Όσο πλησίαζε το απόγευμα, τόσο «απομακρυνόμουν» από το μάθημα και «χανόμουν» κάπου εκεί έξω από το παράθυρο
«Κε Χαρδαλιά, σας παρακαλώ μην κλείσετε το σχολείο την Τσικνοπέμπτη. Θέλω να ντυθώ πριγκίπισσα!».
Ένα πλασματάκι πέντε ετών με το πιο γλυκό χαμόγελο και λίγο πονηρό βλέμμα ξέρει ποιος είναι ο Χαρδαλιάς, ότι εκείνος ανακοινώνει τα μέτρα και από το στόμα του κρέμεται η γιορτή του σχολείου. Μια γιορτή με μέτρο και αποστάσεις.
«Αν αύριο είμαστε ανοιχτά, φέρτε τα παιδιά με τις στολές. Δε θα κάνουμε τίποτα, δε θα φάμε ποπ κορν, δε θα ψήσουμε κρέας όπως πέρσι αλλά τουλάχιστον να μπουν στο κλίμα της ημέρας», μας είπε η δασκάλα της μικρής την παραμονή.
Δε μας έκαναν, όμως, τη χάρη τα λεγόμενα επιδημιολογικά δεδομένα.
Και η Τσικνοπέμπτη γιορτάστηκε με μια στολή πίσω από μια οθόνη.
Σε αυτή την οθόνη στηνόμαστε κι εμείς κάθε απόγευμα εκεί γύρω στις 6. Για μήνες, για αρκετές βασανιστικές βδομάδες, βλέπαμε τις ενημερώσεις από τους κ.κ. Χαρδαλιά και Τσιόδρα (δύσκολα ονόματα, εδώ που τα λέμε, δεν τα συνηθίζεις εύκολα).
Τότε ανακοινώνονταν τα κρούσματα, όχι, όμως ανά περιοχή.
Τώρα, ο ΕΟΔΥ αναρτά εκεί γύρω στις 6 τα κρούσματα και κάπως έτσι η μέρα μας χωρίζεται στα δύο.
«Λοιπόν, τόσα στην Ελλάδα, τόσα στην Κρήτη» «και οι διασωληνωμένοι; Πόσους νεκρούς;»
Παλιά θυμάμαι το απόγευμα ήταν η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας. Δεν είμαι αυτό που λένε πρωινός τύπος, αν πρέπει να σηκωθώ νωρίς δεν μπορώ να κλείσω μάτι όλη νύχτα.
Η Παρασκευή, η αγαπημένη μου μέρα από το σχολείο ακόμα.
Ειδικά όταν ήμασταν απογευματινοί και σχολούσαμε Παρασκευή ήταν η καλύτερη στιγμή της βδομάδας. Βέβαια, τι μάθημα κάναμε μετά το μεσημέρι; Προσωπικά, όσο πλησίαζε το απόγευμα, τόσο «απομακρυνόμουν» από το μάθημα και «χανόμουν» κάπου εκεί έξω από το παράθυρο κάνοντας ό,τι όνειρα κάνουν τα παιδιά στην εφηβεία…
Τώρα, τα απογεύματα Παρασκευής είναι αφιερωμένα σε εκείνον. Όπου εκείνος βάλτε Νίκος Χαρδαλιάς. Είναι ένα ραντεβού που δε θα ήθελα να δώσω το «παρών» κι όμως το κάνω, όπως και όλη η Ελλάδα. Μέχρι πότε; Αυτό αναρωτιόμαστε όλοι.
Αύριο είναι η Κυριακή των Αποκριών. Ίσως το νιώσαμε λίγο την Τσικνοπέμπτη, όλη η γειτονιά μύριζε μπριζόλες στα κάρβουνα. Όσοι έχουμε παιδιά γεμίσαμε το σπίτι κορδέλες και κομφετί και κάναμε ιδιωτικό πάρτι. Παρέες, όμως, πότε θα κάνουμε; Την Καθαρά Δευτέρα σίγουρα, όχι. Και για αυτό δεν περιμέναμε τον Χαρδαλιά να μας το πει…