Όταν η Μαρία η Μαγδαληνή βρήκε εκείνο το πρωινό Τον Τάφο Του Ιησού κενό, συναισθήματα ανάμεικτα την κατέκλυσαν, χαράς ανείπωτης και φόβου μαζί. Ακούει τον Ιησού να της λέει «τι ζητάς τους ζωντανούς ανάμεσα στους νεκρούς;».
Το Χαρμόσυνο Γεγονός μεταδόθηκε στον τότε γνωστό κόσμο με πρωτοφανή ταχύτητα και έκτοτε, ανέτρεψε συθέμελα τις μέχρι τότε πεποιθήσεις για τη ζωή και το θάνατο.
Ο θάνατος ήταν πάντα φοβέρα του ανθρώπου, για το τέλος της ύπαρξής του, της συνείδησής του, της εκμηδένισης της ζωής του, μέχρι την τελική φθορά του σώματός του.
Στο Γεγονός της Ανάστασης προηγήθηκαν τα Πάθη Του Χριστού, των οποίων την απάνθρωπη διαδικασία της Σταύρωσης και της ταπείνωσης, γνώριζε Εκείνος. Υποτάχθηκε όμως στο σκοπό της Σωτηρίας του Ανθρώπου.
Στο Σταυρό του Μαρτυρίου ο ένας ληστής, καταδικασμένος για τις πράξεις του σε σταύρωση πλάι στον Ιησού, Του ζητάει να τον θυμηθεί όταν βρεθεί στο Βασίλειό Του «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου» και Εκείνος του απαντά : «Αλήθεια σου λέγω, σήμερα θα είσαι μαζί μου ειs τον παράδεισο» μτφρ.
Δηλαδή αμέσως μετά τον θάνατο του Ληστή, αυτός βρίσκεται στον παράδεισο. Εδώ βλέπομε την αμεσότητα της νέας μετά θάνατον κατάστασης του εν λόγω Ληστή, o οποίος επέδειξε την τελευταία προ του θανάτου του στιγμή, μετάνοια. Και αυτό συνέβη εξ αιτίας της ειλικρινούς Πίστης του, μια διδαχή προς την ανθρωπότητα ότι ποτέ δεν είναι αργά για μεταμέλεια των κακών πράξεων, αρκεί η Πίστης να είναι γνήσια και ειλικρινής.
Οι Αρχιερείς εν όψει του κινδύνου να απολέσουν την επίγεια εξουσία τους, επεδίωξαν την εξόντωση του Θεανθρώπου δια του πλέον εξευτελιστικού και οδυνηρού τρόπου θανάτωσής Του, της Σταύρωσής Του. Ασυγχώρητοι, γιατί λόγω της μορφώσεώς τους είχαν τη γνώση των Προφητειών του Ησαΐα και Ιερεμία, για τον Ερχομό του Μεσσία. Άλλωστε είχαν την επαρκή φαιά ουσία να διακρίνουν την ευφυία και μεγαλοσύνη Του Χριστού, όταν ανέκριναν Αυτόν.
Δεν έλαβαν υπ΄όψη τους ούτε ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού θα απέθνησκε μεν, η Θεική Του όμως Υπόσταση θα ανακτούσε τη Ζωή και πάλι.
Ο άδειος Τάφος του Εσταυρωμένου και η Ανάστασή Του, προφανώς μας φανερώνει την ισχυρή υπόσχεσή του Θεού προς τον άνθρωπο, πως ο θάνατος δεν αποτελεί το τέλος της ζωής του. Έτσι αίρεται ο φόβος του θανάτου, του απελευθερώνει κατά ένα μεγάλο μέρος το άγχος για το μοιραίο γεγονός ότι κάποια μέρα θα πάψει να ζει.
Όμως είναι πλέον γνωστές οι «προύποθέσεις» με τις οποίες εξασφαλίζεται η αιώνια ζωή.
Η ζωή μετά την Ανάσταση του Χριστού έχει αποκτήσει μια άλλη έννοια και ένα λόγο ακόμα να αντιμετωπίζεται από τον άνθρωπο με μεγαλύτερη υπευθυνότητα, μετατρέποντάς την σε λειτούργημα, τόσο ως προς το εαυτό του, όσο και προς τους συνανθρώπους του, αφού οι πράξεις του μπορεί να βλάψουν ή να βοηθήσουν αυτόν και τους άλλους.
Είναι τρόπον τινά, στο «χέρι» μας αυτή η διασφάλιση.
Χριστός Ανέστη!
*Ο Γιώργος Λυδάκης είναι φαρμακοποιός