Ακόμα περιμένω κάποιον να μου απαντήσει
υπεύθυνα ποια είναι η «Μαρίνα», βρε παιδιά…
Ξυπνάς χαράματα, ετοιμάζεις τα παιδιά για το σχολείο και περιμένεις με ανυπομονησία να περάσει η ώρα που αφιερώνεις στον εαυτό σου, να πας, δηλαδή, στο κομμωτήριο. Εκεί που σου έχουν περάσει τη βαφή και πρέπει να μείνεις λίγο με το τουρμπάνι στο κεφάλι, λες να μην ανοίξεις το ίντερνετ στο κινητό, να πάει στα κομμάτια για λίγο η δουλειά, είσαι εσύ, η κομμώτρια και ακόμα μία πελάτισσα: καιρός για δημιουργική απασχόληση!
Με τι θέμα να ξεκινήσεις συζήτηση; Δεν μπορείς να πιεις και καφέ γιατί φοράς μάσκα!
«Μα είδες τι ρεσιτάλ ερμηνείας δίνει ο Αιμίλιος Χειλάκης στις “Μέλισσες; Εντάξει, ο άνθρωπος δεν παίζεται, το βλέπω μόνο για τις σκηνές του, είδα και μια συνέντευξή του στον Αρναούτογλου, και ως άνθρωπος είναι καθηλωτικός…ª».
«Α… παίζει ο Χειλάκης στις «Μέλισσες»; Δεν το βλέπω φέτος, βλέπω “Σασμό”»…
Εντάξει, την περίμενες αυτή την απάντηση, όπως και ό,τι ακολούθησε: η διπλανή πελάτισσα είναι επίσης φαν του «Σασμού», σε άφησαν και οι δύο στα κρύα… του νιπτήρα και άρχισαν να μιλάνε για τον Πετρή.
Εσύ σκέφτεσαι ότι κάπως έτσι θα νιώθουν τα παιδιά στο σχολείο όταν… δεν τα παίζουν…
Πώς είναι σήμερα για κάποιον η ζωή όταν δεν έχει παρακολουθήσει μισό επεισόδιο «Σασμού;» Μοναχική θα έλεγα. Όχι ότι το σνομπάρω, για κανέναν λόγο, απλώς δε με βολεύει η ώρα προβολής, είπα να το δω για να απολαύσω τον Νούσια που του έχω και μια αδυναμία από «Το Νησί», αλλά έπεσα πάνω σε τρέιλερ, όπου σκοτώνεται, και λέω «άστο»…
Όμως, οι μήνες πέρασαν και αισθάνομαι πως τίθεμαι στο περιθώριο ολοένα και περισσότερο.
Οι συνάδελφοί μου είναι πιο φαν και από τους φαν. Κάθε βράδυ, «βροχή» οι αναρτήσεις με σχόλια για τις σκηνές, τις ερμηνείες, τα παράδοξα, το γεγονός ότι σε δέκα λεπτά οι πρωταγωνιστές πετάγονται από τα Χανιά στη Σητεία (εντάξει, λίγο υπερβολικό αλλά δεν ξέρω σε ποια σημεία αναφέρονται…).
«Έλα, Αγγελική, περιμένω πότε θα σχολιάσεις», «είσαι απόλαυση, δεν μπορώ να δω “Σασμό” χωρίς τις αναρτήσεις σου», παροτρύνει από κάτω το… κοινό, τηλεοπτικό και ιντερνετικό.
Χώρια το τι γίνεται στις επαγγελματικές συσκέψεις, που -ο Θεός να τις κάνει-, όταν έχει διαδραματιστεί κάτι συγκλονιστικό στο προηγούμενο επεισόδιο, η βουλή, η πανδημία και η ακρίβεια μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και πρωταγωνίστρια είναι η «Μαρίνα». Ακόμα περιμένω κάποιον να μου απαντήσει υπεύθυνα ποια είναι η «Μαρίνα», βρε παιδιά…
Και η «καπετάνισσα»; Θα με τρελάνετε τελείως;
Και έχω να καταγγείλω πως όταν πέθανε αυτός ο «Πετρής» (ακόμα και η 10 χρονών κόρη της κολλητής μου τον θρήνησε), το Facebook πλημμύρισε από δάκρυα, οδυρμό και ένα «γιατί» σπαραξικάρδιο. Όταν, όμως, πέρσι σκοτώθηκε τόσο άδικα ο -δικός ΜΟΥ- Αλέξης, ο εισαγγελέας των «Άγριων Μελισσών», αυτός ο αδέκαστος, ιδεολόγος, θαρραλέος, ρομαντικός υπηρέτης του νόμου και του δικαίου, μόνο εγώ έκλαψα για χάρη του, κανείς δε μου συμπαραστάθηκε στο πένθος, με εξαίρεση τον σύζυγό μου που έφερνε τα χαρτομάντηλα!
Και το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι φέτος αναφωνούν «Μαρίναααα», εκείνοι που πέρσι αναρωτιόντουσαν «Ποιος είναι ο Δούκας, ποια είναι η Ελένη και ποια τα χωράφια της;».