Όταν την Τρίτη το μεσημέρι έλαβα το email από το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου, αναφορικά με το άνοιγμα καταστημάτων τις Κυριακές και την κάθετη αντίδρασή του, ομολογώ ότι γέλασα. Όχι για τη θέση του Εργατικού Κέντρου ασφαλώς. Ούτε για τους εκπροσώπους του, με τους οποίους έχουμε άλλωστε άριστη συνεργασία. Γέλασα για το γεγονός ότι στις αρχές του Δεκέμβρη και λίγο πριν την εορταστική περίοδο, άνοιξε μια συζήτηση για το … ΠΩΣ, θα ανοίξουν τα εμπορικά καταστήματα. Για το ΠΩΣ, επαναλαμβάνω.
Μέσα μου, ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι η συζήτηση δεν έχει καν κάποιο ουσιαστικό λόγο, διότι η κάθοδος στα εμπορικά καταστήματα τις γιορτές, ποτέ δεν ήταν για κατανάλωση μόνο. Οι αγορές των Χριστουγέννων, το γνωρίζουν όλοι άλλωστε, είναι «συνδυαστικές».
Από το πάλαι ποτέ, των παιδικών μας χρόνων, «Εμείς θα σας περιμένουμε στο καφενείο κι όταν τελειώσετε ελάτε», έως το σημερινό, «όταν τελειώσουμε θα κάτσουμε για πίτσα δίπλα στον παιδότοπο», τα Χριστούγεννα είχαν και μια μαγεία κοινωνική. Δεν είχαν νόημα οι ημέρες ημερολογιακά, είχαν νόημα οι άνθρωποι, η διάθεση, η όρεξη για γιορτή.
Μετά τη χθεσινή ανακοίνωση άφιξης στην Ελλάδα της μετάλλαξης «Όμικρον» με πρώτο σταθμό την Κρήτη, άρχισα να γελάω λίγο πιο δυνατά. Διότι είμαι πλέον σχεδόν βέβαιος, ότι ανεξάρτητα από το άνοιγμα των καταστημάτων, ανεξάρτητα από Κυριακές κι αργίες, πρωταγωνιστής για μία ακόμα φορά, την εορταστική περίοδο, θα είναι ο φόβος.
Από τη μια μεριά οι εμβολιαστές θα ανησυχούν για το πόσο και εάν, τους καλύπτει το εμβόλιο κι από την άλλη οι ανεμβολίαστοι, μπορεί να δηλώνουν ότι δεν φοβούνται, αλλά σίγουρα έχουν ανησυχήσει για το τι φέρνει μια νέα μετάλλαξη. Στο κάδρο ασφαλώς υπάρχουν και οι … σκεπτικιστές. «Αφού κολλάμε έτσι κι αλλιώς κι αφού δεν πιάνουν την “όμικρον” τα εμβόλια, τι τα κάνουμε και καθόλου;». Σε κάθε περίπτωση, τα Χριστούγεννα και οι γιορτές, δεν έχουν για ακόμα μία χρονιά, πρωταγωνιστική θέση στο κάδρο.
Αυτό βέβαια που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι το γεγονός ότι ακούγεται, για πολλοστή φορά, ότι τώρα θα υπάρχει έξαρση, αλλά από την άνοιξη και μετά θα ακολουθήσει περίοδος ύφεσης. «Μα πώς γίνεται όταν έρχονται οι τουρίστες, να σταματάει ο ιός κι όταν φεύγουν να αρχίζει ξανά, τρία χρόνια δεν το καταλάβαμε ποτέ», οι εισηγήσεις των «ειδικών επιστημόνων του καναπέ» που πλέον όμως αρχίζουν να εδράζονται, σε φαινομενικά λογικά, επιχειρήματα.
Όπως και να έχει, αυτή θα είναι τρίτη χρονιά φόβου. Η τρίτη χρονιά που θα αγκαλιάσουμε τον αέρα κι όχι τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά. Η τρίτη χρονιά που στο δρόμο θα κολλάει ο ιός, αλλά στην καφετέρια όχι. Η τρίτη χρονιά γενικά, που δεν θα ζήσουμε κανονικότητα. Θυμάμαι ξανά τα λόγια του πρωθυπουργού στην αρχή της πανδημίας και τις κλασικές «δύο ακόμα κρίσιμες εβδομάδες».
Γελάω όσο πιο δυνατά μπορώ. Για να μην κλάψω…