Άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο. Ένα θέμα που απασχολεί και διχάζει την ελληνική κοινωνία έρχεται ξανά στο προσκήνιο.
Σε φυσιολογικές συνθήκες, κι αν όλα λειτουργούσαν καλά, όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε υπέρ. Ειδικά όσοι στη ζωή τους έχουν ταλαιπωρηθεί από υπαλλήλους του Δημοσίου ή του ευρύτερου Δημόσιου τομέα, που αντί να κάνουν τη δουλειά τους έκαναν… τις πάπιες σε κάθε περίπτωση! Πρακτικά δηλαδή, όλοι, ακόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι που ταλαιπωρήθηκαν από συναδέλφους τους.
Όλοι θα ήθελαν ίσως να έχουν ένα ανάχωμα όσοι τους δημιουργούν προβλήματα. Η επιθυμία ωστόσο, διαφέρει κατά πολύ από την πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί σε μία τέτοια περίπτωση και θα στείλει στην πυρά ανεξαιρέτως, ή για να ακριβολογούμε, με τον κίνδυνο για εξαιρέσεις, χλωρά και ξερά.
Γιατί, προφανώς το θέμα έχει δύο διαστάσεις. Η πρώτη αφορά τους ευσυνείδητους δημόσιους υπάλληλους που κρατούν ψηλά την υπόσταση της δημόσιας διοίκησης, και δεν είναι και λίγοι.
Σε αυτούς συγκαταλέγεται το προσωπικό του ΕΣΥ, στο οποίο στηρίζεται ο κάθε πολίτης, αλλά και οι εκπαιδευτικοί που μορφώνουν την νέα γενιά της χώρας και ετοιμάζουν τους αυριανούς πολίτες.
Από την άλλη, ας θυμηθούμε και ποιος είναι ο ουσιαστικότερος λόγος που καθιερώθηκε η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα. Ο λόγος που θεσμοθετήθηκε, ήταν για να μην μπορεί κάθε Κυβέρνηση να απολύει όσους διόρισε η προηγούμενη, για να φέρει τα δικά της ρουσφέτια.
Γιατί αυτό συνέβαινε για πάρα πολλά χρόνια στην Ελλάδα και ας μην κάνουμε ότι δεν ξέρουμε οι νεότεροι ή δε θυμόμαστε. Η ιστορία πίσω από το όνομα της πλατείας Κλαυθμώνος αναφέρεται ακριβώς στο πρόβλημα, καθώς εκεί έκλαιγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι που απέλυε η κάθε Κυβέρνηση για να πάρει τους δικούς της.
Σε μια χώρα αφερεγγυότητας σε πολλά επίπεδα, ποιος θα μας έπειθε ότι οι υπάλληλοι που θα «εξοστρακίζονταν» από το Δημόσιο, με άλλοθι και επιχείρημα την κατάργηση της εκάστοτε Κυβέρνησης, δεν θα ήταν οι «αντιφρονούντες»; Και ότι ο πραγματικός λόγος που θα έφευγαν θα ήταν απλώς για να έρθουν οι επόμενοι;
Άλλωστε, το ελληνικό Δημόσιο έχει τόσα βαρίδια, που ίσως θα αποτελούσε παρωνυχίδα η άρση της μονιμότητας. Επανειλημμένα άλλωστε, η πράξη έχει αποδείξει πως κακοί και επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι τα πηγαίνουν καλά με το σύστημα, προκειμένου στην πραγματικότητα να μην στοχοποιούνται και να δρουν ανενόχλητοι.
Από την άλλη, όσοι αρνούνται τις αξιολογήσεις είναι ακριβώς αυτοί που μπαίνουν στο μάτι του κυκλώνα και επί της ουσίας είναι αυτοί που στοχοποιούνται και δεν μπορούν να μην κάνουν τη δουλειά τους σωστά.
Και αλήθεια, ποιος θα ήταν αυτός που ήταν ο αδέκαστος για να κρίνει; Τέλος, δεν μπορούμε να ταυτίζουμε τη μονιμότητα με την ατιμωρησία και την αναποτελεσματικότητα.
Δεν σημαίνει ασυλία, δεν ισχύει ότι δεν απολύονται δημόσιοι υπάλληλοι, ανεξαρτήτως ότι είναι ένα πολύ βολικό αφήγημα κάθε φορά που για οποιοδήποτε λόγο απαιτείται ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού.
Ο Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας, έχει πολύ σαφείς προβλέψεις και κάθε χρόνο υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που βρίσκονται εκτός Δημοσίου, για πολύ σοβαρά πειθαρχικά αδικήματα, ενώ στους λόγους απόλυσης περιλαμβάνεται και η ανικανότητα εκτέλεσης καθήκοντος.