Με έπνιξε και μένα ο πόνος, με το χαμό των δύο πιλότων. Έχοντας κατα νου, πως η tv νοιάζεται μόνο για το κέρδος, γι αυτό και πουλάει πόνο, αίμα και την κατρακύλα της ανθρώπινης υπόστασης, κρατάω τη σχέση μας σε διάσταση.
Ευτυχώς όμως τα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με κρατάνε εντός των κοινωνικών πεπραγμένων.
Εξ αυτών των ΜΜΕ και του τοπικού τύπου, κυρίως της εφημερίδος ΠΑΤΡΙΣ, που συχνά φιλοξενεί παρεμβάσεις μου.
Χτύπησε το καμπανάκι, της προσωπικής υποχρέωσης, να πάρω μέρος στο δημόσιο διάλογο και να εκφράσω τις απόψεις μου.
Διάβασα πολλές ειδήσεις και αναρτήσεις, σχετικά με το διπλό έγκλημα, με τη φωτιά στην Εύβοια. Και λέω διπλό γιατί έτσι είναι.
Το πρώτο είναι η ίδια η φωτιά, που ξέσπασε ως είθισται λόγω κυρίως οικονομικών συμφερόντων, σε όλη τη χώρα και για να μην αυτομαστιγωνόμαστε ως λαός και να είμαστε και πιο κοντά στην πραγματικότητα, σε όλη την υφήλιο.
Το δεύτερο έγκλημα έχει να κάνει, με τις χαμένες ζωές δυο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ… Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, δεν έφυγαν το πρωί απ το σπίτι τους, για να πάνε να κάνουν, μια ηρωική πράξη.
Πήγαν στη δουλειά τους. Στο μεροκάματο. Όμως το μεροκάματο εκτός του ότι δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες κανενός εργαζομένου, πολλές φορές κρύβει παγίδες, που του στερούν την ίδια τη ζωή. Είτε στο δρόμο, είτε στον αέρα, στη θάλασσα, στο εργοστάσιο ή το γραφείο, στο χιόνι ή στο λιοπύρι…
Και εν προκειμένω με τους αεροπόρους, αυτοί πέταξαν για το ψωμί τους. Κάποιοι άλλοι, λόγω διαφόρων αιτιών, αμέλησαν τουλάχιστον, να γυρίσουν, σώοι και αβλαβείς στα σπίτια τους. Ποιος θα δώσει απαντήσεις στους δικούς τους, και στην ελληνική κοινωνία. Πόσο γέρικα και ταλαιπωρημένα ήταν τα αεροπλάνα. Πόσο μπορεί ν’ αντέξει ο ανθρώπινος οργανισμός, σε μια τέτοια καταπόνηση;
Τα άλλα τα αφήνω για τους ειδικούς.
ΥΓ. Τις κυβερνητικές ευθύνες, τις ξέρουμε όλοι. Και καλό είναι ν’ αρχίσουμε να τις αποδίδουμε.