Δύο διαφορετικοί κόσμοι, λοιπόν, που στην εφηβεία παλεύουν να δουν πώς να ζουν αρμονικά
“Σε παρακαλώ, όταν με αφήσεις σπίτι, περίμενε να ανοίξω την πόρτα και μετά φύγε, ναι;”.
Μια φράση βγαλμένη από την εφηβεία μου, τότε που η επιστροφή γινόταν τις πρώτες πρωινές ώρες.
Τότε που όταν έφευγα από το σπίτι της κολλητής μου, άνοιγα με δισταγμό το ασανσέρ της πολυκατοικίας της μην τυχόν και είναι μέσα κάνεις “περίεργος” και μόλις έβγαινα στο δρόμο επιτάχυνα το βήμα μου για να φτάσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην δική μου πόρτα. Πάντα, βέβαια, με τα κλειδιά στο χέρι, τα αυτιά τεντωμένα και τα μάτια ανοιχτά. Κινητό τότε δεν είχαμε ακόμα (και όμως…).
Στην εφηβεία δεν είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι αυτή η ισότητα δεν έχει έρθει ποτέ; Τότε που τα αγόρια αρχίζουν να διαδίδουν φήμες για εμπειρίες που απέκτησαν συνήθως σε τουριστικές περιοχές της Κρήτης και μάλιστα με μεγαλύτερες… γυναίκες, όπως έλεγαν, που τους έκαναν άντρες.
Τότε που οι κοπέλες, ακόμα και αν είχαν προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα με το φίλο τους ή, πιο σπάνια είναι η αλήθεια, με έναν άγνωστο, φρόντιζαν να το μάθει μονάχα η κολλητή τους, να μη βγει παραέξω και της κρεμάσουν κουδούνια. Γιατί για το κορίτσι η πρώτη επαφή πρέπει να είναι μια όμορφη στιγμή ενώ για το αγόρι είναι σαν το εμβόλιο, το πιο καλό είναι το πιο γρήγορο…
Ακόμα θυμάμαι την εξομολόγηση ενός φίλου μου “Κατερίνα, εγώ τίποτα δεν έχω κάνει, μη νομίζεις, αλλά αν το μάθει η παρέα θα με πάρει στο ψιλό…”
Δύο διαφορετικοί κόσμοι, λοιπόν, που στην εφηβεία παλεύουν να δουν πώς να ζουν αρμονικά.
Σε λίγα χρόνια, θα ήθελα να μπορώ να αφήνω τις κόρες μου να απολαύσουν τις εξόδους τους χωρίς να φοβάμαι μήπως πετύχουν κανένα… όμορφο παιδί με γαλλικά και πιάνο που είναι ανεξήγητο γιατί ξέχασε να κουμπώσει το φερμουάρ του, το χρυσό μου…
Να μη σκέφτομαι ότι εκτός από τα αγγλικά, ίσως κάποια δεύτερη ξένη γλώσσα και ένα μουσικό όργανο, καλό θα ήταν να πάνε και μια πολεμική τέχνη, έτσι να έχω το κεφάλι μου λίγο ήσυχο, όπως λέω στον άντρα μου.
Πόσο μακρινός είναι, αλήθεια, ο κόσμος, όπου δεν θα ακούμε τις φράσεις «μη χαμογελάς πολύ, δείχνεις… υπερβολικά διαθέσιμη», «χαμογέλα και λίγο, μην είσαι σαν το κακό ψόφο να έχεις» (και άντε τώρα εσύ να βρεις την χρυσή τομή) ή ακόμα, αυτή που είναι σα να χτυπάει «κόκκινο» σε όλο μου το είναι, «μη βρίζεις, τι κοπέλα είσαι εσύ;»