Δεν θες κύριε ή κυρία να φοράς μάσκα; Μπροστά σου θα το βρεις!
Καθημερινά στην τηλεοράση και στις ειδήσεις το ίδιο θέμα σε «λούπα». Πολύς κοροναϊός, κάπως λιγότερος βιασμός και για να… σπάσει λίγο η μονοτονία, αποσπάσματα από ένα και μόνο σόου, ενός μόνο καναλιού, κάτι που αδυνατώ να κατανοήσω.
Και κάποια στιγμή, εκεί που παρακολουθείς σχεδόν αποχαυνωμένος, μπαίνεις στον πειρασμό να πατήσεις το κουμπί στο τηλεκοντρόλ της συνδρομητικής τηλεόρασης και να δεις υπέροχα σπίτια διάσημων σε ανάλυση 4Κ. Έτσι, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Μόνο και μόνο για να αποδράσεις από αυτό το μαύρο κι άραχνο που πέφτει σαν πέπλο πάνω στις ζωές μας και τις κάνει πιο μουντές.
Μέσα σ’ όλη αυτή την μαυρίλα, την οποία ενάλλασσα εικονικά με πανάκριβα σπίτια εκατομμυρίων, τα οποία δεν μπορούσα καν να φανταστώ, θυμήθηκα τις στιγμές που η μουσική είχε νόημα. Μου ήρθε στο μυαλό, το όχι και τόσο βαθυστόχαστο «ένα πέπλο της σιωπής θα σκεπάζει σαν μπαμπούλας τη ζωή μας» που ποτέ δεν του είχα δώσει μεγάλη σημασία.
Κι όμως. αυτό το φθηνό «μέσα στο δωμάτιο, την πόρτα να κοιτάς, μικρό το καταφύγιο, δεν θέλεις να κουρνιάσεις, σε μια φωλιά που άδεια ειρωνικά, σου θυμίζει ότι θες να ξεπεράσεις» μου έφερε πολύ στο μυαλό την καραντίνα ανεξάρτητα από το γεγονός πως ο … ποιητής Μάνος Ξυδούς μαζί με τον Γιάννη Σπυρόπουλο δεν ήθελαν καθόλου να περιγράψουν στους στίχους τους, αυτό που σκέφτηκα.
Το ρεφρέν βέβαια, έκανε στα μάτια μου τα πράγματα ακόμα καλύτερα. «Όλα όσα έκανες μπροστά σου θα τα βρεις, γλυκό παράπονο τη δίψα σου θα σβήνει, αφού σε τρόμαξε ο νόμος της σιωπής, να ξέρεις θα π…. μ’ οτιδήποτε σε φτύνει».
Πόσο πιο «λυρικό» στην Ελλάδα του σήμερα που ετοιμάζεται να γιορτάσει 200 χρόνια από την Επανάσταση;
Δεν θες, κύριε ή κυρία, να φοράς μάσκα; Μπροστά σου θα το βρεις!
Δεν θες να συμμορφωθείς με τα μέτρα; Μπροστά σου θα το βρεις!
Τρόμαξες με τη συμμόρφωση στα μέτρα και θέλεις να το παίξεις ήρωας; Πάρε ένα μπορντοροδοκοκκκινοβυσσινοκανελί lockdown όλο δικό σου για να… ισιώσεις. Για να είμαστε δίκαιοι ωστόσο, οι στίχοι και οι καταστάσεις αφορούν μόνο εκείνους που έκαναν το λάθος σε αυτή τη χώρα να έχουν έστω ελάχιστο μυαλό. Διότι για τους υπόλοιπους, η ζωή και με βαθύ κόκκινο lockdown είναι πολύ ωραία.
-Και τι έγινε που γίναμε ακόμα πιο … κόκκινοι;
Δε βαριέσαι!
Ειλικρινά κάτι τέτοιους ανθρώπους τούς ζηλεύω. Είναι απίστευτα μοναδικό το να μη σε νοιάζει τίποτα κι όλοι οι υπόλοιποι (οι λίγοι υπόλοιποι) να αγωνιούν για τα πάντα. Πραγματικά αν υπάρχει κάποιος νευροχειρουργός που αφαιρεί μυαλό, νομίζω θα έκανε πολύ ευτυχισμένη τη σημερινή Ελλάδα.