Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα βρίσκεται σε τέλμα, καιρό τώρα. Και όσοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν, απλά εθελοτυφλούν. Και όταν λέμε πολιτικό, δεν σταματούμε στη Βουλή των 300, αλλά το επεκτείνουμε και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Στο ίδιο καζάνι βράζουν θεσμοί, Δικαιοσύνη και λοιπές εξουσίες, με τη διάκρισή τους να πηγαίνει περίπατο. Μικρό, μεγάλο, δεν έχει σημασία. Προφανώς και δεν είμαστε το χειρότερο κράτος του κόσμου, αλλά σίγουρα, και χωρίς καμία διάθεση αρχαιολαγνείας, απέχουμε παρασάγγας από την Ελλάδα που χάρισε στον κόσμο τη Δημοκρατία και που έγραψε τα διεθνή λεξιλόγια των κορυφαίων επιστημών με ελληνικές λέξεις και ορολογίες.
Όχι, δεν τους τσουβαλιάζουμε όλους. Όσοι αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους, απλά κάθισαν στην ουρά για να μπουν στο τσουβάλι!
Είμαστε κοντά στο τέλος μιας πολιτικής που έχει χρεοκοπήσει και απλά παίζει τα ρέστα της ραβδίζοντας βρυξελλιώτικα λεφτόδεντρα για να πάρει μια ακόμα κάλπη στις καθυστερήσεις και να παλέψει για την επιβίωσή της στην παράταση. Παραμονή στην εξουσία με κάθε κόστος. Μόνο που το κόστος το πληρώνεις εσύ ψηφοφόρε.
Αλλά κι εσύ έχεις τις δικές σου ευθύνες εκτρέφοντας το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, γιατί είσαι θιασώτης του πελατειακού κράτους, λάτρης των επιδοτήσεων, εραστής του πανωγραψίματος, χειροκροτητής της ρεμούλας και της μίζας, ανεκτικός σε πλυντήρια βρώμικου χρήματος και κραυγαλέων ευθυνών και τεχνικά κορεσμένος με κοκαλάκια και ξεροκόμματα που σου πέταξαν.
Το «όπως μου παίζουν τη λύρα χορεύω», δεν είναι απάντηση. Ναι, δεν ασπάζονται όλοι οι ψηφοφόροι τις παραπάνω… αρχές. Τις ασπάζονται όμως πολλοί, που εκλέγουν κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις, άρα δεν τους λες και αμελητέα ποσότητα. Μάλλον βάλθηκαν να δικαιώσουν την κατά Πάγκαλο ρήση, «μαζί τα φάγαμε». Άσχετα αν άλλοι χορταίνουν με παντεσπάνι και άλλοι κοκορεύονται με μια σαλάτα ρόκα – παρμεζάνα!
Οι πολιτικές δυνάμεις κατακερματισμένες και ένα κράτος που κυβερνάται από ένα «μπετόν αρμέ» (χορηγία των αγαπητών εργολάβων), για να υπηρετεί το σύστημα που το υπηρετεί! Δημοσκοπικά, αυτό το «μπετόν αρμέ», που ποτέ δεν έχει μετρηθεί, είναι πολύ μικρότερο απ’ όσο φαντάζεστε.
Δεν είναι κόμμα, είναι μείγμα, θωρακισμένο και καλά δεμένο, αλλά με ημερομηνία λήξης, αν και μακράς ωρίμανσης. Η αλαζονεία, η ακόρεστη δίψα για εξουσία και χρήμα, ο έλεγχος των θεσμών, το βασίλειο της διαφθοράς, είναι πλέον πιο ευδιάκριτα.
Το ίδιο ξεκάθαρα φαίνονται και αυτοί, που κουνούν το δάχτυλο και βγάζουν μια γλοιώδη γλώσσα, όχι μόνο για να γλείψει αλλά και να κοροϊδέψει μια κοινωνία με τα ελαττώματα και τα προβλήματά της, χαμένη στα αδιέξοδα της στεγαστικής δαπάνης, της απίστευτης αισχροκέρδειας και της δυσβάσταχτης ακρίβειας.
Ο λαϊκισμός και η τοξικότητα βασιλεύουν, από πολίτες και πολιτικούς και η ταξική πάλη έχει εκχωρήσει τη θέση της στο καταστροφικό δίπολο «συστημικοί» και «αντισυστημικοί».
Τους πρώτους τους ξέρουμε, αλλά ειδικά οι δεύτεροι, σε ένα μεγάλο βαθμό είναι πιο fake και από τη σοβαροφάνεια του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου ή ακόμα και από τη μονταζιέρα των υπογείων του Μαξίμου. Και ας μη λησμονούμε: και το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής ως αντισυστημικό παρουσιάστηκε, μπήκε στη Βουλή ως κόμμα για να καταλήξει στη φυλακή ως εγκληματική οργάνωση!
Και πάλι, δεν τσουβαλιάζουμε τους αντισυστημικούς του μάταιου τούτου κόσμου. Και αν κάποιοι θεωρούν το παράδειγμα ακραίο, δυστυχώς το βιώσαμε και αυτό στην Ελλάδα και φυσικά θα φιλοξενηθεί στα δοκίμια των ιστορικών του μέλλοντος. Τώρα πώς θα είναι αυτό το μέλλον, ουδείς γνωρίζει με βεβαιότητα.
Θα πάμε σε ένα μοντέλο πιο δίκαιο, πιο αναλογικό, πιο ανθρώπινο ή σε μερικά χρόνια θα απαγγέλουμε με απέραντη θλίψη τους εμβληματικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου: Καληνύχτα Κεμάλ (Αχμέντ, Αλί, Ομάρ – που μου θες και άσυλο), αυτό ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…
Υ/Γ: Και όσοι θεωρούν ακραία ή υπερβολικά τα παραπάνω, χαλαρώστε. Ψωνίστε από τον χασάπη σας, απολαύστε τον φραπέ σας και ακούστε τον Πορτοσάλτε να σας ενημερώνει με ύφος ψαγμένου αναλυτή, πως «κώλωσε ο Ερντογάν και δεν πήγε στο ραντεβού με τον Μητσοτάκη»!