Τι ωραία που τα έχουμε νοικοκυρέψει όλα σε αυτή την πόλη. Αντίστροφα και ανάλογα τα λογικά και τα παράλογα όπως λέει και το τραγούδι. Από τη μια λανσάρεται επικοινωνιακά η ενίσχυση της τουριστικής ταυτότητας της πόλης, με την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας, για τη συγκρότηση και λειτουργία οργανισμού διαχείρισης και προώθησης προορισμού.
Από την άλλη εξελίσσεται με γεωμετρική πρόοδο αυτό το μεγαλείο παρακμής που βιώνουν καθημερινά κάτοικοι και επισκέπτες της πόλης που καλούνται να ζήσουν μια πραγματική περιπέτεια μέσα από την περιπλάνηση τους στις διάσπαρτες χωματερές της πόλης, στους θαυμαστούς σκουπιδόλοφους και την ξινίλα των στραγγισμάτων που ξεραίνονται στους δρόμους χαρίζοντας μια μοναδική εμπειρία αισθήσεων και πολιτισμού.
Η οπτικοποίηση της αντίφασης στην κόψη του παραλογισμού. Πανηγυρικά κελεύσματα για την έλευση των τουριστών, στο μαγικό σκουπιδομάνι του Ηρακλείου. Στην πόλη στην οποία κοντεύει να γίνει ατραξιόν η λεηλασία των σκουπιδιών. Και όλα αυτά, επειδή δεν έχουμε ταμπού να φέρουμε τους ιδιώτες να καθαρίσουν όπως ο Τζακ Νόρις, αλλά έχουμε ταμπού να ενισχύσουμε με μόνιμο προσωπικό την υπηρεσία που την αφήνουμε να καταρρέει.
Στο μεταξύ όμως έχουμε καθαρίσει «από κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει». Τους μουσικούς του δρόμου! Μη μου πείτε ότι δεν νιώσατε όλοι της διαφορά… Δεν αναβαθμίστηκε ποιοτικά ο πολιτισμός μας τώρα που εκτοπίσαμε τους μουσικούς του δρόμου σε ελεγχόμενες ζώνες για τις ανάγκες προστασίας των μνημείων και του εμπορίου μας;
Δε βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής στο δημοκρατικό Ηράκλειο, τώρα που συρρικνώσαμε τους δρόμους της επιτρεπόμενης παρουσίας τους; Βέβαια από την άλλη πλευρά, το καλοκαίρι στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων που θα οργανώσουμε σε ανοιχτές πλατείες και σε θέατρα θα συμπεριλάβουμε σπουδαίες μουσικές εκδηλώσεις και μουσικούς.
Γιατί εμείς αγαπάμε τους μουσικούς αλλά όχι τους μουσικούς του δρόμου. Είδατε πόσο όμορφα και τακτοποιημένα έχουν στοιχηθεί γύρω μας ο καθωσπρεπισμός η υπεροψία, η υποκρισία η σοβαροφάνεια, ο συντηρητισμός η κενότητα… Ανατροφοδοτούν την καθημερινότητα μας προκαλώντας τόση αγανάκτηση, οργή θυμό και θλίψη με τον ίδιο τρόπο που ανακατώνει η γη τα μέταλλα στα σωθικά της και δείχνει στη λάβα το δρόμο του κρατήρα.
Σ΄ αυτή την πόλη που παλιά λέγαμε μη βλέπεις το δέντρο και χάνεις το δάσος, πλέον τα έχουμε χάσει όλα. Και το δέντρο και το δάσος και συμβολικά και ρεαλιστικά. Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι πιο επώδυνο. Οι αλλεπάλληλες ήττες στη μάχη της καθημερινότητας στην καθαριότητα στον οδοφωτισμό, στη διάσωση του πρασίνου, ή ανεξάντλητη προσπάθεια εξοικείωσης και ανοχής της κοινωνίας με την ασχήμια και τη λογική των όλο και λιγότερων απαιτήσεων.