Ατομική ευθύνη και όταν
περπατάμε στον δρόμο…
Κάποτε κυκλοφορούσε ως ανέκδοτο για έναν φίλο μας που δεν ήταν και ο καλύτερος οδηγός. «Είπαμε, το Ηράκλειο έχει πολλές λακκούβες, είναι ανάγκη να πέσεις σε όλες;». Μεγαλώνοντας το μηχανάκι έγινε αυτοκίνητο και κάθε φορά πετάς μερικά «γαλλικά» όταν υπολογίζεις πόσο θα κοστίσει η ζημιά λόγω του ανώμαλου οδοστρώματος.
Σε περιόδους έντονης βροχόπτωσης, φοβάσαι ότι θα σε παρασύρει το ρέμα, κάνεις τον σταυρό σου μέχρι να φτάσεις σπίτι και αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που εγκατέλειψες την εστία σου και την ησυχία σου για να πας στη δουλειά ενώ έβρεχε με το τουλούμι.
Μετά, τα παιδιά σου πάνε σχολείο. Εντάξει, η φράση «σχολική στέγη» είναι μια τεράστια πληγή από μόνη της. Στον αγιασμό βλέπεις έναν αντιδήμαρχο να κορδώνεται, μία διευθύντρια να τον εκθειάζει, γιατί απλώς τους τρεις μήνες που το σχολείο έμεινε κλειστό, έβαψε τους τοίχους. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να λύσει την απορία του μικρού Νικόλα, «μπαμπά, γιατί δε βάζουν νέες μπασκέτες στην αυλή;». Ο αντιδήμαρχος, όμως, δέκα πόντους ψηλότερος έφυγε, με όλη την κομπανία και κάποιον να του ανοίγει την πόρτα του πολυτελούς αυτοκινήτου.
Και κάπως έτσι έρχεται αυτό το απόγευμα Πέμπτης που εύχεσαι να μην το ζούσες ποτέ. Εσύ το παρακολούθησες από το κινητό σου, είδες μόνο φωτογραφίες και διάβασες κάτι που δεν μπορούσες να πιστέψεις. Ένας άνθρωπος, πατέρας τριών παιδιών, σκοτώθηκε όταν έπεσε πάνω του ένα δέντρο. Ένα πεύκο που ήταν… σαν έτοιμο από καιρό, τουλάχιστον έτσι φαινόταν σε όσους περνούσαν καθημερινά από εκεί.
Και εκεί που αναρωτιέσαι πόσες παραιτήσεις θα έρθουν, τηρείται σιγή ιχθύος. Φτάνει ένα συλλυπητήριο μήνυμα και τέλος, ούτε επίσημες ανακοινώσεις, ούτε συνεντεύξεις Τύπου. Φυσικά, οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορούν να ληφθούν υπόψη ως σοβαρές και υπεύθυνες τοποθετήσεις.
Και δημιουργείται η απορία: μπορεί κανείς να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη μετά από αυτό, να κυκλοφορήσει στον δρόμο, να ζητήσει την ψήφο μας και πάλι;
Ακούγαμε για την ατομική ευθύνη στην πανδημία, τώρα καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να γίνει τρόπος ζωής. Αφού σε αυτό τον τόπο, υπεύθυνοι δεν υπάρχουν, ας είμαστε εμείς για τον εαυτό μας. Κινητό, λεφτά, κλειδιά, κράνος και έτοιμοι για περπάτημα!