Τη διαπίστωση ότι δεν είμαστε τελικά ίδιοι με τους γείτονές μας Ιταλούς, έκανα κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου στην επαρχία της Τοσκάνης.
Δεν είμαστε ίδιοι τουλάχιστον στην αντιμετώπιση των αδέσποτων ζώων. Επί 7 ημέρες διένυσα περισσότερα από 1.000 χιλιόμετρα και δεν είδα ούτε στην Εθνική οδό, ούτε στα πανέμορφα χωριουδάκια και μεγαλουπόλεις που επισκέφτηκα, ΟΥΤΕ ΕΝΑ αδέσποτο σκυλί, ούτε μία αδέσποτη γάτα.
Ναι, καλά διαβάσατε. Δεν συνάντησα κανένα ζώο να περιφέρεται στα σοκάκια των πόλεων και των χωριών, δεν είδα ούτε μία γάτα σε κάδους απορριμμάτων, κανένα ζώο να διασχίζει κάθετα τον δρόμο, κανένα ζώο στις μεγάλες πλατείες τους όπου γίνονταν διάφορες εκδηλώσεις. Είχαμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας να δούμε και να ακούσουμε κάτι, ένα γάβγισμα, ένα νιαούρισμα, ένα σκυλοκαβγά ή γατοκαβγά βρε αδελφέ, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.
Όσα ζώα, κυρίως σκυλιά, συναντήσαμε, ήταν με το λουράκι τους, συνοδευόμενα από τον κηδεμόνα τους σε πλατείες, σε καταστήματα, ακόμα και σε εστιατόρια.
Στο Ηράκλειο, η καθημερινή μου διαδρομή, από το σπίτι στην εργασία μου περιλαμβάνει… Επαρχιακή οδό και το κομμάτι του ΒΟΑΚ από τον Καρτερό στον κόμβο της Παπαναστασίου. Έχω χάσει πια το μέτρημα από τα νεκρά ζώα -σκυλιά και γατιά- που κείτονται στο οδόστρωμα… και πόσα άλλα που δεν πρόλαβα -ευτυχώς- να δω!
Στην Ιταλία ούτε ένα νεκρό ζώο. Διασχίζοντας 1.000 χιλιόμετρα, τόσο σε αυτοκινητόδρομους (Autostrada) όσο και στο επαρχιακό τους δίκτυο… δεν είδα ούτε ένα ζώο να περιφέρεται, ούτε ένα χτυπημένο από αυτοκίνητο!
Δεν ξέρω πώς οι γείτονές μας το κατάφεραν αυτό, δεν ξέρω πώς το εξοργιστικό και δυσάρεστο θέαμα κατάφεραν να το εξαλείψουν. Έμαθα ότι η ιταλική Κυβέρνηση δίνει ένα συμβολικό ποσό για την υιοθεσία τους, όμως σίγουρα αυτό το μέτρο δεν ήταν ο μοναδικός παράγοντας για να γίνουν όλοι οι Ιταλοί φιλόζωοι. Μακάρι να το μάθουμε και να το εφαρμόσουμε κι εμείς. Μακάρι να γίνουμε σαν τους Ιταλούς!
Την αφορμή για το κείμενο αυτό, μου την έδωσε ένα πανέμορφο πλάσμα που βρήκα χτυπημένο στην άκρη του δρόμου, στην περιοχή της Επισκοπής Ηρακλείου. Ένα μωρό γατάκι, είναι δεν είναι 40 ημερών, με χτυπημένο το αριστερό ποδαράκι του. Εύχομαι να τα καταφέρει και με τη βοήθεια όλων σας να του βρούμε ένα ζεστό σπίτι… να το κάνουμε και εμείς όπως τους Ιταλούς… γιατί μπορούμε!