Ο πάγκος του ΟΦΗ δεν είναι εύκολος. Στην 20ετία από το 1965 μέχρι το 1985 που ήρθε ο Γκέραρντ, πέρασαν 15 προπονητές, ενώ στην 25ετία μετά τον Ολλανδό, από το 2000 μέχρι το 2025, ήρθαν άλλοι 29, με τελευταίο τον Χρήστο Κόντη. Συνολικά έφτασαν τους 45, χωρίς να υπολογίζονται οι υπηρεσιακοί που «μύρισαν» έστω και για λίγο την καρέκλα του προπονητή στον κρητικό σύλλογο.
Δεν ξέρω αν μετά την αποχώρηση Γκέραρντ υπάρχει κάποιου είδους… κατάρα, αλλά κανείς εκτός τον Νίκο Αναστόπουλο δεν ρίζωσε περισσότερο από δύο χρόνια. Ο «Αλενατόρε», στην πρώτη από τις δύο θητείες του, μέτρησε 2 χρόνια, 2 μήνες και 29 μέρες (28/9/10 – 27/12/12), ενώ ένας άλλος Νίκος, ο Παπαδόπουλος, πλησίασε το ρεκόρ αλλά δεν το έπιασε, αφού έμεινε για 1 χρόνο, 11 μήνες και 27 μέρες (25/1/17 – 21/1/19).
Προ του Γκέραρντ, πάνω από 2 χρόνια έμεινε μόνο ο Σέρβος Ντομαγκόι Καπετάνοβιτς (2 χρόνια, 5 μήνες και 27 μέρες, από 1/7/68 έως 28/12/70). Το ρεκόρ του Γκέραρντ, που έμεινε για 14 χρόνια, 11 μήνες και 30 μέρες (1/7/85 – 30/6/2000), δεν πρόκειται να το πιάσει κανείς, γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και οι εποχές που οι ομάδες έδιναν χρόνο στους προπονητές έχει περάσει (ίσως όχι ανεπιστρεπτί και ο Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ είναι ένα καλό παράδειγμα).
Παλαιότερα, εκτός του ΟΦΗ, μόνο η ΑΕΚ κράτησε τον Μπάγεβιτς για 8 χρόνια. Πλέον, στην κρητική ομάδα, αναζητείται ο προπονητής ο οποίος θα αντέξει το βάρος και δεν θα είναι αναλώσιμος και εξιλαστήριο θύμα κάθε λανθασμένης επιλογής.
Ο Κόντης μοιάζει να είναι τούτη τη στιγμή η καλύτερη λύση για τον ΟΦΗ από την ελληνική αγορά. Είναι ακόμα νέος (50άρης), με φρέσκιες ιδέες, φιλοδοξίες, έχει θητεύσει δίπλα στον «δάσκαλο» Ιβάν Γιοβάνοβιτς και έχει καθίσει, έστω και ως υπηρεσιακός, σε πάγκους με μεγαλύτερη πίεση, όπως του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού.
Έχει τα εχέγγυα που απαιτεί η θέση, αλλά κι αυτός, όπως όλοι, θα κριθεί μέσα στο γήπεδο από τα αποτελέσματα. Το σημαντικότερο για να πετύχει ένας προπονητής (η δική του επιτυχία συνεπάγεται επιτυχία και της ομάδας) είναι να έχει την καθολική στήριξη από παίκτες, φιλάθλους και διοίκηση.
Στο Ηράκλειο ήρθε χωρίς να έχει μαζί του κάποιο μαγικό ραβδί, αλλά με κίνητρο να δουλέψει και να πετύχει. Κανείς προπονητής δεν είναι μάγος, ούτε μπορεί να φέρει νίκες από μόνος του αν δεν έχει βοήθεια.
Ο κόσμος δείχνει να στηρίζει αυτή την επιλογή, αναγνωρίζοντάς του ότι είναι ένας νέος και φιλόδοξος προπονητής. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και οι παίκτες του με πειθαρχία και αφοσίωση στην δουλειά, αλλά και ο Μιχάλης Μπούσης.
Η δική του στήριξη είναι η πιο σημαντική κι όχι στα λόγια. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε σε λίγους μήνες να αλλάξει προπονητή και να ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο και με τον τεχνικό διευθυντή, σημαίνει ότι το πλάνο του καλοκαιριού απέτυχε.
Θα αντιλήφθηκε προφανώς και ο ίδιος ότι αυτά που είχε πει στην αρχή της σεζόν περί «της καλύτερης ομάδας επί της θητείας μου», πρέπει να τα ανακαλέσει στην σκέψη του, για να μπορέσει να προχωρήσει. Μόνο αν αναγνωρίσει τα λάθη του και τα διορθώσει, έχει ελπίδες ο ΟΦΗ να ανακάμψει και να διεκδικήσει τους στόχους του.
Ο Κόντης είναι ένα καλό χαρτί, αλλά θα το «κάψει» αν τον αφήσει μόνο του. Στην θητεία των επτά χρόνων του στον ΟΦΗ, έχει αλλάξει ήδη ισάριθμους προπονητές. Με εξαίρεση τον Παπαδόπουλο, τον Βέρα και τον Δέλλα, που αποχώρησαν για διαφορετικούς λόγους, όλες οι άλλες επιλογές, απέτυχαν.
Δεν γίνεται όμως μια ομάδα να πάει μπροστά αλλάζοντας προπονητή κάθε χρόνο, αλλάζοντας παράλληλα και το πλάνο λειτουργίας της. Ειδικά σε ένα μοντέλο όπως του ΟΦΗ, με τον πρόεδρό του να βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά και να μην έχει άμεση επαφή με την ομάδα, χρειάζεται ενδεχομένως μια διαφορετικού τύπου διαχείριση.
Η απόσταση σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να κάνει καλό, αλλά υπάρχουν και πράγματα τα οποία χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης και είναι κακό να χάνεται χρόνος, που, εκτός των άλλων, είναι και χρήμα… «Time is money» δεν λένε και στην Αμερική, πρόεδρε;…