Η υποτίμηση
του… αντιπάλου είναι
η πρώτη κίνηση
στη σκακιέρα
«Είσαι και του Πανεπιστημίου…»: μία έκφραση που ακούει, δυστυχώς, συχνά ένα πτυχιούχος όταν βγαίνει στην αρένα ή αλλιώς στην αγορά εργασίας.
Πρόκειται για μία κατάσταση που ίσως κληθούν να αντιμετωπίσουν αύριο εκείνοι που σήμερα αποκαλούνται «αριστούχοι των πανελλαδικών».
Κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, μοτίβο για εμάς που καλύπτουμε το συγκεκριμένο ρεπορτάζ, πρωτόγνωρη εμπειρία για τους ίδιους και τους γονείς τους. Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ξεχειλίζουν από περηφάνια. Και καλά κάνουν! Δεν είναι λίγο και σίγουρα δεν είναι εύκολο να «χτυπάς» 20άρια. Θέλει προσπάθεια, όσο και αν μιλάνε όλοι για πρόγραμμα και συνδυασμό με διασκέδαση, το άγχος είναι παρόν, η αγωνία, επίσης. Το βιβλίο γίνεται προέκταση του χεριού, τις νύχτες στα όνειρά τους βλέπουν τον Καποδίστρια ή εξισώσεις.
Τα τέσσερα, πέντε… χρόνια που ακολουθούν είναι τα καλύτερα, ένα ευχάριστο… μουσικό διάλειμμα για όσα θα ακολουθήσουν στη ζωή τους. Μπορεί ο δρόμος τους να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα-μακάρι! Μπορεί, όμως, ανάμεσα στα ρόδα να υπάρχουν και αγκάθια. Εκείνοι που το πρώτο που κάνουν όταν καταλαβαίνουν ότι έχουν απέναντί τους ένα νέο άτομο με ένα πτυχίο στα χέρια τον χλευάζουν. Η υποτίμηση του… αντιπάλου είναι η πρώτη κίνηση στη σκακιέρα. «Και τι να μας πεις τώρα κι εσύ, δεν είσαι και της πιάτσας, το πτυχίο δεν είναι τίποτα, σιγά τα ωά…». Εννοείται ότι αυτά τα ωραία είναι στο ρεπερτόριό τους.
Όχι, φίλε μου, το πτυχίο λέει πολλά. Είναι αυτό που λέμε «τόσα χρόνια στο σχολείο, τόσα στο Πανεπιστήμιο…». Κάθε μάθημα που περνάς είναι ένα ένσημο στην πλάτη σου, κάθε παράδοση στο αμφιθέατρο, επίσης. Όταν πατάς το πόδι σου στο Πανεπιστήμιο είσαι ένα τετράδιο που γεμίζει διαρκώς, όταν έρχεται η στιγμή της αποφοίτησης δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος, έχεις γεμίσει γνώσεις και εμπειρίες ζωής.
Αυτές τις μέρες μίλησα με τόσα παιδιά χαρούμενα, ευτυχισμένα, θα πω, και κυρίως ανακουφισμένα. Ο πρώτος στόχος επετεύχθη, ακολουθούν τόσοι ακόμα. Όταν, όμως, έρθει εκείνη η άβολη στιγμή, δεν θα πρέπει να αφήσουν κανέναν να τολμήσει να τους κόψει τα φτερά. Ακόμα και αυτή την αυθάδεια της νιότης τη χαίρομαι. Λίγο η άγνοια κινδύνου, λίγο το γεγονός ότι στα 20 μας νομίζουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε όλο τον κόσμο; Αν, όμως, ένα άτομο 22 χρονών, με ένα πτυχίο στα χέρια δεν έχει στο μυαλό του ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα, τότε ποιος;