Βεβαιώθηκα
ότι δεν
υπάρχει σωσμός
Προχθές πάλι συζητούσαμε για το ότι πρέπει να σηκωθούμε ξανά από τον καναπέ και να διαμαρτυρηθούμε για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Πηγαίνοντας σε μια ταβέρνα της πόλης και χωρίς να περιμένω εκ των προτέρων τι θα μου συμβεί, αποφάσισα να σηκωθώ από τον δικό μου «καναπέ», όταν νεαρή κοπέλα εκδρομής γυμνασίου, είχε … καβαλήσει το αγόρι, που καθόταν στην πίσω θέση από εμένα και τους είχα και τους δύο στον… καφά μου.
– Παιδιά αν ενοχλώ να φύγω…! Τους είπα με έντονη φωνή!
Κι η κοπέλα αμέσως ντράπηκε για την συμπεριφορά της, κατανόησε τι ήταν αυτό που έκανε, το οποίο ασφαλώς και άρεσε στο νεαρό, αλλά και ο νεαρός έσπευσε να ζητήσει «συγνώμη» γιατί τους είχαν… στριμώξει σε μια γωνία.
Ένιωσα λίγο υπερήφανος! Όχι γιατί σηκώθηκα από τον δικό μου καναπέ, έστω και πειραματικά, αλλά γιατί διαπίστωσα πως αν μιλήσεις στη γλώσσα τους, ακόμα και στα «κακά παιδιά» του Γυμνασίου, παίρνουν από λόγια και χρειάζονται καθοδήγηση. «Ίσως υπάρχει ελπίδα» σκέφτηκα.
Αναγκαστικά ωστόσο, οι αποστάσεις αναπνοής των τραπεζιών και ο τόνος φωνής των νέων δεν μου επέτρεπαν, ακόμα κι αν δεν το ήθελα, να μην τους ακούω. Πράξη δεύτερη. Πού είναι τα Ανώγεια;
– Τα Ανώγεια ρε είναι στο Ηράκλειο.
– Όχι ρε! Το Ηράκλειο είναι στο Ηράκλειο. Τα Ανώγεια είναι στα Ανώγεια.
– Και πού είναι τα Ανώγεια;
– Μισό να ρωτήσουμε τον κύριο… (τον δάσκαλο τους). Πού είναι τα Ανώγεια κύριε;
Ο κύριος έρχεται λοιπόν, επίσης πάνω από το κεφάλι μου (τρεις σαπουνάδες έκανα μετά στο σπίτι ο ψυχαναγκαστικός) και με στεντόρεια και σίγουρη φωνή απαντά:
– Τα Ανώγεια είναι στο νομό Ηρακλείου. Όχι στο Ηράκλειο.
Εκεί, δυστυχώς στρογγυλοκάθισα στον «καναπέ μου». Διότι με την ανθρώπινη βλακεία δεν τα βάζεις. Σε ρίχνει στο επίπεδο της και σε νικάει λόγω πείρας. Γνωστό χρόνια τώρα.
Κι εκεί ήταν που σχεδόν βεβαιώθηκα ότι δεν υπάρχει σωσμός. Γιατί όταν ο ίδιος ο δάσκαλος δεν ξέρει τα στοιχειώδη, η νέα γενιά από πού θα λάβει πρότυπα και γνώση;
Την επόμενη ημέρα βρέθηκα πάνω στην είδηση των παιδιών από το Ηράκλειο, των οποίων σε διάρκεια σχολικής εκδρομής, άγνωστοι έκλεψαν από τα λεωφορεία τους, τις ταυτότητες τους, ρούχα και χρήματα, ενώ τα ίδια έτρωγαν σε εστιατόριο. Κι αναρωτιέμαι: Αν την επόμενη ημέρα τα παιδιά βλέπουν τον καθηγητή στο σχολείο και λένε «θυμάσαι που μας έχασε τις ταυτότητες μας ρε συ στη Ρώμη;» θα φταίνε ή όχι;
Κατά τα λοιπά, με αυτό το επίπεδο εκπαιδευτικών κι εκπαίδευσης, διαβουλευόμαστε και διαπληκτιζόμαστε για τα μη κρατικά Πανεπιστήμια. Ας φτιάξουμε πρώτα τη δημόσια εκπαίδευση. Ας δούμε το «δάσος» της Παιδείας που εσκεμμένα παραπαίει στην Ελλάδα, κι ας διαπληκτιστούμε μετά για το αν αυτή η Παιδεία είναι δημόσια ή ιδιωτική.