Νομίζω πως είμαι εξωγήινος. Και θεωρώ επίσης πως έχω ακόμα κάποιο λίγο μυαλό μέσα στο κεφάλι μου για να υπερασπιστώ τον ισχυρισμό της αδιευκρίνιστης καταγωγής μου.
Όσο περνούν οι μέρες κι όσο βρισκόμαστε στην περισσότερο μελαγχολική εβδομάδα του χρόνου, όπως επιβεβαιώνουν και οι στατιστικές, θεωρώ πως η θέση μου είναι κάπου πολύ πιο μακριά από αυτό το ηλιακό σύστημα στο οποίο υπάρχει ζωή μόνο στη γη, απ’ όσο μπορούμε τουλάχιστον να γνωρίζουμε. Όχι! Δεν είναι μεγαλομανία αυτό που υπονοώ. Ούτε πιστεύω πως ανήκω σε κάποια ανώτερη φυλή.
Υπάρχει όμως λόγος σοβαρός που δεν μπορώ να δεχθώ μέσα μου πως είμαι γήινος, ανθρώπινο ον και μάλιστα με καταγωγή ελληνική. Εξηγούμαι: Εκτιμώ ότι με την επικοινωνία γενικά τα πηγαίνουμε, λίγο έως πολύ καλά.
Την αγαπώ και μ’ αγαπά, την σπούδασα και με θρέφει. Όμως, παρά τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τις σχολές και τις ατέρμονες αναγνώσεις, αδυνατώ να επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο και τα πλασματικά όντα που καλούνται άνθρωποι. Αδυνατώ παράλληλα να κατανοήσω την εξέλιξη αυτού του σύμπαντος και τις αποφάσεις που λαμβάνουν ανθρωποειδή σε θέσεις ευθύνης τα οποία και πιστεύουν πως δεν ανήκουν σε αυτό τον κόσμο αν και τους ανήκει αξιωματικά, αφού βρίσκονται ένα σκαλοπάτι πάνω από τα πρόβατα, στα οποία κατάφεραν να επιβληθούν.
Δεν μπορώ να καταλάβω. Για να το πω απλά, λαϊκά, ελληνικά: Δεν μπορώ να καταλάβω το ρου αυτού του κόσμου. Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή τη συμπαντική συμμαχία υπέρ του λίγου, του κακού και του επίπλαστου. Άρα πιθανά δεν είμαι από εδώ.
Μέσα μου, καθώς η ύλη μεταφέρεται πλανητικά στροβιλιζόμενη στην ατμόσφαιρα, θεωρώ πως αυτή η συνθήκη που ονομάστηκε χρόνος δεν μου ανήκει. Και δεν μπορώ να την ελέγξω γιατί ελέγχομαι έξωθεν, από πιθανά εθελούσιες συνθήκες, που γεννήθηκαν ακριβώς για να καταστρέφουν αυτό το όλον της ύλης, με κυρίαρχη επιθυμία την παραχάραξη του μοναδικού.
Θα προσπαθήσω και πάλι να επανέλθω στην τάξη του αντιληπτού. Δεν τα έχασα τα κατσικάκια. Ή ίσως όχι ακόμα. Θα ήταν ωστόσο λύτρωση, αν έκλεινα τα μάτια αφήνοντας πίσω δεκάδες μάταιες στιγμές και τα άνοιγα σε μια άλλη διάσταση, την οποία και θα ένιωθα περισσότερο οικεία. Μια διάσταση με λίγο περισσότερη δικαιοσύνη, λίγο υψηλότερη νοημοσύνη και διαφορετικά όντα που σέβονται το σεβασμό της ατομικότητας, εντάσσοντάς τον στην ισορροπία του κοινωνικού.
Δεν γνωρίζω αν όσα διεκδικώ εγγράφως μεταφέροντας ανάκατες σκέψεις, είναι ικανά για να με απομακρύνουν από την επίγεια συνθήκη συμβίωσης με ζωές που μας συνδέει απλά η ανάγκη για ανάσα κι αναπαραγωγή. Μέσα μου πάντως ελπίζω πως ο ακραίος ισχυρισμός της εξωκαταγωγής θα επαληθευτεί κάποια στιγμή για να λυτρώσει την απαισιοδοξία του όλου μου.