Και να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα είμαστε στην αρχή. Διότι ο ΒΟΑΚ -που αμέσως μόλις δημοπρατήθηκε, από κάποιους οξυδερκείς χαρακτηρίστηκε «βόας»- αποδεικνύεται στην πράξη ένας καταπιόνας εκατομμυρίων που κατεβάζει αμάσητα σταλίες και «θετικές ζημιές» προς τους εργολάβους, που θα κάνουν την τσέπη μας να στενάξει μέχρι το έργο να τελειώσει, όταν τελειώσει.
Την ώρα που η Κυβέρνηση φουσκώνει από περηφάνια, παίζοντας τα ρέστα της στο χαρτί της επικοινωνιακής προβολής του έργου -που θα αλλάξει σελίδα στις οδικές υποδομές της Κρήτης- μαραζώνει η ψυχή του κάθε απλού πολίτη, καθώς βλέπει τα εκατομμύρια να φεύγουν σαν στραγάλια στους αναδόχους του έργου, που εισπράττουν νόμιμα αποζημιώσεις που… παίζονται στις καθυστερήσεις.
Η αρχή έγινε με τα 21 εκατ. ευρώ, τα οποία θα πληρώσουμε για τις «θετικές ζημίες» στο έργο Νεάπολη – Άγιος Νικόλαος.
Και τώρα ακολουθεί το «χοντρό» πακέτο των 124 εκατ. ευρώ στο μεσαίο τμήμα του ΒΟΑΚ «Χερσόνησος – Νεάπολη». Τόσο μας κόστισαν μέχρι στιγμής οι ανάγκες της επικοινωνιακής προβολής της Κυβέρνησης, που βιάστηκε να δημοπρατήσει ένα έργο ανέτοιμο, απροετοίμαστο και με δεκάδες εκκρεμότητες στον αέρα, που μοιραία οδηγείται σε παρατάσεις.
Παρατάσεις που κοστίζουν και πληρώνονται χρυσάφι στους αναδόχους του έργου, που εισπράττουν έχοντας τα μηχανήματά τους να κάθονται. Για τις δύο αυτές παρατάσεις θα πρέπει να στραγγίξουν από τις τσέπες μας 145 εκατομμύρια ευρώ.
Τόσο μας χρεώνονται τα φωτογραφικά στιγμιότυπα της επίσκεψης του πρωθυπουργού στα εργοτάξια που είχαν στηθεί με σβησμένες μηχανές, περιμένοντας να προχωρήσουν οι απαλλοτριώσεις, που έπρεπε να είχαν τελειώσει πριν τη συμβασιοποίηση των έργων.
Αλήθεια, με αυτά τα 145 εκ. ευρώ που θα δώσουμε στους εργολάβους, πόσα σχολεία θα είχαν φτιαχτεί; Πόσα δίκτυα αστικών υποδομών θα είχαν κατασκευαστεί; Πόσα έργα για τη διαχείριση της λειψυδρίας θα μπορούσαν να δρομολογηθούν;
Πόσες παρεμβάσεις για την κοινωνική πολιτική θα μπορούσαν να έχουν γίνει; Πόσα κενά θα είχαν καλυφθεί σε νευραλγικές θέσεις εργασίας, που σήμερα μένουν ακάλυπτες και ο κόσμος βασανίζεται;…
Πικρές αλήθειες καταρχήν για τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης, που αντιμετωπίζονται σαν επαίτες κάθε φορά που ζητάνε χρηματοδοτήσεις – ψίχουλα μπροστά στα εκατομμύρια που φεύγουν και λαμβάνουν τη στερεοτυπική απάντηση ότι… λεφτά δεν υπάρχουν. Και αυτή είναι η αλήθεια.
Λεφτά υπάρχουν μόνο για τις «θετικές ζημιές» των εργολάβων και όχι για τις ανάγκες της κοινωνίας που ξανα – πληρώνει πανάκριβα το όνειρό της, να αποκτήσει έναν δρόμο της προκοπής για να μπει ένα τέλος στον εφιάλτη των τροχαίων που μαυροντύνουν χιλιάδες οικογένειες.
Για όλη αυτή τη διαχείριση, οι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης, δεν αισθάνονται την ανάγκη να υψώσουν το ανάστημά τους, σε πρώτη φάση με μια ανακοίνωση, με την οποία θα παίρνουν δημόσια θέση για τα «κερατιάτικα» που καλείται να πληρώσει για άλλη μια φορά αυτός ο έρμος λαός, από τον οποίο όλοι έχουν μόνο απαιτήσεις;
Δεν νιώθουν την ανάγκη να απελευθερώσουν τις λέξεις που φρενάρουν στον ουρανίσκο τους, βλέποντας να παρελάζουν τόσα εκατομμύρια μπροστά στα μάτια τους και να στριμώχνονται στις τσέπες των εθνικών εργολάβων, την ώρα που η Κυβέρνηση σηκώνει ψηλά τους ώμους στα δικά τους αιτήματα;
Ή μήπως θα βολευτούν φρόνημα πίσω από γνωστές δικαιολογίες που μηρυκάζονται από την Κυβέρνηση «για τις “παθογένειες” της δημόσιας διοίκησης» με μια αδιέξοδη σιωπή, που αργά ή γρήγορα μετατρέπεται σε συνενοχή;