…να βλέπεις παράγοντες να φωνασκούν για τις εντυπώσεις
και άλλους να συνωστίζονται για τα απαραίτητα φωτογραφικά ενσταντανέ
Ήταν πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου. Για πολλούς από εμάς μία ακόμα τσαγκαροδευτέρα… Ετοιμαζόμουν να φύγω για δουλειά. Ανατριχιαστικό βουητό και το σπίτι να τραντάζεται ολόκληρο, λες και το είχε αρπάξει ο κινηματογραφικός Κινγκ Κονγκ και το έκανε γιο-γιο. Τις φωνές μου «έπνιξαν» τα ουρλιαχτά της γειτόνισσας, συναγερμοί χτυπούσαν σαν τρελοί, οι σκύλοι έβγαζαν διαόλους και γονείς έτρεχαν αλαφιασμένοι στο δημοτικό σχολείο, δίπλα, για τα παιδάκια τους.
Στα χωριά, στη διαδρομή προς το Αρκαλοχώρι, το σκηνικό ήταν πολεμικό. Κόσμος ανάστατος στους δρόμους, εκκλησίες υπό κατάρρευση, σπίτια και παλιά οικήματα κατεστραμμένα… Σαμπάς, Βόνη, Γαλατάς, Αρχοντικό…
Ελικόπτερα πετούν στον ουρανό, περιπολικά πηγαινοέρχονται, πυροσβεστικά τρέχουν, σειρήνες ηχούν…. Η γη σείεται ολόκληρη. Λες και πέφτουν βόμβες. Ο κονιορτός στον ορίζοντα ακόμα να κατακάτσει.
Είναι σαν να παρακολουθούμε γυρίσματα ταινίας τρόμου… Είδα παππού 85 χρονών να σπαράσσει στο κλάμα και σφίχτηκε η καρδιά μου. Γυναίκες λιπόθυμες, μικρά παιδιά να τρέμουν σαν το ψάρι. Και στο Συντονιστικό να γίνεται πανδαιμόνιο…. Κόσμος πάει και έρχεται, φωνές, τηλέφωνα, χαμός. Και από κοντά κάμερες, φωτογράφοι, δημοσιογράφοι.
Τόσους μήνες μετά, περίμενα – η αλήθεια -καλύτερα αντανακλαστικά στη διαχείριση. Άλλο οι προθέσεις, άλλο οι σχεδιασμοί επί χάρτου και άλλο η πράξη. Και μέσα σε όλο αυτό το χαμό και την απόγνωση, να βλέπεις παράγοντες να φωνασκούν για τις εντυπώσεις και άλλους να συνωστίζονται για τα απαραίτητα φωτογραφικά ενσταντανέ.
Οι μόνοι που δεν θέλουν δημοσιότητα και στιλιζαρισμένα χαμόγελα μπροστά στα φλας είναι οι αφανείς ήρωες αυτής της ιστορίας, οι εκατοντάδες εθελοντές που σήκωσαν μανίκια και έσπευσαν ολόψυχα να βοηθήσουν. Όλες αυτές τις ημέρες είδαμε πολλά. Ανθρώπινα συντρίμμια, σπαρακτική απόγνωση, απύθμενο άγχος, θεατρινισμούς, κροκοδείλια δάκρυα και λαμογιές. Μικρούς αληθινούς ήρωες αλλά και παράγοντες του φαίνεσθαι να περιφέρονται σαν κακές κουτσομπόλες.
Για μία ακόμα φορά διαπίστωσα ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Εμπέδωσα επίσης ότι πήξαμε στους κουτοπόνηρους κυρ-Παντελήδες που σπεύδουν ξεδιάντροπα να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι.
Ένιωσα περισσότερο από ποτέ ότι ο όλος αυτός ο πονεμένος και ταλαιπωρημένος κόσμος έχει ανάγκη να ξαναβρεί την πίστη και την εμπιστοσύνη του για να μπορέσει να κρατηθεί όρθιος. Έχασε τον βηματισμό του, την ισορροπία του, τη σταθερά του. Αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάζονται wannabe σωτήρες. Έχουν ανάγκη από αξιόπιστους ανθρώπους, με ανάστημα και αποστροφή στη διγλωσσία.