Γιατί τότε δεν ήρθε το κράτος,
η εκάστοτε κυβέρνηση που ανησυχεί για την δημόσια υγεία να χορηγήσει δωρεάν τα εμβόλια αυτά;
«Πώς θα προστατευτούν οι ανεμβολίαστοι σύζυγοι των εμβολιασμένων;», ρωτά μία «δημοσιογράφος» (ας μου επιτραπούν τα εισαγωγικά). Η απάντηση έχει ως εξής: «Πρέπει να κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια για να είναι ασφαλείς»…
«Συγγνώμη, αγάπη μου, τι λέει αυτός;», λέει έκπληκτη η σύζυγος που δεν έχει αποφασίσει ακόμα να κάνει το εμβόλιο. «Ότι απόψε θα την βγάλεις στον καναπέ, καρδιά μου», αποκρίνεται ο σύζυγος…
Εντάξει, μπορεί το ζευγάρι της υπόθεσης να έσκασε στα γέλια, όμως, τα πράγματα μόνο αστεία δεν είναι.
«Νομίζω πως αντί για μπομπονιέρες, στους γάμους πρέπει να μοιράζουν rapid tests», πέταξε μια ιδέα προχθές ο Νίκος και η παρέα το πήρε στα σοβαρά.
Μετά από τον πανικό του γραφείου, την πίεση, την κούραση, τα ιικά φορτία και τις μεταλλάξεις, καταφέρνει κανείς να ξεκλέψει μια βραδιά με πολλή αγάπη- το μυστικό της επιτυχίας- μπίρα και πίτσες. Χωρίς αρνητικά τεστ, πιστοποιητικά εμβολιασμού και νόσησης.
Όλοι μαζί δεν ξέρουν αν θα καταφέρουν να δώσουν ραντεβού σε κλειστό χώρο, αν θα πιουν, θα χορέψουν και θα τραγουδήσουν σε ένα μπαρ, κι ας μην φέρει το όνομα «Ναυάγιο».
Βρέθηκαν για λίγο μαζί, εμβολιασμένοι και μη, φοβισμένοι όλοι για αυτό που ζούμε και αυτό που έρχεται. Συζητούσαν για τα νέα παιδιά που πέρασαν εφηβεία σε καιρό πανδημίας, πίσω από έναν υπολογιστή και ήταν δύσκολο για εκείνα να κτίσουν κάτι δυνατό, όπως έκαναν οι ίδιοι στα νιάτα τους.
«Τι κάνει ο ξάδελφός σου, μόνο με πυρετό την έβγαλε με τον κοροναϊό; Ευτυχώς». «Η θεία σου; Πήγε σε νέα δουλειά και εμβολιάστηκε πριν της κάνουν πρόσληψη, ναι;»
Ο Θωμάς, όμως, κάποια στιγμή μονοπώλησε την κουβέντα. Φοβάται ότι θα χάσει την δουλειά του. Εκείνο που τον πεισμώνει είναι ότι την περίοδο που όλοι έμεναν σπίτια τους, τότε που το lockdown ήταν lockdown και όχι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, δεν έλειψε στιγμή από τον χώρο εργασίας του. Χωρίς μάσκες, μέτρα προστασίας, χωρίς την δυνατότητα τηλεργασίας, με την απειλή ότι δεν θα λάβει χρήματα αν επιλέξει να μείνει σπίτι. Και ας έχει υποκείμενα νοσήματα, κι ας ζει κάτω από την 87 χρονών μητέρα του με τις τόσες δυσκολίες.
Κάθε φορά που έμπαινε σπίτι σχεδόν φώναζε στα παιδιά «κάντε στην άκρη, ο μπαμπάς πρέπει να κάνει μπάνιο και μετά θα σας φιλήσει». Χαμογελούσε στη σύζυγό του, που κι εκείνη ζούσε την δική της αγωνία, και έσπευδε στο μπάνιο.
Τώρα, όμως, αν δεν εμβολιαστεί -για το καλό της δημόσιας υγείας πάντα- θα χάσει την δουλειά του.
Το παράπονο που με πιάνει είναι με όσους κουνούν το δάκτυλο, τους κυβερνώντες, τους συναδέλφους, φίλους και γνωστούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμα.
Για εκείνους που δεν ήταν άνεργοι με ένα μωρό στην αγκαλιά, κυριολεκτικά, όμως, και δεν είχαν ασφάλεια και χρήματα να κάνουν τα «κλασικά» εμβόλια στα παιδιά τους, για όσους πλήρωσαν 200 ευρώ το παιδί για να κάνουν το εμβόλιο της μηνιγγίτιδας γιατί δεν «γράφεται»… Γιατί τότε δεν ήρθε το κράτος, η εκάστοτε κυβέρνηση που ανησυχεί για την δημόσια υγεία να χορηγήσει δωρεάν τα εμβόλια αυτά;
Γιατί να υπάρχουν γονείς που νιώθουν ότι είναι άχρηστοι (και, όμως, έτσι αισθάνονται) όταν δεν μπορούν να προσφέρουν τα απαραίτητα στο παιδί τους, σε περίοδο οικονομικής κρίσης με την ανεργία να χτυπάει «κόκκινο»;
Συγγνώμη, αλλά με δεδομένα τα παραπάνω, δεν δέχομαι να μου κουνάει το δάκτυλο ένας πρωθυπουργός, γιατί δε με πείθει ότι τον ενδιαφέρει η δημόσια υγεία…