Μια ιστορία που εν έτει 2025, θυμίζει σε κάποια σημεία της αυτήν του Μέλιου από το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα», διαδραματίστηκε τους τελευταίους μήνες σε σχολείο του Ηρακλείου.
Είναι λοιπόν ένα 15χρονο αγόρι, που η ζωή τού βάζει συνέχεια εμπόδια, αλλά είναι ένα παιδί που ψάχνει το φως. Γράφω γι’ αυτόν τώρα που το φως φάνηκε στο βάθος του τούνελ της ζωής, χάρη στο πείσμα και την επιμονή κάποιων εκπαιδευτικών. Ναι ξέρετε, αυτών που καθημερινά απαξιώνουμε ως «αδιάφορους» και σχολιάζουμε τη «δημοσιοϋπαλληλίστικη» νοοτροπία τους.
Ήρθε όμως η ώρα να μάθουμε ότι όταν είναι πραγματικά ανάγκη, δεν είναι έτσι. Ο νεαρός τέλειωσε τη Γ΄ Γυμνασίου και επρόκειτο να γραφεί στο Λύκειο. Δεν ήταν ο εξαιρετικός μαθητής, αλλά αγαπούσε το σχολείο και ήταν καλό παιδί.
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς, για να γραφτεί στο σχολείο χρειάζονταν οι κωδικοί Taxis των κηδεμόνων του. Δυστυχώς η μητέρα δεν είναι στη ζωή και ο πατέρας απόντας. Κηδεμόνας στην ουσία, κι όχι στα χαρτιά, μια γιαγιά που ξενοδουλεύει για να μεγαλώνει τα δύο εγγόνια της.
Δυστυχώς γιαγιά και εγγόνια δεν είναι από την Ελλάδα και δεν έχουν άδειες παραμονής. Αλλά μπορεί να «κόψει» ο όποιος τύπος ή και η όποια ουσία, αν θέλετε, τον δρόμο σε ένα παιδί που θέλει να μορφωθεί;
Παρά τους τρόπους που αναζητήθηκαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, δεν στάθηκε δυνατόν να εγγραφεί το παιδί στο Λύκειο.
Αλλά την πρώτη μέρα που τα σχολεία άνοιξαν, ο 15χρονος ήταν εκεί προκειμένου να πάρει τα βιβλία του και να συνεχίσει τις σπουδές του. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να πάρει βιβλία, γιατί δεν ήταν γραμμένος στις σχολικές καταστάσεις.
Κατάφερε όμως με τη στάση του και την επιμονή του να συγκινήσει αλλά και να κινητοποιήσει τους καθηγητές. Έτσι η διευθύντρια του Λυκείου, αφού δεν κατάφερε με άλλους τρόπους να εντάξει το παιδί στη σχολική κοινότητα, σκέφτηκε να αξιοποιήσει έναν θεσμό που δημιουργήθηκε για μας, αλλά όπως αποδείχθηκε πολύ περισσότερο για κείνο το 15χρονο αγόρι: Τον Συνήγορο του Πολίτη!
Και ω του θαύματος, η λύση ήρθε από ‘κει. Με μεσολάβηση και γνωμοδότηση του Συνηγόρου, το παιδί εδώ και λίγες μέρες έχει επιστρέψει στα θρανία. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την πορεία αυτού του παιδιού. Όπως είπαν όμως όσοι τον είδαν, είναι πολύ χαρούμενος που μπορεί να είναι ξανά στο σχολείο.
Σίγουρα το παιδί αυτό θα έχει να θυμάται ότι, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα νεανικά του χρόνια, υπήρξαν άνθρωποι που νοιάστηκαν γι’ αυτόν στα δύσκολα. Επίσης υπήρξαν θεσμοί που έκριναν το αυτονόητο ότι δεν μπορείς να στερείς το δικαίωμα της μόρφωσης από ένα παιδί.
Και τέλος, υπήρξε ένα κράτος που αυτήν την φορά δεν ύψωσε τείχη, αλλά άνοιξε μια αγκαλιά, επιδεικνύοντας ευαισθησία, για να δώσει μια ώθηση σε έναν άνθρωπο που η ζωή τού βάζει συνεχώς εμπόδια στον δρόμο του.
Γιατί τότε μόνο η ζωή αποκτά ουσία· όταν μπορείς να δώσεις ευκαιρίες σε ανθρώπους που η ζωή τους δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα.
Υστερόγραφο: Αυτή η ιστορία γράφεται εδώ, γιατί πραγματικά δεν μπορούν να αποκαλυφθούν σε ένα ρεπορτάζ οι πτυχές μιας ιστορίας που κρύβει και σκοτεινές πλευρές. Έτσι κρατάμε τις φωτεινές, πως ένα παιδί συνεχίζει τις σπουδές του. Ακόμα και το γεγονός ότι ο 15χρονος θα συνεχίσει να πιστεύει στους ανθρώπους.