Ο Στέλιος Περογιαννάκης, είναι ένας νέος καλλιτέχνης που ξεκινά το ταξίδι του στον κόσμο της μουσικής και της υποκριτικής, ενώ ταυτόχρονα εκπληρώνει τη στρατιωτική του θητεία.
Μετά από χρόνια ενασχόλησης με την κιθάρα και το λαούτο, αλλά και την αγάπη του για την έντεχνη μουσική, ο Στέλιος μιλάει για την πορεία του μέχρι σήμερα, τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει και τα όνειρά του για το μέλλον.
Πώς ξεκίνησες την πορεία σου στη μουσική;
Από πολύ μικρός, ήμουν τυχερός να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που είχε πάντα μουσική. Η μητέρα μου, μου έβαζε να ακούω έντεχνη μουσική, κάτι που με σημάδεψε. Από τότε αγάπησα αυτό το είδος μουσικής και σιγά-σιγά ανακάλυψα μεγάλους καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Χαρούλης, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, οι Πυξ Λαξ και ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Η μουσική μπήκε στη ζωή μου με έναν φυσικό τρόπο, και σίγουρα είναι κάτι που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εκείνη.
Πότε άρχισες να παίζεις μουσική και πώς ξεκίνησες με την κιθάρα;
Η πρώτη μου επαφή με την κιθάρα ήταν στην ηλικία των 13, αλλά η πρώτη κιθάρα μου έσπασε (γελάει). Παρ’ όλα αυτά, άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα σε ωδεία του Ηρακλείου και από εκεί και πέρα, η μουσική έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Παίζω επίσης λαούτο, το οποίο μου δίνει μια πιο παραδοσιακή διάσταση στη μουσική μου.
Πες μας λίγα λόγια για τα συγκροτήματα με τα οποία συνεργάζεσαι.
Αυτή τη στιγμή έχω δύο συγκροτήματα. Το “Κόκκινο – Μαύρο” που επικεντρώνεται στην παραδοσιακή μουσική, και το ροκ συγκρότημα “Στέλιος Περογιαννάκης”. Εμφανίζομαι τα τελευταία χρόνια, σε γνωστό κουτούκι της πόλης, με το συγκρότημά μου, όπου κάνουμε κάποιες ζωντανές εμφανίσεις. Η μουσική είναι για μένα τρόπος έκφρασης και συνδετικός κρίκος με τον κόσμο γύρω μου.
Η μουσική είναι μόνο μία από τις ασχολίες σου. Παράλληλα με τη στρατιωτική σου θητεία, ασχολείσαι και με την υποκριτική. Πώς τα καταφέρνεις να συνδυάσεις όλα αυτά;
Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα είναι πολύ γεμάτο, αλλά προσπαθώ να ισορροπήσω όσο το δυνατόν καλύτερα. Η στρατιωτική θητεία είναι απαιτητική, αλλά η μουσική και η υποκριτική είναι κάτι που δεν μπορώ να αφήσω, ακόμα και αν το πρόγραμμα είναι σφιχτό. Η υποκριτική είναι μια νέα πρόκληση για μένα, και αυτή την περίοδο υποδύομαι τον 19χρονο Αντώνη σε μια ταινία μικρού μήκους που γυρίζεται στα Χανιά. Η ταινία, με τίτλο “Σιωπή”, πραγματεύεται την ιστορία ενός νεαρού που γίνεται αυτόπτης μάρτυρας μιας κλοπής και όταν την αναφέρει στους γονείς του, αυτοί δεν αντιδρούν. Η ταινία γυρίζεται με την υποστήριξη της Ελληνικής Αστυνομίας και το έργο αναμένεται να προβληθεί πρώτα μέσω του blog της Αστυνομίας.
Ποιες είναι οι πιο σημαντικές προσωπικές σου επαφές στον καλλιτεχνικό χώρο;
Μία από τις πιο σημαντικές γνωριμίες μου είναι με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Είχα την τύχη να με προσεγγίσει ο manager του μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, παρακολουθώντας τα video μου. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για μένα, καθώς ο Βασίλης με βοήθησε πάρα πολύ με τα λάθη μου και τις διορθώσεις που μου κάνει, μέχρι και σήμερα. Έχουμε κρατήσει επαφή και τον ευχαριστώ για όλα όσα έχει κάνει για μένα.
Επίσης, ο Νίκος Πορτοκάλογλου ήταν μια ακόμη σημαντική συνάντηση για μένα. Τον είχα γνωρίσει πριν χρόνια σε μια συναυλία του στο Κηποθέατρο. Εκεί συνάντησα και τον manager του Βασίλη, και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ήταν κάπως παρόμοια περίσταση με τον Παπακωνσταντίνου, αλλά μετράω που τον γνώρισα και παίρνω πολλά από εκείνον. Είναι ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης, με λαμπρή πορεία στον χώρο της μουσικής.
Ποιους καλλιτέχνες ακούς και ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσικό είδος;
Αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι σίγουρα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Γιάννης Χαρούλης. Η έντεχνη μουσική είναι αυτή που με εκφράζει περισσότερο. Αν και περιστασιακά ακούω και ξένη μουσική, κυρίως επιλέγω τραγούδια από αυτό το είδος γιατί έχουν την ουσία που αναζητώ.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Το μέλλον είναι γεμάτο προκλήσεις. Θέλω να συνεχίσω να εξελίσσω τη μουσική μου πορεία, να συμμετέχω σε νέες συναυλίες, και να δουλέψω πάνω σε νέα μουσικά έργα. Παράλληλα, αν η υποκριτική συνεχίσει να με καλεί, σίγουρα δεν θα πω όχι, γιατί είναι κάτι που με γεμίζει και με βοηθά να εξελιχθώ ως άνθρωπος και καλλιτέχνης.