Δεν ήθελες καμία
πολυτέλεια… αρκεί να
γύριζες τον κόσμο δίχως χάρτη
Αχ βρε Ξυδούς, όταν έγραφες αυτόν τον στίχο αναφερόσουν σε έναν χαμένο έρωτα. Εσύ είσαι τώρα εκεί, να μας κρατάς συντροφιά μόνο με τη φωνή σου, κι εμείς εδώ να περνάμε νύχτες ολόκληρες αγκαλιά με κουβέρτες, παπλώματα, ακόμα και μπουφάν… ό,τι βρίσκουμε μέσα στις ντουλάπες προκειμένου να ζεσταθεί λίγο το κοκκαλάκι μας.
«Μα τι είναι αυτός ο εκνευριστικός θόρυβος που δε με αφήνει να κοιμηθώ;»
«Μη γκρινιάζεις, βρες τρόπο να με ζεστάνεις γιατί είναι τα δόντια μου που τρίζουν…»
Συνήθης διάλογος ζευγαριών που προσπάθησαν να τη βγάλουν στο κρύο…
«Η αγάπη θέλει δύο για να ζεσταθεί», μας έλεγαν κάποτε η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ αλλά εγώ θα πω ότι έλεγαν μπούρδες, καλός ο ρομαντισμός αλλά όταν το θερμόμετρο αγγίζει το 0, η αγάπη δεν αρκεί…
«Απ’ τα μισά του μήνα Μάρτη
στον κόσμο τούτο είναι φορές
που πάει κανείς και δίχως χάρτη»…
Ο παραπάνω στίχος του Μάνου Ελευθερίου ήταν για σένα τρόπος ζωής. Δεν ήθελες πολλά για να είσαι χαρούμενος, καλή παρέα, ωραία μουσική στο ραδιόφωνο και … γεμάτο το ρεζερβουάρ για να πας όπου σε βγάλει ο δρόμος. Τώρα, τα ονειρεμένα Σαββατοκύριακα μοιάζουν με κακόγουστο αστείο. Δεν ήθελες καμία πολυτέλεια, καμία στάση σε εστιατόριο ή ταβέρνα, έπαιρνες στην ανάγκη καφέ από το σπίτι, δύο τοστ και ένα μπουκάλι νερό, αρκεί να γύριζες τον κόσμο δίχως χάρτη και να είχες κάποιον δίπλα σου με καλύτερο προσανατολισμό από εσένα για να ήσουν σίγουρος ότι γνώριζε από πού περνάει ο δρόμος της επιστροφής.
Τελευταία σου ελπίδα: η αλλαγή της ώρας, ο ήλιος που τα τελευταία 24ωρα ξεπροβάλει και πάλι για να ζεστάνει το σπίτι, το κορμί σου και την καρδιά σου την ίδια γιατί λαχταρούσες τόσο πολύ να τον δεις. Να φτιάξεις έναν καφέ, να βγεις στην αυλή, να γυρίσεις πίσω το κεφάλι και να κλείσεις τα μάτια. Σε αυτή τη στάση μπορείς να μείνεις για πολύ, αρκεί να σε λούζει το φως του, εκεί μέχρι να νιώσεις ότι καίγεσαι, να καθαρίσει λίγο το μέσα σου που τόσο έχεις ανάγκη, ειδικά φέτος, μετά από έναν χειμώνα που δεν έλεγε να φύγει, έναν χειμώνα ίδιο με τις ειδήσεις που έφερε: πανδημία, για ακόμα μια φορά, πείνα και πόλεμο…
Η ευχή σου: να μας αποχαιρετήσει οριστικά γιατί αυτός ο χειμώνας άφησε πίσω του νεκρούς, ανθρώπους που στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν κατέληγαν με καμένες τις σάρκες τους…