Ξέρω, άλλοι έχουν χάσει τη ζωή τους, άλλοι τη δουλειά τους και όλοι μαζί τον ύπνο και τη χαρά μας.
Η απορία ενός 8χρονου κοριτσιού εύλογη: «Μπαμπά, πώς ήταν η ζωή μας πριν τον κοροναϊό;»
Να θυμηθούμε λίγο τι κάναμε πέρσι, πριν μας χτυπήσει το τσουνάμι, το βλέπαμε να έρχεται αλλά πιστεύαμε ότι θα είναι απλώς ένα κυματάκι που τα μπρατσάκια και το κολύμπι θα ήταν αρκετό για να σωθούμε.
Λοιπόν, είχαμε αγοράσει αποκριάτικες στολές και μετρούσαμε τα πάρτι, στα οποία θα δίναμε το «παρών». Η μόνη μας ανησυχία για το σχολικό χορό ήταν με ποια παρέα θα καθίσουμε, αν θα είναι ωραίο το φαγητό και, προσωπικά, αν καταφέρω να το σκάσω λίγο νωρίτερα από τη δουλειά για να χορέψω με τις κόρες μου σε ρυθμούς βραζιλιάνικους.
Κούνια που με κούναγε… Σε χορό δεν πήγαμε, ένα πάρτι το προλάβαμε στο τσακ και μετά ψαχνόμασταν μην τυχόν και ήταν κανείς άρρωστος και εμείς είχαμε σπεύσει να τον αγκαλιάσουμε και να τον φιλήσουμε.
Τώρα, ξεχάσαμε τι είναι αγκαλιές και φιλιά, ευχόμαστε να μπορούσαμε να οργανώσουμε πάρτι και ας γινόταν χάλια το σπίτι μας, ας γεμίζαμε χαρτοπόλεμο που μετά θα πολεμούσαμε να βγάλουμε από όλο το σπίτι. Ας λερώνονταν και οι καναπέδες με σοκολάτα, σιγά… Πόσα πάρτι δε μας χρωστάει αυτός ο ιός; Ξέρω, άλλοι έχουν χάσει τη ζωή τους, άλλοι τη δουλειά τους και όλοι μαζί τον ύπνο και τη χαρά μας.
Ένα πάρτι που θα ζήλευε και ο Κελαηδόνης, όμως, θα το κάνουμε μετά, όσοι μείνουμε, τέλος πάντων όρθιοι για να γιορτάσουμε. Δεν θυμάμαι στη ζωή μου να έχω θυμώσει ξανά τόσο με κάτι τόσο μικρό, που δεν πιάνει το μάτι μου. Να προσπαθώ να καθησυχάσω τα παιδιά μου ότι αν προσέξουμε λίγο όλα θα πάνε καλά και στα επόμενα γενέθλια ο μόνος προβληματισμός θα είναι «στο σπίτι ή κάπου έξω;» Το να ακούς, όμως, ειδήσεις, είναι κάτι τρομακτικό.
Έτσι, όταν έτυχε η μικρή να ακούσει στο ραδιόφωνο τον δημοσιογράφο να μιλά για «τρίτο κύμα» και απόρησε τι σημαίνει αυτό, έλαβε την απάντηση και ξαφνικά δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της. «Μαμά, θέλω την παλιά μου ζωή, κι ας μη θυμάμαι πώς ήταν».