Μέχρι την επόμενη φορά που θα γίνουμε ένα με μια αγέλη λυσσασμένων τίποτα
Ένας άντρας, γύρω στα 30, δεν θα τον έλεγες και πολύ όμορφο, σίγουρα, όμως, τα στάνταρ του για τη γυναίκα που θέλει να έχει στο πλάι του είναι κάτι παραπάνω από υψηλά. Σα να λέμε «πιο ρηχός… πεθαίνεις!».
Έρχεται εκείνη η στιγμή που συναντάει στον δρόμο έναν γκουρού, θα μπορούσαμε να πούμε ή μάγο, αν προτιμάει κανείς. Τότε, μπαίνει στη ζωή του η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να πιστέψει την τύχη του.
Με τα πολλά, συνειδητοποιεί ότι ο γκουρού τον είχε μαγέψει: ό,τι έβλεπε στον άλλο δεν ήταν η επιφανειακή ομορφιά ή ασχήμια του αλλά ό,τι έκρυβε μέσα στην ψυχή του. Για αυτό και η δίμετρη κούκλα, μία φίλη- φίδι, του προκαλούσε αποτροπιασμό.
Μία χαζοχαρούμενη ρομαντική κομεντί με τους Τζακ Μπλακ και την Γκουίνεθ Πάλτροου («Βαριά Ερωτευμένος» Shallow Hal) που κάθε φορά που τη βλέπεις εύχεσαι να υπήρχε στα αλήθεια αυτό το ξόρκι, το μαγικό, τέλος πάντων, που έγινε στον πρωταγωνιστή και να μπορούσες να δεις τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως δείχνει.
Ίσως τότε άνθρωποι σαν τον Θύμιο δε θα φορούσαν μία μάσκα για να μην τρομάζουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Μία φράση που είπε ο ίδιος, που όσες φορές και να πατήσεις το play για να δεις το βίντεο ξανά και ξανά δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου, να μη στεναχωρηθείς για τον ίδιο και να μην εξοργιστείς για εσένα, τον διπλανό σου, όσους δεν κάνουν τίποτα για να προστατεύσουν τον Θύμιο αλλά και όσους θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερούς του.
Αναρωτιέσαι ξανά πώς γίνεται «άνθρωποι» (εννοείται σε εισαγωγικά, πώς αλλιώς;) να κυκλοφορούν χωρίς να σκύβουν το κεφάλι και την ίδια στιγμή να τρομοκρατούν κάποιον που κάποτε είχε ένα ατύχημα με τη μηχανή του με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί το πρόσωπό του, να μην μπορεί να μιλήσει και να φάει πάρα μόνο με μηχανική υποστήριξη. Κάποιοι νταήδες, υποτίθεται μάγκες, έσπερναν πανικό και θεωρούσαν πως με αυτό τον τρόπο γίνονται σπουδαίοι.
Οι μέρες περνούν, την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο ακόμα ο Θύμιος αγνοείται, ίσως μέχρι να δημοσιευτεί βρεθεί το άψυχο κορμί του, αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο, σε κάποιο χαντάκι, ίσως δεν ανακαλύψουμε ποτέ ποια είναι η τύχη του.
Ίσως η υπόθεση του Θύμιου ταρακουνήσει λίγο όλους εμάς μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε στον δρόμο μας κάποιον «άσχημο» και γυρίσουμε το βλέμμα μας αλλού, μέχρι την επόμενη φορά που θα γίνουμε ένα με μια αγέλη λυσσασμένων τίποτα και γελάσουμε με την θλίψη που προκαλούν. Γιατί ο όχλος, δυστυχώς, έχει απίστευτη δύναμη και ορμή, παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του και -ας το παραδεχτούμε-κάποτε γίναμε και εμείς κομμάτι του.