Γιατί το καλοκαίρι, όταν είσαι μπατίρης, τι θέλει;
Καλή παρέα και μία παγωμένη μπίρα στο χέρι
Η ερώτηση «πού θα κάνετε διακοπές» μόνο ως ειρωνική μπορεί να την εκλάβει κανείς το φετινό καλοκαίρι. Πέρα από τον φόβο που επικρατεί λόγω του κοροναϊού, στις περισσότερες οικογένειες το ταμείο είναι μείον.
Ο κόσμος όχι μόνο δεν έχει χρήματα για να περάσει έστω ένα τριήμερο σε ένα ξενοδοχείο, ακόμα και της κακιάς ώρας, και να απολαύσει το καλαμαράκι του με το ουζάκι σε μία ψαροταβέρνα πλάι στο κύμα, δεν ξέρει αν θα έχει τη δυνατότητα να περάσει ακόμα και το κατώφλι του σούπερ μάρκετ.
Ο στίχος «Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα», είναι επίκαιρος όσο ποτέ.
Οι πιο τυχεροί έχουν ένα σπίτι στο χωριό ή ένα εξοχικό να τους περιμένει. Να μπορέσουν να τη βγάλουν με λίγο καρπούζι, φέτα, για όσους τους αρέσει, ένα ντάκο, λίγες ελίτσες και έχει ο Θεός. Να φωνάξουν την παρέα τους και να μοιραστούν το τραπέζι, βάλε εσύ τις μπριζόλες, βάζω εγώ τα ποτά.
Γιατί το καλοκαίρι, όταν είσαι μπατίρης, τι θέλει; Καλή παρέα και μία παγωμένη μπίρα στο χέρι.
Για τους τυχερούς μέσα στην ατυχία τους.
Υπάρχουν εκείνοι, και είναι πάρα πολλοί ειδικά στην Κρήτη, που δεν μπορούν να φανταστούν τους εαυτούς τους να κάθονται τους θερινούς μήνες.
Είχαν συνηθίσει, λόγω δουλειάς, να φουλάρουν τις μηχανές τους από το Μάιο ως τον Οκτώβριο και τώρα αυτές οι διακοπές είναι τόσο ανεπιθύμητες. «Ιούλιος και εγώ δεν εργάζομαι, αυτό δεν έχει ξανασυμβεί», έγραψε προχθές ένας φίλος μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Πήγα για βόλτα σε μια τουριστική περιοχή και ήταν άδεια, είδα κλειστά μαγαζιά και πιάστηκε η καρδιά μου», είπε ένας άλλος.
Το φετινό καλοκαίρι, ακόμα και αν κάποιοι τουρίστες ζήσουν το μύθο τους στην Ελλάδα, ακόμα και αν όλα κυλήσουν ομαλά και δεν έχουμε αύξηση κρουσμάτων λόγω επισκεπτών, δεν είναι σαν τα άλλα. Δυστυχώς, οι επιπτώσεις θα φανούν και το χειμώνα και, πάντα ελπίζουμε ότι αυτό το δεύτερο κύμα του ιού δε θα έρθει ποτέ.
Ακόμα και όσοι συνεχίζουν να εργάζονται, μία αναστολή την έζησαν και περίμεναν πώς και πώς να δούνε τους λογαριασμούς τους να πιστώνονται. Κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι τα πτυχία, η προϋπηρεσία, η όρεξή σου για δουλειά, οι ώρες που σπατάλησες στους δρόμους, στο γραφείο, τελικά, ανταμείβεται μονάχα με επιδόματα. Από τη μία στιγμή στην άλλη, όλα μπορεί να χαθούν.
Αυτό το καλοκαίρι, ας τη βγάλουμε με ψωμί κι ελιά, τους ανθρώπους που αγαπάμε, ας γελάσουμε δυνατά να ξορκίσουμε τους φόβους και την αφραγκία μας και ας αισθανθούμε για λίγο “Ωνάσηδες” έστω και με μία παγωμένη μπίρα ή ένα φραπέ στην καυτή άμμο.