Εμείς παραδώσαμε αυτή την
κοινωνία στα παιδιά μας,
μας αρέσει; Σοβαρά τώρα;
«Η τελευταία μαύρη γάτα», ένα βιβλίο, φρικιαστικό θα τολμούσα να πω. Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία να το διαβάσει κανείς, δεν μπορεί να μην αισθανθεί έναν κόμπο στο στομάχι για το πόσο εύκολα στοχοποιείται κανείς, πόσο αρέσκονται κάποιοι να δημιουργούν κλίκες και να θέτουν άλλους στο περιθώριο. Όμως, τι συμβαίνει όταν οι ίδιοι κληθούμε, τελικά, να περιθωριοποιηθούμε;
Το τελευταίο διάστημα άκουσα πολλές φορές τη φράση από διάφορα χείλη «Γιατί, βρε Κατερίνα, εμείς στα νιάτα μας τι κάναμε;» Σοβαρά τώρα; Θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν σαν κι εμάς; Να θυμούνται τι έκαναν στα σχολικά τους χρόνια και να ντρέπονται; Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι που καμαρώνουν και δεν απευθύνομαι στις όμορφες, αθώες- εντός ή εκτός εισαγωγικών- πλάκες και φάρσες, αλλά σε εκείνες που μπορεί να είναι επικίνδυνες ή να αποβούν ακόμα και μοιραίες για κάποιους, συμμαθητές ή καθηγητές.
Στόματα μένουν κλειστά, η ντροπή, από τη μία πλευρά, ξεχειλίζει και όμως δεν αγγίζει την άλλη πλευρά που περηφανεύεται γιατί έκανε κάτι ποταπό. Εκεί τα μάγουλα δεν κοκκινίζουν, αν και θα ήταν το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνουν.
Σήμερα γονείς καίνε βιβλία ενός συγγραφέα, η θέση του οποίου είναι σε κάθε παιδική, και όχι μόνο, βιβλιοθήκη.
Τηλεαστέρες, αφού ξεφτίλισαν άτομα, με τα οποία πέρασαν όμορφες στιγμές, εκτέθηκαν και οι ίδιοι. Ίσως τους δώσαμε και περισσότερη αξία, ακόμα και με το να τους κατακρίνουμε.
Πόσα αντίστοιχα φαινόμενα δεν έχουμε δει να συμβαίνουν σε σχολεία; Φωτογραφίες και βιντεάκια που έκαναν- στην καλύτερη περίπτωση- τον γύρο της τάξης. Κάποιες φορές έφτασαν να γίνουν viral και σε μία ολόκληρη τοπική κοινωνία. Οικογένειες μετακόμισαν, κορίτσια έμειναν στο περιθώριο και αγόρια έγιναν μάγκες. Σοβαρά τώρα; Αναρωτιέμαι ξανά.
Δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει αν οι συμπαρουσιαστές γνώριζαν, όμως, θα κρατήσω μία φράση του Αντώνη Κανάκη πο,υ ανεξάρτητα αν ο ίδιος την εννοεί, έχει βάση: «Αν το έκαναν στην κόρη μου…»
Κάθε φορά που ξεφτιλίζουμε έναν άνθρωπο τόσο χυδαία, ίσως να αφιερώσουμε πέντε δεύτερα, να κάνουμε εικόνα έναν δικό μας άνθρωπο, την αδελφή, την κόρη, τον πατέρα μας, και αν γελάσουμε ξανά με τη διαπόμπευσή του τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Όχι, όμως, η φράση «κι εμείς τα κάναμε στα νιάτα μας» δεν με καλύπτει.
Εμείς παραδώσαμε αυτή την κοινωνία στα παιδιά μας, μας αρέσει; Σοβαρά τώρα;