«Θα την πληρώσουμε, κιόλας, την κοπέλα; Κανονικά θα έπρεπε να μας δίνει χρήματα που δουλεύει για μας…»
Πόσο ιδανικός θα ήταν ο κόσμος αν όλοι κάναμε τη δουλειά που αγαπούσαμε, αν δεν υπήρχε ανταγωνισμός, υπονόμευση αλλά απλώς συναδελφικότητα και αλληλεγγύη. Ο κόσμος δεν είναι γεμάτος μονάχα από αγγέλους.
Για την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου μίλησαν πολλοί. Τα όσα είπε η Ζέτα Δούκα δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν είναι αλήθεια και δε θα σταθώ στο συγκεκριμένο συμβάν.
Περιστατικά βίας σε χώρους δουλειάς σίγουρα δε συναντάμε μονάχα στο θέατρο, δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τη σόου μπιζ. Το περίφημο bullying το συναντάμε στα γραφεία, τα σχολεία -και στους συλλόγους διδασκόντων- στην οικοδομή, το εργοστάσιο.
Έχω δει άτομα που φεύγουν από τη δουλειά τους με κλάματα στα μάτια, δάκρυα που όσο και αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να κρατήσουν μέσα τους. Με ορμή πέφτουν στην αγκαλιά ενός φίλου τους, σα να ψάχνουν κάποιον να τους σώσει από έναν εφιάλτη. Όχι επειδή κάποιος τους επιτέθηκε σεξουαλικά ή τους χτύπησε. Το χαστούκι ήταν στην ψυχή, όχι στο σώμα.
Πολλές φορές προσεύχεσαι τα λόγια να ήταν χτυπήματα, γιατί αυτός ο πόνος φεύγει πιο γρήγορα.
Το να σφίγγεις τα δόντια για να πηγαίνεις στη δουλειά δεν είναι κάτι ονειρεμένο. Να σκέφτεσαι πως «έχω παιδιά, ό,τι και να γίνει θα το αντέξω» σίγουρα δεν είναι αυτό που σκεφτόσουν ότι θα ζήσεις όταν ήσουν μικρό παιδί.
Προσβολές, φωνές, βρισιές, απειλές… Να αισθάνεσαι άχρηστος επειδή κάποιος θέλει να νιώσει ανώτερός σου, να παρακαλάς όταν διασχίσεις το γραφείο του να μιλάει στο τηλέφωνο ή να είναι άλλος μπροστά για να μη βρει αφορμή για μια ακόμα επίθεση, αναίτια όπως πάντα.
Για να μη μιλήσουμε για το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης. «Γιατί περιμένεις το μισθό σου; Θεωρείς πως έκανες και κάτι όλο το μήνα; Μόνο τα νύχια σου ξέρει να φτιάχνεις …». Ατάκες που έχουν ειπωθεί τη στιγμή που εσύ δεν έχεις να πληρώσεις το ενοίκιο ή φοβάσαι ότι θα σου κόψουν το ρεύμα.
«Πόσα χρήματα θα παίρνω;», η ερώτηση.
Η απάντηση; «Έχεις ανάγκη τη δουλειά;». Μα, αλήθεια τώρα; Από χόμπι δουλεύουμε;
Και το κορυφαίο «Θα την πληρώσουμε κιόλας την κοπέλα; Κανονικά θα έπρεπε να μας δίνει χρήματα που δουλεύει για μας…». Και η ατάκα δεν ήρθε από αφεντικό, αλλά συνάδελφο (ο Θεός να τον κάνει…).
Μακάρι να ανοίξουν στόματα, αλλά ακόμα πιο ουσιώδες είναι να υπάρξουν και αυτιά πρόθυμα να ακούσουν.
Να υπάρχουν τιμωρίες υποδειγματικές, να μην είναι ο χώρος δουλειάς ένα στρατόπεδο γεμάτο καψώνια, όχι ότι στον στρατό είναι επιτρεπτό να γίνονται…