Τι σκέψεις και συναισθήματα οδηγούν αυτό το μίζερο χέρι να πατήσει «χα χα» κάτω από την είδηση του θανάτου ενός ατόμου;
«Καλά να πάθει»: Τρεις λέξεις- μαχαιριά στο στομάχι. Πόση αθλιότητα κρύβεται από πίσω τους, πόση φτήνια, μίσος και κακία;
Τι σκέψεις και συναισθήματα οδηγούν αυτό το μίζερο χέρι να πατήσει «χα χα» κάτω από την είδηση του θανάτου ενός ατόμου; Όσο χρονών και αν είναι, ανεξάρτητα αν έχει κάνει μία, δύο, τρεις ή καμία δόση εμβολίου, όσο και αν έτρεχε με τη μηχανή του, όσο και αν είχε παραδώσει το μυαλό και το κορμί του στις ουσίες, όσο εθισμένο και αν ήταν στο τσιγάρο, τα ποτά και τα ξενύχτια…
Ποιος δήμιος αποφασίζει αν κάποιος αξίζει να βρεθεί κάτω από τη γη (τούτη εδώ που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε, εξάλλου).
Ειδικά αν συνοδεύεται αυτή η φράση- οχετός με το «Παναγία μου…», τότε η κατάσταση δεν παλεύεται, η επίκληση στα θεία για κάτι τόσο βρώμικο είναι κτηνωδία.
Ποιος ενδιαφέρεται, αλήθεια, αν ο 75χρονος, η 50άρα, ο 19χρονος, ήταν ο παππούς, η αδελφή, ο γιος κάποιου; Ένα απλό νούμερο είναι, μια στατιστική, περνά μπροστά από τα μάτια μας και το κλικ μας το χαλαλίζουμε για αλλού. Ας κλαίει κάποιος μπροστά από μια φωτογραφία, ποιος νοιάζεται; Τι αξία είχε αυτή η ζωή; Δεν είναι, δα, και η δική μας.
Αυτή η πολύτιμη ζωή που σε μία προσπάθεια να τη διαφυλάξουμε, να τη σώσουμε, να μη σβήσει το καντήλι μας τόσο άδοξα (είμαστε τόσο νέοι, έξυπνοι και ωραίοι… α, και με πολλά πτυχία, βεβαίως- βεβαίως, που δεν μας αξίζει να πεθάνουμε πρόωρα), χάσαμε την ψυχή μας.
Και το ερώτημα πλανάται, αυτό που έθεσαν οι Ρήγας- Αποστόλου στη σειρά που όντως έβαλε άδοξα τίτλους τέλους…
Τι ψυχή θα παραδώσουμε, λοιπόν, όταν τρίβουμε τα χέρια μας μόλις μαθαίνουμε ότι ένας άνθρωπος είναι άρρωστος, είναι σε ΜΕΘ, πάει, πέθανε, τετέλεσθαι, μην το κουράζουμε άλλο, να περάσει ο επόμενος, σου λέω…
Τελικά, ίσως ο Δαρβίνος δεν είχε δίκιο; Όχι, δεν αμφισβητώ την επιστήμη, για την ανθρωπότητα δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Μήπως να δώσουμε στις μαϊμούδες τα κλειδιά και να αυτοκτονήσουμε; (Εντάξει, παραφράζω, πάλι, Μητροπάνο…)
Γιατί αν ο άνθρωπος αποτελεί εξελιγμένο είδος, τότε, δεν μπορεί, ακόμα και η επιστήμη θα σηκώσει τα χέρια ψηλά. Περιμένω έναν ειδικό, έναν άνθρωπο πίσω από το μικροσκόπιο, τη λευκή ποδιά και τα σωληνάκια του εργαστηρίου, που τόσο δέος μου προκαλούν, να δώσει μια απάντηση: Τι μου έχει για μετά; (Λαυρέντης- Βασίλης…)