Οι συμμαθητές του θα πηγαίνουν στα θρανία και θα τρέμει
η καρδούλα τους
«Καλημέρα, είμαι ο δάσκαλος της Νίκης, είχαμε ένα μικρό ατύχημα….» Όταν η Ελένη άκουσε αυτές τις λέξεις, λίγο έλειψε να πάθει έμφραγμα, η καρδιά της άρχισε να χτυπάει με τρελούς ρυθμούς, τα χέρια της να ιδρώνουν. Κάθε φορά που χτυπάει το κινητό της και η οθόνη γράφει «Σχολείο» ή «κ. Κώστας» τα παρατάει όλα στη μέση και τρέχει να το σηκώσει. Μία φορά δεν πρόλαβε, μέχρι να πιάσει γραμμή είχε βγει στον δρόμο με τις πιτζάμες έτοιμη να εμφανιστεί ακόμα και έτσι αν χρειαστεί στο προαύλιο του Δημοτικού, όπου κάνει μάθημα η Νίκη.
Τελικά, η καρδιά της επανήλθε στους κανονικούς ρυθμούς όταν άκουσε το μάλλον αστείο ατύχημα που έπαθε η μικρή της. Πήρε μια αλλαξιά ρούχα και τα πήγε στο σχολείο για να αλλάξει το 9χρονο κοριτσάκι της που μάλλον δεν έχει μεγαλώσει ακόμα πολύ…
Υπάρχει αυτό το δεδομένο στη ζωή ενός γονιού: κάθε πρωί πηγαίνει το παιδί του στο σχολείο και κάθε μεσημέρι το παίρνει… ζωντανό, αρτιμελές, ασφαλές και χαρούμενο. Εντάξει, ας μην είναι πάντα χαμογελαστό, μπορεί να μάλωσε με έναν φίλο του, να έγραψε κακό βαθμό στην Ιστορία, να έχασε αυτό το παιχνίδι που έβαλε το πρωί κρυφά στην τσάντα του και τώρα να περιμένει πως θα τα ακούσει και από τον μπαμπά του… Όμως, το παιδί μπαίνει στο αυτοκίνητο, ακόμα και με κατεβασμένο το κεφάλι… Ζωντανό!
Το τηλέφωνο ενός γονιού μπορεί να χτυπήσει για να μάθει πως ο μικρός του τραυματίστηκε ενώ έπαιζε μπάσκετ, ελαφρά και χρειάστηκε ράμματα, ότι η κορούλα του έριξε πάνω της όλες τις νερομπογιές και χρειάζεται επειγόντως καθαρά ρούχα. Ίσως ακόμα να ακούσει ένας γονιός ότι το παιδί του έμπλεξε σε έναν καβγά, είπε μια άσχημη λέξη και πρέπει να συζητήσει με τον γιο του, να του εξηγήσει πως δεν είναι σωστή συμπεριφορά. Ως εκεί, όμως, κανένας γονιός δεν πρέπει να ακούσει κάτι τόσο τραγικό από τον δάσκαλο του παιδιού του.
Για ό,τι συνέβη στις Σέρρες δε φταίει μόνο ένας. Έχουμε πει ξανά πως τα παιδιά μας κάνουν μάθημα σε ακατάλληλους χώρους, φωνάζουν οι ενώσεις γονέων, οι σύλλογοι εκπαιδευτικών, τσακώνονται ακόμα και στα παράθυρα με τους «αρμόδιους» και σε κάποιες περιπτώσεις κάτι γίνεται, δεν είναι, όμως, αρκετό.
Εκεί που ετοιμαζόμασταν για τα ρεπορτάζ τύπου «θα κρυώσουν τα παιδιά μας στα σχολεία, έρχεται χειμώνας και τα καλοριφέρ δε θα ανοίξουν», ήρθε αυτή η είδηση να μας αλλάξει τα πλάνα. Όπως πολύ σωστά είπε κάποιος, είναι πραγματικό θαύμα που δεν είχαμε θύματα στον σεισμό του Αρκαλοχωρίου.
Όπως και να έχει, ένας γονιός δεν πήρε ποτέ το παιδί του από το σχολείο την περασμένη Δευτέρα. Οι συμμαθητές του θα πηγαίνουν στα θρανία και θα τρέμει η καρδούλα τους, θα περνούν το κατώφλι του σχολείου και θα θέλουν να φύγουν. Από το σχολείο, το μέρος, όπου μαζί με το σπίτι υποτίθεται πως είναι τα πιο ασφαλή για να βρίσκεται ένα παιδί.