Να με συμπαθάς, συμπέθερε και αγαπητε συνάδελφε ΓΙΩΡΓΟ, που δεν σου ‘γραψα επικήδειο. Δεν ξέρω να γράφω επικήδειους. Λίγες μονο σκέψεις έγραψα, σαν άκουσα τον θάνατό σου.
Λένε πως ο καλός Θεός όταν έπλασε τον κόσμο και έφτασε στην Κρήτη, έπλασε ένα νησί καταμεσής του πέλαγου, που έμοιαζε με καράβι έτοιμο ν’ ανοίξει πανιά, ένα νησί που δεν έμοιαζε με τα προηγούμενα, ένα νησί ολότελα διαφορετικό από την άλλη πλάση. Εξίσου διαφορετικοί ήταν και οι άνθρωποι που έπλασε για να κατοικήσουν σ’ αυτό. Οι άνθρωποί του ήταν διαφορετικοί από τους άλλους ανθρώπους σ’ ότι καλό κάνουν, λένε ή στοχάζονται. Η καρδιά τους να κλείνει ασυγκράτητο θυμό που οπλίζει το χέρι τους με κοφτερό μαχαίρι για κάθε επίδοξο εισβολέα και την ίδια στιγμή η καρδιά τους να είναι γεμάτη από παιδικήσια καλοσύνη, που μοιράζεται τα πάντα με τον ξένο ή τον περαστικό.
Από αυτή τη φύτρα ήταν φτιαγμένος και ο συμπέθερός μου ο Γιώργος όχι τόσο στη θωριά όσο στην ψυχή ασυμβίβαστος και ανυπότακτος.
Ήταν παρών σ’ όλους τους αγώνες της πατρίδας μας για ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Ήταν άνθρωπος του καθήκοντος, είχε το θάρρος της γνώμης του και πρωτοστατούσε, σε κάθε τι θετικό που γινόταν στην κοινωνία που ζούσε.
Ο Θεός τον αξίωσε να δημιουργήσει μια θαυμάσια οικογένεια και ένα όνομα στον κόσμο των Δασκάλων και σ’ ολόκληρη τη Μεσσαρά. Ήταν πραγματικός άρχοντας.
Ήμουν τυχερός που συμπεθεριάσαμε, αν και η σχέση μας ήταν περισσότερο φιλική παρά συγγενική.
Όμως σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για το τελευταίο “αντίο”. Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων, αυτό είναι το ριζικό του κόσμου. Δεν μπορείς να τ’ αρνηθείς ούτε να το ξεπεράσεις. Μεγάλος ο πόνος του θανάτου, όμως λιγοστεύει όταν τον μοιραστείς με δικούς και φίλους.
Όντως φοβερό το του θανάτου μυστήριο, η ψυχή εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας… ακούσαμε πριν από λίγο στην νεκρώσιμη ακολουθία. Λένε πως με τον σαρκικό θάνατο τελειώνει η ζωή του ανθρώπου. Η αλήθεια είναι ότι ο
σαρκικός θάνατος επέρχεται όταν οι απόγονοί του παύουν
να τον θυμούνται και εμείς σήμερα εδώ, φίλοι, παιδιά και εγγόνια, σου δίνουμε μια ιερή υπόσχεση, ότι σ’ έχουμε βάλει βαθειά μες στην καρδιά μας και δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ! Ας είναι ελαφρό το χώμα που θα σε σκεπάσει. Καλό σου ταξίδι συμπέθερε μου αγαπημένε!
Παπαδάκης Μηνάς