Οι προβληματισμοί, οι αγωνίες, οι φόβοι ενός αγοριού που, κακά τα ψέματα, δεν θα θέλαμε να είναι το δικό μας παιδί…
«Γιατί να μην είμαι φυσιολογικός;» Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, στα μάγουλά του κυλούσαν δάκρυα. Είχε μόλις περάσει από το μυαλό του ο διπλανός του ο Μιχάλης. Όχι, δεν ήθελε να παίξει μαζί του ποδόσφαιρο, ήθελε, όμως, τόσο πολύ να τον φιλήσει. Και πόσο ντρεπόταν για αυτό…
Όχι, δεν του αρέσει η Μαρία και ας είναι το πιο όμορφο κορίτσι στην τάξη, και ας μην έχει μάτια παρά μόνο για εκείνον.
Αν, όμως, πει στον Μιχάλη πώς νιώθει θα τον χάσει ακόμα και από φίλο. Άσε που μπορεί να τον κάνει ρεζίλι σε όλο το σχολείο…
Οι προβληματισμοί, οι αγωνίες, οι φόβοι ενός αγοριού που, κακά τα ψέματα, δεν θα θέλαμε να είναι το δικό μας παιδί…
«Γιατί να μην έχω φυσιολογικά παιδιά; Πότε θα γίνω γιαγιά;», είναι οι πιθανές ερωτήσεις που θέτει στον εαυτό της η μαμά του Δημήτρη και του κάθε Δημήτρη.
Έχω δύο κόρες, θέλω να είναι καλές μαθήτριες, καλά παιδιά, να έχουν παρέες, να είναι ευγενικές. Ονειρεύομαι την στιγμή που θα περάσουν στο Πανεπιστήμιο, θα βρουν μια δουλειά, θα γνωρίσουν ένα καλό και άξιο παλικάρι και κάποια στιγμή θα με κάνουν γιαγιά…
Δεν το κρύβω, αυτό είναι το όνειρο μου, τα… φυσιολογικά δηλαδή.
Ναι, φοβάμαι μήπως έρθουν να μου πουν ότι “μαμά, μου αρέσει μια συμμαθήτρια μου…” Θα λιποθυμήσω, θα κλάψω, κρυφά ή φανερά, θα σκεφτώ «Γιατί Θεέ μου», αλλά θα πάψω να τις αγαπώ;
Τις αγάπησα όταν ακόμα υπήρχαν σαν σκέψη στη ζωή μου. Πριν ακούσω την καρδιά τους να χτυπάει στον υπέρηχο, πριν τις φέρουν δίπλα μου οι νοσοκόμες στο μαιευτήριο, πριν ακούσω το πρώτο τους κλάμα…
Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς διαγράφεις το παιδί σου από τη ζωή σου, όχι επειδή έκανε κάτι κακό, επειδή είναι δολοφόνος, βιαστής, εκβιαστής, αλλά επειδή θέλει να πιάσει από το χέρι τον Μιχάλη και όχι τη Μαρία…
Νομίζω πως αν μια λέξη πρέπει να καταργηθεί από το λεξιλόγιό μας, αυτό το τόσο πλούσιο για το οποίο καμαρώνουμε εδώ και αιώνες, είναι η λέξη “φυσιολογικός”. Δεν ξέρω ποιος πραγματικά είναι ο ορισμός της, αν έχει νόημα να υπάρχει στα λεξικά, τι λέει ο Μπαμπινιώτης για αυτό, και γιατί πρέπει να προσπαθούμε να φέρνουμε τη ζωή μας όσο πιο κοντά γίνεται σε ό,τι αυτό σημαίνει.
Ίσως αν πάψουμε να την χρησιμοποιούμε, να την σκεφτόμαστε, ίσως τότε γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι και μπορέσουμε να αγαπήσουμε τους γύρω μας για ό,τι είναι.
Φυσιολογικό είναι επίσης, φαντάζομαι, να κάνεις παιδί εκεί γύρω στα 30. Ίσως όχι στα 25 γιατί «είσαι ακόμα πολύ μικρή, δεν θα δουλέψεις; Νοικοκυρούλα θα γίνεις; Ο άντρας σου θα είναι δούλος σου;» και σίγουρα όχι κοντά στα 40 γιατί «τι θες, μαμά να γίνεις ή γιαγιά;»
Να μην κάνεις ένα μόνο παιδί γιατί «ένα ίσον κανένα» αλλά όχι και τέσσερα, «κουνέλα είσαι; Τι θα τους προσφέρεις δεν είσαι δα και καμιά πλούσια. Τηλεόραση δεν έχεις σπίτι σου;»