Αν κάποιοι λάβουν το voucher
θα κάνουν τηλεκπαίδευση από
το σπίτι τους ή δε θα έχουν
σύνδεση στο διαδίκτυο;
Ας συμφωνήσουμε στο εξής: όλοι τους ζηλεύουμε. Μπορεί να λέμε ότι «εγώ δεν κάνω για δασκάλα, δεν έχω υπομονή» ή «σιγά μη γινόμουν καθηγητής», όμως, κατά βάθος τούς φθονούμε τόσο πολύ. Γιατί σχολάνε το μεσημέρι, δε δουλεύουν Σαββατοκύριακα, αργίες, Πάσχα, Χριστούγεννα και καλοκαίρι. Το ωράριο είναι ιδανικό και μην πει κανείς «ε, όχι…» γιατί θα λέει ψέματα.
Όταν δουλεύεις νύχτα, κλείνεις 12ωρα και 14ωρα στο γραφείο, το χωράφι, το εργοστάσιο, την οικοδομή, κάτω από τον καυτό ήλιο ή στην παγωνιά τρέχεις για μία παραγγελία με το μηχανάκι και το αφεντικό φωνάζει «κουνήσου, επιτέλους!», λες «γιατί να μην ήμουν δάσκαλος».
Και εκεί που πεθαίνεις από την κούραση, φτάνεις σπίτι ιδρωμένος ή ξεπαγιασμένος και σπεύδεις να κολλήσεις το άμοιρο σωματάκι σου στο καλοριφέρ, ακούς τόση γκρίνια από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και θέλεις να σπάσεις το κινητό σου ή να το φέρεις στο κεφάλι του κουμπάρου σου που μόλις ξεστόμισε το εξής αμίμητο «εντάξει, τι νομίζεις, μόνο δύο βδομάδες κάτσαμε τα Χριστούγεννα, πολύ ήταν;».
Αυτή τη μιζέρια, όχι απλώς δεν την αντέχεις, ξεπερνά τα όρια της υπομονής, της κατανόησης, της αγάπης προς τον κολλητό σου, ακόμα.
Γιατί αυτό το τόσο ξεχωριστό επάγγελμα υπάρχουν κάποιοι που το αμαυρώνουν (όπως όλα, δεν αντιλέγω). Ποιος δεν έχει «μαύρες» αναμνήσεις από αυτό τον δάσκαλο που κατέφευγε σε ποταπά μέσα για να επιβάλει τον σεβασμό- ευτυχώς κάποιες πρακτικές έχουν ξεπεραστεί.
«Θυμάσαι την κ. Ρένα; Που μας έκανε μάθημα στην Δ’ Δημοτικού;»
«Πλάκα μου κάνεις, η γυναίκα ήταν τρελή, ακόμα νομίζω ότι βλέπω μπροστά μου αυτό το βλέμμα της παράνοιας».
«Ναι, καμιά φορά σκέφτομαι ποιος την άφησε να μας κάνει μάθημα…».
Αλήθεια τώρα, για πόσους νηπιαγωγούς, δασκάλους και καθηγητές δεν έχουμε αναρωτηθεί γιατί τους επιτρέπεται να μπαίνουν στην τάξη;
Δεν είναι εύκολη υπόθεση να έχεις απέναντί σου 25 κεφαλάκια και να πρέπει να τους μεταδώσεις γνώση, να τους εμπνεύσεις σεβασμό, να διαχειριστείς 50 γονείς, ακόμα και γιαγιάδες που κρέμονται στα κάγκελα και απαιτούν εδώ και τώρα να μάθουν για την πρόοδο της μικρής Χριστίνας ή ζητούν εξηγήσεις γιατί πήρε 13 στο διαγώνισμα ενώ είναι τόσο τέλεια;
«Αχ, να έχει ο Θεός καλά τον κ. Κώστα. Βοήθησε τόσο πολύ τον Μιχάλη να διαχειριστεί τον χαμό του παππού του. Καθόταν μαζί του στα διαλείμματα και τον έκανε να νιώσει τόσο όμορφα».
«Κι εμείς πέρσι που οι γονείς της Ουρανίας χώρισαν, ήμασταν τόσο τυχεροί. Η κυρία της ακόμα και τα Σαββατοκύριακα την έπαιρνε τηλέφωνο, να φανταστείς πήγαν μαζί και για καφέ, για να της σταθεί!»
Υπάρχει και αυτή η όψη του νομίσματος, εκπαιδευτικοί που δε μένουν στην απλή εκτέλεση των καθηκόντων τους, που είναι πάνω από όλα άνθρωποι και καταφέρουν να κλέψουν τις καρδιές των μαθητών αλλά και των γονιών τους. Όπως ο κ. Νίκος που τον παρακαλάς να μη βγει ακόμα στη σύνταξη, να περιμένει να κάνει μάθημα και στη μικρή σου κόρη γιατί είδες πόση αδυναμία του έχει η μεγάλη σου.
Δεν ξέρω αν οι επιθέσεις που δέχεται ο κλάδος είναι δίκαιες, κάποιες ναι άλλες όχι. Δυστυχώς, κάποιες αναρτήσεις δε βοηθούν. Με εκνευρίζει ως μαμά και εργαζόμενη να βλέπω ότι η αυθόρμητη αντίδραση όταν πέφτει η πρώτη νιφάδα είναι η άρνηση, η ειρωνεία, ακόμα και οι βρισιές έστω και αν υπονοούνται. Όσο καλός, ευγενικός, προσιτός είναι ένας δάσκαλος ή καθηγητής, όση μεταδοτικότητα, κατανόηση, υπομονή και αν έχει, πόσο τον τιμάει όταν χρησιμοποιεί αισχρό λεξιλόγιο, ακόμα και εκτός σχολείου;
Και μία απορία: Τελικά, τηλεκπαίδευση πότε κάνουμε; Ποτέ; Υπάρχουν συνθήκες κάτω από τις οποίες είναι καθολικά αποδεκτό να γίνει; Όταν είναι ασφαλής η πρόσβαση στον χώρο του σχολείου, υπάρχει επαρκής εξοπλισμός και το δίκτυο «σηκώνει» να συνδέονται 25 καθηγητές; Όταν δοθεί ένα voucher που δε θα θεωρείται ψίχουλα; Θα υπάρχει κάποια διαδικασία για να γνωρίζει ο γονιός εκ των προτέρων ότι θα γίνει τηλεκπαίδευση ή θα πρέπει συνεχώς να τσεκάρει τα μηνύματά του; Αν κάποιοι λάβουν το voucher θα κάνουν τηλεκπαίδευση από το σπίτι τους ή δε θα έχουν σύνδεση στο διαδίκτυο;