωστόσο, δυστυχώς δεν έχει να προσφέρει κάποια συνθήκη που θα δημιουργούσε μια αίσθηση αναβάθμισης, όπως περιέγραψα προηγουμένως.
Καταρχάς, τα σαπουνοπερατικά στοιχεία που ξεκίνησαν ως εξαίρεση με την επανεμφάνιση της Λέτι στο έκτο φιλμ, έχουν πλέον γίνει κανονικότητα, ενώ η αποκάλυψή τους ήδη από τα τρέηλερ, υπονομεύει ακόμη περισσότερο τον αντίκτυπό τους στην πλοκή.
Να θυμίσουμε ότι στην πορεία της σειράς ο Χαν δολοφονείται από τον Ντέκαρντ Σω (Τζέισον Στέιθαμ), τον οποίο οι δημιουργοί μετέτρεψαν κατόπιν σε σύμμαχο της ομάδας, με τη Universal να του δίνει ακόμη κι ένα δικό του spin- off μαζί με τον Ντουέιν Τζόνσον, το αδιάφορο «Hobbs and Shaw» (Ντέιβιντ Λιτς, 2019), απογοητεύοντας τους φαν εξαιτίας της υπερβολικά ευνοϊκής μεταχείρισης που επεφύλαξαν στον δολοφόνο του αγαπημένου τους ήρωα. Ο Λιν εδώ λοιπόν αποκαθιστά ευπρόσδεκτα τη θεωρούμενη ως αδικία, αλλά με μια σχετικά αδύναμη σεναριακή εξήγηση.
Από ‘κει και πέρα, τα οικογενειακά φλάσμπακ των Τορέτο καταλαμβάνουν σεβαστή έκταση στην πλοκή, αποτινάζοντας οριακά την προσχηματικότητά τους. Οι μεταστροφές των χαρακτήρων είναι κοινότοπες, αλλά λειτουργικές. Το καστ έχει εμφανώς μεγαλώσει πια, αλλά συνεχίζει να συμμετέχει με αμείωτη ζωηράδα.
Κι οι σκηνές δράσης παραμένουν θεαματικές όπως πάντα, στα ψηλά μέτρα που μας έχει συνηθίσει η σειρά. Μάλιστα, το τέχνασμα με τους μαγνήτες είναι ένα από τα πιο ευφάνταστα και χορταστικά που εγώ τουλάχιστον έχω δει όχι μόνο στη σειρά, αλλά γενικά στο είδος της δράσης- τόσο ώστε εύχομαι να του είχε δοθεί ακόμη μεγαλύτερη έκταση στην πλοκή.
Σε αντίθεση με την καθαρά κωμικών προθέσεων υπο-πλοκή του διαστήματος, σε μια επιλογή που κατά τη γνώμη μου ωθεί την αφήγηση σε υπονομευτικά αυτο-παρωδιακή κατεύθυνση, κατά τρόπο παρόμοιο μ’ εκείνον που έκανε το «Moonraker» (Λούις Γκίλμπερτ, 1979) για τη σειρά του Τζέιμς Μποντ.
Κλείνοντας, επανέρχομαι στην εμπειρία της προβολής. Η προσέλευση την πρώτη μέρα προβολής της ταινίας στο Ηράκλειο, απλώς επιβεβαίωσε και τοπικά αυτό που είχε ήδη διαφανεί εδώ και μερικές εβδομάδες από το ‘άνοιγμά’ της σε συγκεκριμένες διεθνείς αγορές: ότι το «F9» αποτελεί την πρώτη μεγάλη λαϊκή επιτυχία της COVID εποχής.
Το Ανοιχτό Θέατρο του Τεχνόπολις σχεδόν γέμισε από -κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά αρσενικό- νεαρόκοσμο, που άλλοτε επιδοκίμαζε κι άλλοτε αποδοκίμαζε τις αφορμές που παρείχε η ταινία, σίγουρα πάντως συμμετείχε στο θέαμα με προσκόλληση που σπανίζει πλέον, χειροκροτώντας με ανυπομονησία στην αρχή κι επιβράβευση στο τέλος.
Είναι λοιπόν πολύ ευχάριστο, το ότι, έπειτα από τη μακρόχρονη επέλαση της τηλεοπτικής σειράς και του streaming, να διαπιστώνεται ότι υπάρχουν ακόμη κινηματογραφικές σειρές με πιστούς οπαδούς και διαγενεακή απήχηση, ικανές να τραβήξουν μεγάλα πλήθη στις αίθουσες, αφού μετά από είκοσι χρόνια το ηλικιακό εύρος του προχτεσινού κοινού ξεκινούσε από το δημοτικό κι έφτανε στη μέση ηλικία.
Κατά την αποχώρηση του πλήθους, το αυτί μου έπιασε έναν θεατή να δηλώνει στον φίλο του πως, παρότι η σειρά έχει καταντήσει συνεχώς όλο και πιο εξεζητημένη, εκείνος ξέρει ότι θα περιμένει και την επόμενη φορά στην ουρά για το επόμενο επεισόδιο- δικαιώνοντας τον σχεδιασμό της Universal για δύο ακόμη συνέχειες, που θα σκηνοθετήσει επίσης ο Λιν. Είναι μια τέτοια συνθήκη που δημιουργεί την ελπίδα ότι η σχέση μιας ταινίας με το κοινό της, όπως διαμορφώνεται ως συλλογικό βίωμα μέσα στην αίθουσα (και τα θερινά), θα παραμείνει αναντικατάστατη όσες καραντίνες κι αν περάσουν.