Όταν ο χρόνος παγώνει,
ο φακός εστιάζει στο πρόσωπό σου
και τότε όλοι γνωρίζουν
ότι η παρτίδα θα γυρίσει
Μαζί με τον αδελφό σου κατέστρωσες το σχέδιό σου. Σκέφτηκες καλά ποιους θα έχεις μαζί σου, τους πλησίασες, τους κέρδισες (πώς να σου αντισταθούν, αλήθεια;…), τους πήρες υπό την προστασία σου.
Ναι, ας κοροϊδεύουν κάποιοι, θυμίζεις λίγο τον Χριστό με τους μαθητές του. Πρόσφερες μια νέα ζωή, μια προοπτική και ελπίδα σε ένα μάτσο «χαμένα κορμιά», όπως εσύ χαρακτήρισες τα μέλη της ομάδας σου. Όχι, λάθος, δεν είναι ομάδα, είναι οικογένεια και ας μη θες να μπλέκεις τα προσωπικά με τα θέματα της δουλειάς. Ποιον μπορείς να ξεγελάσεις, πια;
Ο έρωτάς σου με τον πιο λάθος άνθρωπο δεν έμεινε κρυφός για πολύ. Όμως, κι εκείνη άρχισε να αναπνέει και πάλι κοντά σου. Εντάξει, σου συγχώρεσε το γεγονός ότι ήσουν έτοιμος να… δηλητηριάσεις τη μητέρα της. Είδε στα μάτια σου, αυτά τα εκφραστικά, πελώρια μάτια που κρύβεις πίσω από τα γυαλιά, την αλήθεια σου. Και σε ακολούθησε πιστά, όπως έκαναν και οι υπόλοιποι.
Για την Tokyo ήσουν ο «φύλακας- άγγελος», κατόρθωσες το ακατόρθωτο για χάρη της γιατί ακριβώς είχες δώσει όρκο ότι δε θα την αφήσεις μόνη.
Ο Berlin θυσίασε για σένα και τον σκοπό σου τη ζωή του γιατί ήξερε ότι άξιζε να το κάνει.
Είσαι ο δάσκαλός τους, ο «Προφεσόρε», όπως σε φωνάζουνε. Ζωσμένοι με όπλα και εκρηκτικά, αισθάνονται ανίκητοι μονάχα όταν ακούν τη φωνή σου, γιατί σου έχουν τυφλή εμπιστοσύνη, την κέρδισες με το σπαθί σου. Μάλλον με την καθαρότητα της ψυχής σου, την αστείρευτη δύναμή σου, το πάθος σου, την προσήλωση στο όραμά σου, την τρυφερότητά σου.
Όταν κόκκινος σαν το παντζάρι από τη ντροπή ενώ τρέμεις σαν μαθητούδι, δέχεσαι την πρόταση της Nairobi γιατί ήθελες να τη δεις ευτυχισμένη, να της προσφέρεις αυτό που λαχταρούσε.
Όταν ο χρόνος παγώνει, ο φακός εστιάζει στο πρόσωπό σου και τότε όλοι γνωρίζουν ότι η παρτίδα θα γυρίσει, θα μπεις δυναμικά στο παιχνίδι και όλα θα αλλάξουν, τα λουριά θα χαλαρώσουν και το χαμόγελο θα σχηματιστεί και πάλι στα χείλη των συντρόφων σου. Βγάζεις τα γυαλιά, πηγαίνεις στο σάκο του μποξ και το μυαλό σου τρέχει με ταχύτητα που ζηλεύουν ο Αϊνστάιν και ο Σουμάχερ μαζί. Και όλοι περιμένουν να δουν πώς θα τα καταφέρεις και πάλι.
Στη λέξη «ηγέτης» θα μπορούσε ο Μπαμπινιώτης να βάλει τη φωτογραφία σου: αναγνωρίζεις τα λάθη σου, καλύπτεις τους υπολοίπους, ξέρεις να τιμωρείς (δίκαια) και να συγχωρείς. Η κορυφαία στιγμή σου: όταν είπες του Rio πως δεν πειράζει αν σε πρόδιδε, θα τον καταλάβαινες. Εσύ, όμως, δε θα πρόδιδες κανέναν και αυτό όλοι σου το αναγνωρίζουν. Μπροστά σου προσέχουν τα λόγια τους, είσαι διανοούμενος που λέει και ο Moscú, δεν είναι πρέπον να είναι αθυρόστομοι.
Το μεγάλο φινάλε πλησιάζει, μία χάρη μόνο: φρόντισε μην κλείσει η σειρά με τον θάνατό σου, δεν είμαι σίγουρη ότι θα το αντέξουν οι θαυμαστές σου, αν και το φοβούνται.
Υ.Γ. Εννοείται πως είναι ένα κείμενο μίας φαν του Casa de Papel, ας παραλείψουμε το γεγονός ότι πρόκειται για ληστές, ακόμα και δολοφόνους.
Οι μυημένοι ξέρουν…