Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον Νίκο Ανδρουλάκη, καθώς ο κυριακάτικος περίπατος επί δύο, τελείωσε. Ένας περίπατος που μετατράπηκε σε τέτοιο, με μόχθο και ήταν προϊόν δουλειάς χρόνων, που απέδωσε στην κατάλληλη στιγμή. Πλέον τα ηνία της δημοκρατικής παράταξης, όπως αυτάρεσκα και ενίοτε μονοπωλιακά υποστηρίζουν κάποιοι, είναι στα χέρια του.
«Μα είναι άκαπνος» θα πουν ορισμένοι, με πρώτο πρώτο τον ηττημένο (δις) Γιώργο Παπανδρέου, που αν και μπαρουτοκαπνισμένος γεύτηκε το πικρό ποτήρι της δεινής ήττας δύο απανωτές Κυριακές, τσαλακώνοντας το όνομα, την υστεροφημία του και μένει να δούμε αν τσαλακώσει και το Κίνημα, με τον τρόπο που θα επιλέξει να πορευτεί στη συνέχεια… Ο Παπανδρέου, σαφώς και δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τον έφαγαν τα τζάκια. Διότι ο Νίκος Ανδρουλάκης των 42 Μαΐων, από το Αρκαλοχώρι και το Ψυχρό, δεν λογίζεται ως τέτοιο.
Εκτός και αν θεωρήσουμε τζάκι τον… πατέρα του Μαρίνο, που πριν κάμποσες δεκαετίες είχε το ρόλο του Δημήτρη Παγορόπουλου στα τοπικά πασοκικά δρώμενα! Για τους νεότερους, που δεν θυμούνται τα χρόνια του βαθέως ΠΑΣΟΚ, ο Παγορόπουλος ήταν ο πρόεδρος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Κινήματος επί Ανδρέα Παπανδρέου, γνωστός και με το προσωνύμιο «Χατζάρας», επειδή καρατομούσε με συνοπτικές διαδικασίες όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει τον ιστορικό ηγέτη και ιδρυτή του Κινήματος.
Το κεφάλαιο Παπανδρέου φαίνεται να κλείνει σιγά σιγά, τουλάχιστον του Γιώργου, διότι ο Νίκος μπορεί και να τύχει μιας τιμητικής πρότασης. Αν τα ύστερα τιμούν τα πρώτα, είναι κρίμα και άδικο για τον Γιώργο το τελικό αρνητικό πρόσημο, που έβαλε ο ίδιος. Το γράφαμε και πριν καν επισημοποιήσει την κάθοδό του στην κούρσα διαδοχής ότι κινδυνεύει να απωλέσει τη σοβαρή πιθανότητα η ιστορία, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να του φερθεί με επιείκεια ή ακόμα και να τον δικαιώσει εν μέρει…
Με τα απανωτά αυτογκόλ κατάφερε να στρέψει τους ιστορικούς του μέλλοντος εναντίον του. Διότι ο ιστορικός δεν θα κρίνει τους συμβουλάτορες και τους υποκινητές του, που είχαν τα δικά τους κίνητρα και ταπεινά ελατήρια, αλλά τον πρώην ηγέτη που θέλησε να ξαναγίνει νυν, μπαίνοντας σε μια κούρσα χωρίς κανένα λόγο. Και που σύρθηκε σε μια προεκλογική περίοδο, με κόντρα ρόλο, απέναντι στο ύφος και το λόγο του, που ουδέποτε ήταν πολωτικός, ξενίζοντας ακόμα και φανατικούς υποστηρικτές του. Συνεπώς μην σας ξενίσει αν οι ιστορικοί αποφανθούν: «το ΓΑΠ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη»!
Όμως ο Γ. Παπανδρέου είναι πια παρελθόν και η επόμενη ημέρα ή η ευκαιρία της επόμενης ημέρας στο ΠΑΣΟΚ, ανήκει στον Ανδρουλάκη. Αυτός καλείται να πραγματώσει τις ελπίδες ενός κόσμου που ήταν πολιτικά άστεγος τα τελευταία χρόνια ή βολόδερνε σε πολυκατοικίες και τσαρδιά, αισθανόμενος άλλοτε άβολα και άλλοτε ευνουχισμένος. Η μαγιά σίγουρα υπάρχει και ο Νίκος Ανδρουλάκης καλείται να σηκώσει τα μανίκια και να ζυμώσει για να ξανακάνει μεγάλη και ελκυστική την πράσινη πίτα.
Αυτός θα επιλέξει τα υλικά, αυτός τις γεύσεις, αυτός και τα σιρόπια. Μόνο λειψανδρία που δεν θα έχει. Όλοι τώρα θα τρέξουν στο νέο αρχηγό, για να υποβάλουν τα σέβη τους, να του χτυπήσουν την πλάτη ή και να του ψιθυρίσουν στο αυτί πόσο μπέτη έβαλαν για την εκλογή του, προσδοκώντας οφίτσια στο νέο στάτους κβο, που διαμορφώνεται κεντρικά και τοπικά. Φαντάζομαι ότι έχει την πρόνοια και την οξύνοια να διαχειριστεί την κατάσταση και ότι η ψυχρότητα των Βρυξελλών που θητεύει την τελευταία επταετία σε συνδυασμό με τον κρητικό αυθορμητισμό, θα τον οδηγήσουν στις σωστές και αν χρειαστεί γενναίες αποφάσεις.
Τίποτα δεν μπορεί να του εξασφαλίσει την επιτυχία μα και κανείς δεν μπορεί να τον αποκλείσει από την προσπάθεια να ξανακάνει την παράταξη μεγάλη και πρωταγωνίστρια. Ωστόσο, ο δρόμος μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν είναι. Το γνωρίζει και ο ίδιος και προφανώς κάτι θα έχει ακούσει για… Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες που παραμονεύουν στο διάβα του. Πολλοί είναι επίσης αυτοί που τον περιμένουν στη γωνία, έτοιμοι να… περιποιηθούν όχι μόνο τον ίδιο μα και το περιβάλλον του, το οποίο έχει μπει, ήδη, στο στόχαστρο.
Κομματικά ισχυρός και με νωπή την εσωκομματική ετυμηγορία μπορεί να κάνει πράγματα και κυρίως να βάλει τις βάσεις για την επανασύσταση του Κινήματος από τις τοπικές οργανώσεις μέχρι τα κορυφαία όργανα. Το στοίχημα, πάντως, είναι η ενότητα, η διεύρυνση και η ανανέωση, που επαγγέλλεται.
Ο ίδιος έχει βάλει τον πήχη ψηλά καταφέρνοντας να τοποθετήσει σε μεγάλες ουρές, ένα κόσμο που δεν αποχωριζόταν τον καναπέ του. Ο νέος αρχηγός, με την χαρακτηριστική κρητική ντοπιολαλιά, καλείται ν’ αποδείξει ότι έχει τα (πολιτικά) κότσια και ότι είναι πολύ περισσότερα από το… «Νικολιό του Μαρίνου», όπως υποτιμητικά του καταλογίζουν κάποιοι, που δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την ανέλιξή του!