Επισήμως φθινόπωρο, όχι μόνο ημερολογιακά πλέον, αλλά και γιατί τα ξημερώματα της Δευτέρας είχαμε τις πρώτες βροχές, πρωτοβρόχια όπως τα λέγαμε παιδιά.
Αν μπορεί δηλαδή να ισχυριστεί κανείς πως ήταν πρωτοβρόχια εκείνα τα ορμητικά νερά, που με το που έπεσαν προκάλεσαν και πλημμύρες. Βλέπετε, αυτό που εμείς οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε ως πρωτοβρόχια, ήταν μια γλυκιά φθινοπωρινή βροχούλα που έπεφτε αργά, «πότιζε» το χώμα και του έδινε μια χαρακτηριστική μυρωδιά, αυτή που στη μνήμη καταγράφηκε ως η μυρωδιά του φθινοπώρου.
Πάντως αυτήν την μυρωδιά του νοτισμένου χώματος δεν τη νιώσαμε. Αντιθέτως, όταν ξυπνήσαμε είδαμε το διαδίκτυο να κατακλύζεται από χείμαρρους που «φούσκωσαν» στην πρώτη βροχή και από δρόμους που έγιναν ποτάμια.
Με βίντεο και φωτογραφίες, πολίτες επιχειρούσαν να καταγράψουν τούτη τη βίαιη εισβολή του φθινοπώρου, ο Θεός να το κάνει, στις ζωές μας. Κι ύστερα ήρθαν οι δήμαρχοι που μίλησαν για τις καταστροφές και ζήτησαν να κηρυχθούν περιοχές σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Το σίγουρο είναι πως ξεκινήσαμε άσχημα τούτο τον χειμώνα, με την «κλιματική αλλαγή» να μας δείχνει… τα δόντια της. Αν σήμερα ζούσε η γιαγιά μου και της το ‘λεγα, σίγουρα θα μου απαντούσε: «με τον Θεό δεν μπορείς να τα βάλεις, μα δεν μπορούμε να κάνομε πράμα να σταματήσομε τα νερά;».
Τι να της απαντούσα εγώ και πολύ περισσότερο τι να της απαντούσαν πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί και επιστήμονες; Γι’ αυτά που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν και τώρα ό,τι μπορούσε ίσως να μαζευτεί έγινε… αμάζευτο;
Δεν ξέρω αν κάποιοι νομίζουν πως η κλιματική αλλαγή ήρθε ξαφνικά, φέρνοντας ακραία φυσικά φαινόμενα αλλά και εντείνοντας άλλα, όπως οι πυρκαγιές που τείνουν να μετατρέψουν τον τόπο μας σε βομβαρδισμένη περιοχή. Κοντά σε αυτά και η λειψυδρία αλλά και όλα τα άλλα που πλήττουν βαριά, όχι μόνον εμάς στην Κρήτη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη, δημιουργώντας συνθήκες σοβαρής επισιτιστικής κρίσης αλλά και επιβίωσης του ανθρώπινου είδους πάνω στη γη.
Επίσης δεν ξέρω πόσοι θυμούνται πότε για πρώτη φορά άκουσαν για όσα επρόκειτο να συμβούν, όχι από προφητείες ή θρησκευτικά βιβλία, αλλά από επιστήμονες που δεκαετίες πριν «έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου».
Θα μου πείτε από την άλλη, ωφελούν οι διαπιστώσεις; Ουδόλως, αλλά αναρωτιέμαι αν ακόμα και σήμερα ο μηχανισμός κινήθηκε για να αποτρέψει, όσο μπορεί, καταστροφές που κάποιες φορές κοστίζουν και ανθρώπινες ζωές.
Βλέποντας γύρω μας, τα έργα που έχουν προγραμματιστεί για ανάσχεση πλημμυρών, για προστασία από φωτιές, βροχές ορμητικές και όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν, προχωρούν με ρυθμούς χελώνας.
Με δεδομένο μάλιστα ότι ο χειμώνας προβλέπεται βαρύς, ελπίζουμε να μην εξαντληθεί η προσπάθεια της Πολιτικής Προστασίας να κλείνει τις ιρλανδικές διαβάσεις κάθε που βρέχει, γεγονός που καθίσταται παραπάνω από απαραίτητο.
Μπορεί οι βροχές που έπεσαν προχθές να μην ήταν βέβαια… μια κουταλιά, αλλά να ζούμε και με τον φόβο της βροχής που κάποτε αγαπούσαμε, ήταν μια εξέλιξη που δεν την περιμέναμε.