Εργαζόμενη, μητέρα, μαθήτρια που δεν το έβαλε κάτω,
ξενύχτησε, πόνεσαν τα μάτια της από το διάβασμα
αλλά το βλέμμα δεν το χαμηλώνει πια!
Δεν φοράνε κάπα, ίσως αν κληθούν να αντιμετωπίσουν εκατό κακούς ταυτόχρονα να… φάνε ξύλο. Έχουν, όμως, υπερδυνάμεις!
Η Κική δαγκώνει και πάλι τα χείλη της, τρίβει τα χέρια της να ζεσταθούν γιατί έχουν παγώσει. Πάλι θα αναγκαστεί να ανεχθεί εκείνη την ψηλομύτα την ξαδέλφη της, την ξερόλα. Εκείνη που κάθε φορά που κάνει ένα λάθος δε χάνει ευκαιρία να τη διορθώσει. Όχι, φυσικά, επειδή έχει κανέναν καημό για την ελληνική γλώσσα, αλλά επειδή της αρέσει τόσο να προσβάλλει τους συνομιλητές της… “Μα, καλά, “επικεφαλή”; δεν κλίνεται αυτή η λέξη, “επικεφαλής” έπρεπε να πεις…” Και το φρύδι… στον Θεό.
Η Κική χαμηλώνει το βλέμμα για ακόμα μια φορά. Το μυαλό της τρέχει δεκαετίες πίσω, τότε που κλέφτηκε με τον άντρα της και άφησε το σχολείο στη μέση. Όχι όμως. Για την επιλογή της να τον ακολουθήσει και όπου βγει δεν το μετάνιωσε στιγμή. Αλλά αυτό το άτιμο το σχολείο μαράζι το είχε να το τελειώσει.
“Βρε κουτό, τι στεναχωριέσαι; Αφού το θες τόσο να πας νυχτερινό. Εγώ είμαι εδώ, μη σε νοιάζει τίποτα”, της είπε ένα βράδυ που είδε τα μάτια της σκοτεινιασμένα ο Γιώργος.
Λίγο η παρότρυνσή του, λίγο τα παιδιά που είχαν πάρει τον δρόμο τους, το πήρε απόφαση!
Τώρα η Κική έχει άλλο λόγο να καρδιοχτυπά: μετράει αντίστροφα τον χρόνο για να βγουν οι βαθμολογίες των εξετάσεων. Και πού ξέρεις, ίσως τον Οκτώβριο να γραφτεί στη Φιλοσοφική, το κρυφό όνειρό της. Αυτό ήθελε, αυτή τη ριμάδα την ευφράδεια λόγου να αποκτήσει, να μη ντρέπεται να γράψει ένα σχόλιο σε μια ανάρτηση μήπως η ορθογραφία πάει περίπατο και εκτεθεί.
Η Κική, μια σούπερ ηρωίδα… Εργαζόμενη, μητέρα, μαθήτρια που δεν το έβαλε κάτω, ξενύχτησε, πόνεσαν τα μάτια της από το διάβασμα αλλά το βλέμμα δεν το χαμηλώνει πια!
Οι ψηλομύτες αυτού του κόσμου μπορεί να είχαν ευκατάστατους γονείς, να μην τους έλειπαν το πιάνο και τα γαλλικά, να έχουν γεμίσει πτυχία τους τοίχους τους αλλά από υπερδυνάμεις… γιοκ!
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες μαθαίνω τι ιστορίες κρύβονται πίσω από τις προσπάθειες των μαθητών των Εσπερινών και κάθε φορά σκέφτομαι αν εγώ θα μπορούσα να κάνω ό,τι και εκείνοι. Πηγαινοέρχονται από χωριά, έχουν μωρά στο σπίτι, κλείνουν 12ωρα στη δουλειά και μετά βουρ για τα θρανία. Η οικογένειά τους εκεί, βράχος στο πλάι τους, οι καθηγητές τους το ίδιο. «Εδώ είμαστε ένα σπίτι», μου λένε συχνά τα «παιδιά», οι πατεράδες, οι γιαγιάδες που δεν κάνουν μόνο baby sitting αλλά μελετούν και Θουκυδίδη!