Λίγο μετά έμαθα
το όνομα της: Έμμα
“Όταν ήσουν φοιτήτρια βγαίνατε τα βράδια με τους φίλους σας; Γυρνούσατε αργά; Πώς πήγαινες σπίτι; Σε πήγαινε κάποιος από την παρέα; Έπαιρνες ταξί;”.
Η αγωνία μιας γιαγιάς για το μεγάλο της εγγόνι, το καμάρι της που τώρα σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη.
“Όταν άκουσα πως η κοπέλα που χτυπήθηκε από το αμάξι είναι από την Κρήτη πήγε η καρδιά μου στην Κούλουρη…”. Το άγχος ενός θείου που η πρώτη του ανιψιά έχει πια φύγει μακριά από την πατρική εστία. Η σκέψη του είναι στις δικές του κόρες, που ακόμα πηγαίνουν δημοτικό. “Να σου πω, στο Ηράκλειο έχουμε μια χαρά σχολές, κάλλιστα μπορούν να επιλέξουν μια από αυτές”.
Τώρα είναι ακόμα μικρές, τις πηγαίνει στο σχολείο, τα εξωσχολικά, τα παιδικά πάρτι με το δικό του αμάξι. Αν δε βρει να παρκάρει κοντά, τους λέει να περιμένουν. Ανοίγει την πόρτα, τις κρατάει από το χέρι και περνάει μαζί τους τον δρόμο. Κάποιοι τον λένε υπερβολικό, υπερπροστατευτικό… Εκείνον δεν τον νοιάζει.
“Όσο μπορώ θα τις πηγαίνω παντού. Θα ξυπνάω στις 2 τη νύχτα να τις γυρνώ από τις βόλτες. Δε με νοιάζει ό,τι και αν λένε. Κάποια στιγμή θα φύγουν μακριά μου, τότε θα μπορώ να ξεκουραστώ. Αλλά πώς να κοιμηθώ όταν ξέρω ότι θα είναι κάπου εκεί έξω χωρίς να μπορώ να τις προστατέψω; Αυτό το χέρι σήμερα το σφίγγω τόσο δυνατά που πονάνε. Ο πόνος όμως αυτός είναι γλυκός, δε με νοιάζει να τις πονάω.
Να μου λένε να τις αφήσω. Εγώ δεν τις αφήνω μέχρι να πάνε 18, ή μάλλον μέχρι να παντρευτούν, να δουλέψουν. Και τότε αν χρειαστεί θα τις περνάω απέναντι τον δρόμο…”. Το μάτι του γυαλίζει – λίγο είναι η αλήθεια – ίσως από φόβο, από αγάπη, λίγη τρέλα, ίσως φταίει και το δάκρυ που κυλάει και μόνο στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα τις αφήσει. Έτσι πάει η ζωή…
Το βίντεο με την παράσυρση το είδα ένα βράδυ στις ειδήσεις των 8. Τότε δεν ήξερα ότι η κοπέλα είναι από την Κρήτη. Σιγά σιγά το απρόσωπο σώμα πήρε σχήμα και μορφή. Τελικά δεν τα κατάφερε, είδα τον τίτλο και σκέφτηκα: τι κρίμα! Λίγο μετά έμαθα το όνομά της, Έμμα. Δεν άργησα να δω μια φωτογραφία της. Μια κούκλα: πανέμορφα μαλλιά και μάτια. Θα μπορούσε να είναι η κόρη μου σε λίγα χρόνια, η ανιψιά μου στη Θεσσαλονίκη, να ήμουν εγώ κάποια χρόνια πριν, να ήταν οι δικοί μου γονείς που καλούνταν να πάρουν την απόφαση να δωρίσουν τα όργανά μου.
Ένα παιδί είναι το παιδί όλων μας. Αυτό που λένε για τους γονείς είναι αλήθεια, μόλις κάνεις παιδί αισθάνεσαι γονιός για όλα τα παιδιά. Δεν μπορείς να συλλάβεις τον πόνο ενός γονιού που χάνει το παιδί του. Δε θέλεις καν να το σκεφτείς. Δεν πάει έτσι η ζωή, δεν είναι αυτός ο ρόλος σου. Εσύ πρέπει να τα κρατάς από το χέρι μέχρι να φύγεις εσύ πρώτος όχι εκείνα…