Όσα ήθελα να ζήσω την περίοδο της καραντίνας θα τα ζήσω, όσα αισθάνθηκα ότι στερήθηκα, θα τα κάνω.
Της Κατερίνας Μυλωνά
“Κάθε πρωί που ξυπνάω για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου νομίζω πως ζούμε έναν εφιάλτη και τώρα που ξημέρωσε θα τελειώσει”. Αυτό μου έλεγε ο Θάνος την περίοδο της καραντίνας. Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ και όσο περνούσαν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες συνειδητοποιούσα ότι δεν είναι εφιάλτης αλλά η νέα τάξη πραγμάτων και είχε έρθει η στιγμή που απλά παραδόθηκα στη μοίρα μου και, μάλιστα, πίστεψα πως η κατάσταση θα συνεχίσει ίσως και ως τα Χριστούγεννα.
Νόμιζα ότι δε θα περάσω ξανά το κατώφλι του γραφείου, τα παιδιά μου δε θα ξανακαθίσουν στα θρανία και τους φίλους μου θα τους βλέπω μέσα από την οθόνη του κινητού mου.
Και τότε ήρθε η 4η Μαΐου, η άρση της καραντίνας και μετά η 1η Ιουνίου, η επιστροφή στις τάξεις και στο γραφείο. Σταμάτησε και τις… εμφανίσεις ο Χαρδαλιάς και ήθελα τόσο πολύ να πιστέψω πως όλα τελείωσαν.
Τις τελευταίες ημέρες νιώθω σαν ηρωίδα του Κάφκα, ότι ζω αυτούς τους εφιάλτες όπου θέλεις να φτάσεις κάπου και δεν τα καταφέρνεις και σκέφτομαι ´κάνε Θεέ μου να ξυπνήσω…
Δεν ξέρω τι θα γίνει, αν περιμένουμε να φύγουν οι τουρίστες για να κλειστούμε και πάλι μέσα, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι.
Δεν είμαι σίγουρη ότι θα ανοίξουν και πάλι τα σχολεία αν και μας χωρίζει λιγότερο από ένας μήνας από τη στιγμή του πολυπόθητου αγιασμού. Θέλω τόσο πολύ να γυρίσω στην παλιά μου ζωή, την “κανονική” αλλά παραμένει άγνωστο αν θα ζήσουμε ξανά τη μέρα της Μαρμότας.
Αυτό που ξέρω είναι πως όσο μου το… επιτρέπουν θα ζήσω. Θα επιχειρήσω να δω όσο περισσότερους φίλους μου μπορώ, θα απολαύσω τον ήλιο και τη θάλασσα, θα επιδιώξω να κάνω ακόμα και νέες παρέες, όσo περισσότερες βόλτες μπορώ, να «ρουφήξω» το καλοκαίρι όσο γίνεται και να μαζέψω έναν κουβά αναμνήσεις, όπως εκείνους που κάνουν συλλογή από όστρακα όταν πηγαίνουν στις παραλίες.
Όσα ήθελα να ζήσω την περίοδο της καραντίνας θα τα ζήσω, όσα αισθάνθηκα ότι στερήθηκα, θα τα κάνω. Τώρα που μπορώ γιατί μετά θα μετανιώνω… Αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι. Ίσως ο εφιάλτης δε μας χτυπήσει και πάλι την πόρτα και μετά από καιρό θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και- όχι δε θα πίνουμε- θα γελάμε.