«Αυτοκίνητο θα πάρω και θα σε παντρευτώ
με παπά και με κουμπάρο…»
Την περσινή χρονιά, κάπου ανάμεσα στα κρούσματα κοροναϊού και τις φωτιές που έκαιγαν τη Β. Εύβοια και μαύριζαν την ψυχή μας, έγινε κάτι που περιμέναμε καιρό. Μετά από τόση αγωνία, ταλαιπωρία και αβεβαιότητα, επιτέλους, τα δάκρυα που κυλούσαν ήταν χαράς και όχι απογοήτευσης. Φωτογραφίες από τις βραδιές, τύπου «κερνάω όλο τον κόσμο» δε βγάλαμε, ήταν λίγο θράσος να δείξεις πόσο χαρούμενος είσαι όταν οι άλλοι χάνουν το σπίτι τους λόγω πυρκαγιάς ή έναν δικό τους άνθρωπο, εξαιτίας της πανδημίας.
Όμως, αμαρτία εξομολογουμένη, περάσαμε καλά, το είχαμε ανάγκη κι εμείς να γιορτάσουμε μαζί τους, να πάρουμε λίγη από τη χαρά τους, να λάμψουν κι εμάς τα δικά μας μάτια.
Μετά από δέκα, άλλοι 20 και βάλε χρόνια, επιτέλους ήρθε το χαρτί του διορισμού! Σταμάτησες να τραγουδάς «τα χιλιόμετρα που έκανα, αγάπη μου, για σένα» και άρχισες τα «Αυτοκίνητο θα πάρω και θα σε παντρευτώ με παπά και με κουμπάρο…».
Τότε, βγήκε ένα πρωτοσέλιδο που, προσωπικά, το χάρηκα όσο λίγα. Στα ονόματα των διορισθέντων ήταν και πολλοί δικοί μου άνθρωποι που, φυσικά, φρόντισαν το κέρασμα να είναι ανάλογο της χαράς τους. Όμως, όταν με χαρά κι εγώ το ανέβασα, άρχισαν κάποια σχόλια που έγιναν δικαίως. «Εμείς, πάλι εκτός μείναμε», «πότε θα έρθει η σειρά μας». Φέτος, το Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε ξανά διορισμούς και, ευτυχώς, είδα κάποια πρόσωπα, διαδικτυακούς και όχι μόνο φίλους να χαμογελούν και εκείνοι με τη σειρά τους. Το ξέρω… πολλοί έμειναν και πάλι απ’ έξω, οι διορισμοί δεν αρκούν για να καλύψουν τα κενά, όμως, αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός τότε βρισκόμαστε σε καλό δρόμο.
Θυμάμαι μια εκπαιδευτικός μου έλεγε ότι έκανε μάθημα σε ένα μέρος χαμένο κάπου στον χάρτη της Β. Ελλάδας και πήγαινε κάθε μέρα με καράβι για να κάνει μάθημα. Εκείνη έριξε άγκυρα, διορισμένη πια…
Πέρα από την ικανοποίηση- το λιγότερο- που αισθάνεται ένας εκπαιδευτικός που έχει αφήσει πίσω παιδιά, φίλους, έχει διδάξει μακριά από τον τόπο του, έχει διανύσει χιλιόμετρα, έχει ξενυχτήσει μπροστά από τον υπολογιστή να περιμένει κάθε καλοκαίρι να ανακοινωθεί η πρώτη φάση πρόσληψης των αναπληρωτών, ένα σημαντικό κομμάτι αποτελεί η κάλυψη των κενών στα σχολεία.
Θυμάμαι συνδικαλιστή πριν χρόνια, την περίοδο της Άννας Διαμαντοπούλου, τότε που μιλούσαμε για την υπουργό της φωτοτυπίας, να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει «Κατερίνα, δεν έχουμε δασκάλους, γράψτε κάτι, έχω γονείς που κλαίνε»…
Αυτές τις εικόνες, όσο και αν θέλουμε να τις ξεχάσουμε, είναι καλό να τις θυμόμαστε, να ξέρουμε τι δεν πρέπει να γίνει ξανά. Γιατί τα τελευταία χρόνια δε βλέπουμε τίτλους τύπου «ήρθαν οι μαθητές, περιμένουν τους καθηγητές». Μπορεί το «Χωρίς προβλήματα χτύπησε το πρώτο κουδούνι» να μην είναι και πολύ… πιασάρικο, όμως, χαλάλι, αρκεί οι έδρες να είναι γεμάτες.