Κι αναρωτήθηκα αν η κοινωνία μας έχει διολισθήσει σε τέτοιο βαθμό, που έχουμε
χάσει τα πάντα
Ομολογώ και νομίζω πως δεν πρέπει να το κρύψω, ότι η πρόταση ενοχής της εισαγγελέως για την υπόθεση Κολωνού με εξέπληξε. Όπως άλλωστε εξέπληξε και την συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης, κάτι που έγινε σαφές στο πανελλήνιο με τον πλέον σαφή τρόπο.
Επειδή ωστόσο δικαστής δεν είμαι κι ούτε φιλοδοξώ να γίνω, πολλώ δε μάλλον λαϊκός δικαστής, θέλησα να απευθυνθώ στους «ειδικούς» και να ρωτήσω την άποψη δικαστών κι εισαγγελέων σε σχέση με την πρόταση. Πέρα από το γεγονός πως υπήρξαν ιδιαιτέρως επιφυλακτικοί, με δεδομένο ότι δεν γνωρίζουν τι ειπώθηκε στην ακροαματική διαδικασία, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η περιγραφή της… ιεραρχίας μέσα στις δικαστικές αίθουσες.
Όταν ερωτήθηκα μάλιστα για το ποιος θεωρώ ότι βρίσκεται υψηλότερα στην ιεραρχία μέσα σε μια δικαστική αίθουσα, απάντησα με απίστευτη βεβαιότητα:
«Ο πρόεδρος». Η απάντηση με εξέπληξε:
«Ο κατηγορούμενος». Ο οποίος κι έμαθα ότι προστατεύεται με 67 διαφορετικά δικαιώματα, επειδή ακριβώς μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπως μου μεταφέρθηκε, εξετάζεται ως άνθρωπος από ανθρώπους, η κρίση των οποίων δεν είναι δεδομένα σοφή και η οποία χωρά ένα πλαίσιο περισσότερο κοινωνικών και κατά συνέπεια διασταλτικών ερμηνειών.
Μετά από αυτές τις συζητήσεις δεν μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα, αλλά δεν μπορούσα και να μην δεχθώ τη συγκεκριμένη προσέγγιση, αφού αυτή είναι η προσέγγιση των ανθρώπων που γνωρίζουν ως επιστήμονες την κατάσταση εκ των έσω.
Και πάλι όμως μέσα μου μου ήταν αδύνατο να κατανοήσω το πώς ένα παιδί 12 ετών ή το πώς ανήλικα παιδιά γενικότερα δεν προστατεύονται από τον νόμο όσο θα ήθελε πιθανά η κοινωνία να προστατευθούν. Μου ήταν αδύνατο επίσης να κατανοήσω το πώς άνθρωποι που συμμετέχουν σε καταδικαστέες πράξεις σε βάρος ανηλίκων δεν τιμωρούνται όπως θα ήθελε η κοινωνία να τιμωρηθούν.
Πάλευα να χωρέσω στο μυαλό μου περιγραφές, στοιχεία και δεδομένα, πάσχιζα να βρω την αντιστοιχία με τις προτάσεις ενοχής και κάπου έχανα το μέτρημα.
Κι αναρωτήθηκα αν η κοινωνία μας έχει διολισθήσει σε τέτοιο βαθμό, που έχουμε χάσει τα πάντα. Ευτυχώς, για καλή μου τύχη, ήρθε τουλάχιστον να μου επιβεβαιώσει την εξαίρεση του κανόνα και την ύπαρξη ανθρωπιάς ο κουρέας μου. Ο οποίος με άφησε στα χέρια της βοηθού του, επειδή έκρινε αναγκαίο να φύγει από την επιχείρησή του σε ώρα δουλειάς, για να φροντίσει το άρρωστο σκυλάκι του.
Ίσως το συγκεκριμένο περιστατικό δεν έγινε τυχαία. Κι ίσως συνέβη για να μου δείξει πως όσο η κοινή γνώμη θεωρεί ότι ο τρόπος απονομής δικαιοσύνης χρήζει αλλαγών, τόσο περισσότερο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αποτελούν εξαιρέσεις και δεν θα προσέχουν μόνο το παιδί, αλλά και το σκυλί και καθέναν μικρό, ευάλωτο κι ανυπεράσπιστο.