«Η λεγόμενη “Πανεπιστημιακή Αστυνομία” θα προκαλέσει και δε θα λύσει προβλήματα»
Δε θυμάμαι πώς το λένε ακριβώς αυτό το κάτι σαν παροιμία και σίγουρα απόλυτα πραγματικό: πανελλήνιες είναι οι εξετάσεις που δίνεις για να περάσεις Θεσσαλονίκη.
Την άτιμη τη συμπρωτεύουσα… την ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά. Όταν εμείς οι Κρητικοί πάμε πολυήμερη στον Λευκό τον Πύργο, ένα είναι σίγουρο: το μηχανογραφικό μας γεμίζει με τμήματα του ΑΠΘ (εντάξει, μπορεί και του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κ.λπ…).
Περπατάς επί ώρες, τα πόδια σου πονάνε, τα μάτια σου, όμως, γεμίζουν ομορφιά. Εκεί που ζεις τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου, είσαι επιτέλους ανεξάρτητος και κάνεις όνειρα για το μέλλον, στα ίδια σημεία, τους δρόμους, τα σοκάκια που τόσο λάτρεψες, τις πλατείες, βλέπεις σήμερα εικόνες που σε θλίβουν.
Το άλλο το σύνθημα πώς πάει; «Με ΜΑΤ και βία δε γίνεται παιδεία…» Κάπως έτσι…
Τις τελευταίες ημέρες είδα κάτι πρωτόγνωρο: μία ανακοίνωση ενός πανεπιστημιακού Ιδρύματος είχε άπειρες κοινοποιήσεις, όχι μόνο από καθηγητές και φοιτητές αλλά και από συνταξιούχους, δημοσίους υπαλλήλους, ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δεν έχουν άμεση σχέση με την πραγματικότητα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όμως, πολλοί θέλησαν να ανεβάσουν στον λογαριασμό τους στο Facebook το ξεκάθαρο μήνυμα του Πανεπιστημίου Κρήτης «η λεγόμενη “Πανεπιστημιακή Αστυνομία” θα προκαλέσει και δε θα λύσει προβλήματα».
Κάποιοι μίλησαν για «λόγια σταράτα», άλλοι για «αερολογίες», ορισμένοι (και ορθώς) αναρωτήθηκαν τι θα γίνει όταν κάποια στιγμή ληφθεί απόφαση να αξιοποιηθεί το κτήριο του Ευαγγελισμού.
Προσωπικά, όμως, η ανακοίνωση αυτή με βρήκε σύμφωνη. Η αστυνομία δεν έχει θέση στα Πανεπιστήμια, ούτε, βέβαια, και οι καταλήψεις, οι βανδαλισμοί, ο φόβος γενικότερα, όποια και αν είναι η πηγή του.
Τα Πανεπιστήμια είναι το μέρος, όπου ονειρεύονται μία θέση οι χιλιάδες υποψήφιοι που τα επόμενα 24ωρα θα μπουν σε μία μάχη για να την κατακτήσουν. Ο πρώτος τους μεγάλος στόχος είναι μπροστά τους, μπορεί να είναι σε λίγο απόλυτα ευτυχείς ή κατηφείς. Εμείς ευχόμαστε το πρώτο για όλους τους υποψήφιους και τις οικογένειές τους που ζουν κι εκείνες τη δική τους αγωνία.
Ο Σεπτέμβριος θα τους βρει στα αμφιθέατρα, τα τσιπουράδικα, να παίζουν τάβλι, να κάνουν πάρτι μέχρι το πρωί. Θα μαθαίνουν κυπριακά, πώς μιλάμε με το «με» και με το «σε», πόσο καθαρό πρέπει να είναι το «κ» για τους Αθηναίους. Θα καταλάβουν τι σημαίνει «πάνω» ή «κάτω από το αυλάκι». Η διαμάχη δε θα περιορίζεται στο Ηράκλειο- Χανιά αλλά θα πάρουν μια γεύση από την αντιπαλότητα «Αθήνα- Θεσσαλονίκη» αλλά και «Λάρισα- Βόλος». Θα γνωρίσουν μία «Ρίτα» που μετά από χρόνια δε θα αναγνωρίζουν, όπως την έπαθε ο Κωστής Μαραβέγιας. Θα κάνουν ομαδικές εργασίες και θα παραγγέλνουν σουβλάκια, θα αγχώνονται, θα ανταλλάζουν σημειώσεις, θα αφήνουν τον διπλανό τους να δει την κόλλα τους και ας κοιτάζει λοξά ο καθηγητής.
Όλο το άγχος των πανελλαδικών εξετάσεων δε θα πάει στράφι, θα αποδώσει καρπούς γιατί μόλις τελειώσει όλο αυτό θα ξεκινήσουν τα καλύτερα!
Καλή επιτυχία!