Η αυλαία «έπεσε» στο Ευρωμπάσκετ 2025 και για πρώτη φορά μετά από χρόνια (16 για την ακρίβεια), οι Έλληνες φίλαθλοι και όσοι κινούνται γύρω από την πορτοκαλί μπάλα, «ρούφηξαν» μια μεγάλη διοργάνωση μέχρι την τελευταία της σταγόνα.
Μέχρι δηλαδή να αστοχήσει στο πανεύκολο (όπως έμοιαζε) φόλοου ο Γιάντουνεν, σφραγίζοντας την επιστροφή της επίσημης αγαπημένης στο βάθρο. Χωρίς αμφιβολία, θα ήταν παντελώς άδικο αυτή η εξαιρετική πορεία των μεγάλων παιδιών του Σπανούλη σε Λεμεσό και Ρίγα, να μην επιβραβευθεί με ένα μετάλλιο.
Μια επιτυχία που λύτρωσε πολύ κόσμο και δικαίωσε μια γενιά μεγάλων παικτών, η οποία κινδύνευε σοβαρά να μείνει χωρίς κάποια σπουδαία διάκριση σε εθνικό επίπεδο.
Κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό των όσων είδαμε στο φετινό Ευρωμπάσκετ, το κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη με την τελική κατάταξη των ομάδων, αν και ο όρος «δικαιοσύνη» στον αθλητισμό ουσιαστικά δεν έχει θέση.
Οι δύο καλύτερες και πιο σταθερές ομάδες της διοργάνωσης, η Γερμανία με την Τουρκία, μονομάχησαν για το χρυσό και ο τελικός νικητής, κρίθηκε στις τελευταίες αποφάσεις. Οι Γερμανοί, που ποτέ δεν θα βάλουν το μπάσκετ πάνω από το ποδόσφαιρο, είναι πλέον κυρίαρχοι σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Με το σπαθί τους, κανένας δεν τους χάρισε τίποτα.
Από την άλλη, η ομάδα του Αταμάν, που ίσως και να έπαιξε καλύτερο μπάσκετ στο μεγαλύτερο κομμάτι της διοργάνωσης, έδειξε ότι θα αποτελέσει δύναμη τα επόμενα χρόνια. Μόνο που κάποιοι από τους αστέρες της, πρέπει να ωριμάσουν και στο μυαλό για να φθάσουν πραγματικά εκεί που μπορούν.
Η δική μας Εθνική, δεν είναι ντροπή να παραδεχθούμε ότι… τρύπησε το αγωνιστικό της ταβάνι με την κατάκτηση της 3ης θέσης, που ίσως μόνο ο Σπανούλης, με τους συνεργάτες του και τους διεθνείς, πίστευε από το ξεκίνημα της προετοιμασίας.
Μια ομάδα με βασικές ελλείψεις στο «1» και στο «5», κατάφερε όχι μόνο να φθάσει μέχρι εκεί που ελάχιστοι περίμεναν αλλά να εμφανίσει και ένα θελκτικό αγωνιστικό πρόσωπο -στα περισσότερα παιχνίδια- αναδεικνύοντας διαφορετικούς πρωταγωνιστές σε κάθε ματς. Φυσικά, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής και η ηγετική μορφή που… παρέσυρε τους υπόλοιπους.
Ωστόσο δεν πρέπει να μειωθεί η προσφορά και η αυταπάρνηση των υπόλοιπων παιδιών, το μεγαλύτερο κατόρθωμα των οποίων ήταν ότι κατάφεραν να συνέλθουν από τη «σφαλιάρα» του ημιτελικού και να κατακτήσουν με την αξία τους το χάλκινο μετάλλιο.
Οι Φινλανδοί από την πλευρά τους, αποτέλεσαν την ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά και πολλοί ουδέτεροι ταυτίστηκαν με το… ανέμελο και αποτελεσματικό τους παιχνίδι. Δικαιότατα βρέθηκαν στην τετράδα, αποκλείοντας τους υπερόπτες Σέρβους και τους… πολεμιστές της Γεωργίας που επίσης κέρδισαν πολλές από τις εντυπώσεις.
Γενικότερα στη φετινή διοργάνωση, το συνολικό επίπεδο ήταν μάλλον μέτριο. Το θετικό στοιχείο είναι ότι πλέον το μπάσκετ στην Ευρώπη δεν αποτελεί «προνόμιο» λίγων κρατών, οι μικροί προοδεύουν γρήγορα και όσο κι αν αυτό σαν χώρα δεν μας βολεύει, είναι αναμφίβολα προς όφελος του αθλήματος.