«Βενζίνη για να πάω στη δουλειά ή φαγητό για να μην πέσουμε νηστικοί για ύπνο σαν τον Καραγκιόζη;»
Ο Κώστας και η Ειρήνη είναι μαζί 15 χρόνια. Όταν γνωρίστηκαν μόλις είχαν πιάσει δουλειά, πρωινό ωράριο, πενθήμερο με καλές απολαβές αφού ο εργοδότης αναγνώριζε τις σπουδές που είχαν κάνει και όσο περνά ο καιρός τόσο ανεβαίνουν μισθολογικό κλιμάκιο.
Σήμερα, έχουν δύο παιδιά στο Δημοτικό, τον Νίκο και τη Βούλα. Το λεωφορείο περνάει από το σπίτι τους στις 7.45 νταν κάθε πρωί. Κολατσιό και μεσημεριανό δεν κρατάνε μαζί τους τα παιδιά, όλα παρέχονται από το σχολείο. Εκεί, όπου τα ταβάνια δε στάζουν νερό όταν βρέχει, οι τάξεις όλες έχουν παράθυρο, υπάρχουν αίθουσες και δάσκαλοι, φυσικά, εικαστικών, χορού, υπολογιστών, προπονητές μπάσκετ, βόλεϊ, ποδοσφαίρου, τραπεζαρία για τα γεύματα με ψυγείο, φούρνο και όλα τα κομφόρ, αποδυτήρια…
Στις 10 γίνεται το μεγάλο διάλειμμα, όλα τα παιδιά συγκεντρώνονται στην τραπεζαρία και απολαμβάνουν το δεκατιανό τους. Μετά τη 1.30 αρχίζει το «ωράριο- after», πρώτο στη λίστα είναι το μεσημεριανό, δύο φορές την εβδομάδα κρέας, το μενού έχει ακόμα ψάρι, όσπρια και λαχανικά. Ακολουθεί ανάπαυση, υπάρχουν αίθουσες με πάτωμα γεμάτο στρώματα για να χαλαρώσουν τα παιδιά. Στη συνέχεια, γίνεται η μελέτη, οι αρμόδιοι εκπαιδευτικοί είναι εκεί, λύνουν όλες τις απορίες και καθοδηγούν μονάχα όταν χρειάζεται, ένα παιδί πρέπει να μάθει να κάνει μόνο του τα μαθήματά του και η παρέμβαση γίνεται όταν καταστεί ανάγκη. Μετά, είναι η ώρα των δραστηριοτήτων, φυσικά τα αγγλικά και αναλόγως τι έχει επιλέξει το κάθε παιδί να κάνει.
Στις 5.30 χτυπά το τελευταίο κουδούνι, σχηματίζονται ουρές για τα λεωφορεία και στις 5.45 η Ειρήνη ανοίγει την πόρτα στα μικρά της με ένα πλατύ χαμόγελο. «Παιδιά, θέλετε να πάμε μια βόλτα;», ρωτά χαρούμενη. Εξωσχολικές δραστηριότητες δεν υπάρχουν, στο σχολείο έχουν γίνει όλα, οι γονείς έχουν σχολάσει, το απόγευμα ανήκει στην οικογένεια: επιτραπέζια, βόλτες, μπάνιο, διάβασμα παραμυθιού στο μικρότερο παιδί και… νάνι! Για να ξεκινήσει μία ακόμα υπέροχη μέρα ως το Σαββατοκύριακο, όπου η τσάντα μένει στο σχολείο (μεταφορικά, έστω) και η οικογένεια κάνει εκδρομή στην εξοχή!
Πόση… αμερικανιά και ουτοπία να χωρέσουν σε ένα κείμενο δεν ξέρω. Στην ερώτηση «μας δουλεύεις;», η απάντηση είναι «ποιος δουλεύει ποιον;»
Η λύση στο δημογραφικό πρόβλημα δεν είναι τα σχολεία να μένουν ανοιχτά ως τις 5.30 το απόγευμα αλλά η παιδεία να είναι ΔΩΡΕΑΝ, όπως και η υγεία και ο αέρας που αναπνέουμε ακόμα, που και αυτό τελεί υπό αμφισβήτηση.
Τον «δεν έχουμε λεφτά» είναι η νούμερο ένα απάντηση για όσα ζευγάρια ξέρω και δεν έχουν κάνει παιδί, ή δεν έκαναν δεύτερο ή τρίτο. «Δεν είμαστε κροίσοι, μόνο με τη Μαίρη θέλουμε τόσα λεφτά σε γιατρούς και εξωσχολικές δραστηριότητες, απορώ πώς τα βγάζεις με δύο, όχι άλλους που κάνουν τρία και τέσσερα…».
Λύστε το οικονομικό πρόβλημα που κάθε μέρα το δίλημμα είναι «βενζίνη για να πάω στη δουλειά ή φαγητό για να μην πέσουμε νηστικοί για ύπνο σαν τον Καραγκιόζη;» και εμείς θα κάνουμε και ένα και δύο και τρία και τέσσερα περήφανα Ελληνόπουλα για να σας ψηφίζουν!
Υ. Γ. Το μέτρο μπορεί να έχει μια λογική, αλλά από μόνο του δεν αρκεί. Αν μετά τις 5.30 αρχίζουν τα φροντιστήρια και τα παιδιά επιστρέφουν σπίτι αδιάβαστα, είναι απλώς μια τρύπα στο νερό…